Τα πάντα περνάνε από τον αγώνα – Μόνοι/ες μας θα πάρουμε πίσω όσα μας ανήκουν
Μετά την ολοκλήρωση του πιο συχνού θεάματος στην ελληνική τηλεόραση, μαζί με το «Η κόρη μου η σοσιαλίστρια» και την «Αλίκη στο ναυτικό», αυτού της «σκληρής διαπραγμάτευσης», οι εργαζόμενοι/ες, οι άνεργοι/ες και οι συνταξιούχοι/ες καλούμαστε να βρούμε περισσότερα από 4 δισεκατομμύρια ευρώ από τη δουλειά μας και να τα παραδώσουμε στο ντόπιο και το διεθνές Κεφάλαιο για να περάσει κάπως τις δύσκολες μέρες.
Αυτές τις μέρες η ελληνική βουλή ψηφίζει το 4ο της Μνημόνιο μέσα σε κλίμα ουσιαστικής ομοψυχίας και κατάνυξης, που δεν κρύβεται πίσω από την πολιτικάντικη αρλουμπολογία που εκτοξεύουν οι μεν εναντίον των δε. Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που πιστώνεται την «επιτυχία» ότι έχει καταφέρει να ασκήσει την πιο σκληρή αντεργατική πολιτική χωρίς να γνωρίσει κοινωνικές αντιστάσεις, γνωρίζει τη ζηλότυπη μήνη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που βλέπουν κάποιον να τους ανταγωνίζεται και να τους ξεπερνά στην εξυπηρέτηση του Κεφαλαίου, και αυτοί οι τελευταίοι με τη σειρά τους, υφίστανται τη ζηλότυπη οργή των ναζιστών που βλέπουν να απειλείται το μονοπώλιό τους στην ακροδεξιά και αντιδραστική ρητορική.
Στα 4 δισεκατομμύρια μέτρων, τα οποία αφορούν νέες μειώσεις συντάξεων και συμπίεσης των μισθών, εντατικοποίησης της εργασίας με παράλληλη περαιτέρω ελαστικοποίησή της και αύξηση του χρόνου της, πλήρη αφαίμαξη των επισφαλώς εργαζόμενων, των νέων και των εργαζόμενων με μπλοκάκι, περιστολή των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και εκτόξευση των ασφαλιστικών εισφορών που οδηγούν κατ’ ουσία τους εργαζόμενους στην υποχρεωτική αυτασφάλιση, πρέπει να προστεθούν και τα μέτρα εξαφάνισης των δημόσιων και κοινωνικών υπηρεσιών, που συνιστούν νέα μεγαλύτερη υποτίμηση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων και των ανέργων. Σε αυτά, περιλαμβάνονται ιδιωτικοποιήσεις ύψους 4,5 δισεκατομμυρίων ευρώ, που στερούν την κοινωνία από την πρόσβαση σε δημόσιες υπηρεσίες, αλλά και η επιβάρυνση του αρνητικού ισοζυγίου προσλήψεων – αποχωρήσεων/ απολύσεων στον δημόσιο τομέα (1 πρόσληψη για 3 αποχωρήσεις το 2018, 1 προς 2 το 2019). Αυτό σημαίνει επιπλέον μείωση κατά 20.000 των εργαζομένων στο δημόσιο τομέα στην επόμενη διετία, τη στιγμή που η κατάσταση είναι ήδη τραγική στην υγεία και την εκπαίδευση, την ίδια ώρα που οι εργολαβικές εταιρείες απατεώνων κάνουν πάρτυ με τις ενοικιάσεις εργαζομένων στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Κάθε ιδιωτικοποίηση που προβλέπεται στο πολυνομοσχέδιο, ικανοποιεί στοχευμένα επιχειρηματικά συμφέροντα, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις στο ελληνικό κεφάλαιο να βγάλει τα σπασμένα της κρίσης πάνω στην πλάτη μας. Κανένας μαφιόζος καπιταλιστής δεν μένει παραπονεμένος στη μοιρασιά του δημόσιου κοινωνικού πλούτου.
Αν σε όλα αυτά συνυπολογιστεί το ποσοστό των εργαζομένων που παραμένουν επί μήνες απλήρωτοι, καθώς οι «καθυστερήσεις» είναι το νέο εθνικό σπορ του ελληνικού κεφαλαίου, θα διαπιστώσουμε ότι ο ελληνικός καπιταλισμός συνεχίζει το πολύχρονο θεάρεστο έργο του, αποκλειστικά με την χρηματοδότηση των εργαζομένων που καταθέτουν σε αυτόν την εργασία τους, τους φόρους τους και τελικά τον οβολό τους δια του «εξαναγκαστικού δανεισμού» της απλήρωτης εργασίας.
Το Κεφάλαιο μπορεί να συνεχίζει την πολιτική του αυτή, σε πολύ μεγάλο βαθμό χάρη στους «ειδικούς» συμμάχους που απέκτησε με τα χρόνια. Τον ΣΥΡΙΖΑ και τους συμμάχους του, που πρώτα σκόρπισαν αυταπάτες στην κοινωνία και το εργατικό κίνημα και μετά τα άφησαν να θερίζουν απογοήτευση και ματαίωση και φυσικά, τη ΓΣΕΕ που εδώ και χρόνια αποτελεί ανοιχτά την ορντίναντσα του ΣΕΒ, με τον οποίον δεν διαφωνεί πλέον ούτε για τους τύπους.
Η απεργία της 17 Μαΐου κηρύχθηκε και οργανώθηκε κατά τα ειωθότα, προκειμένου να είναι διασφαλισμένη η ήττα της. Χωρίς την παραμικρή οργάνωσή της στους χώρους δουλειάς, χωρίς την παραμικρή προστασία των εργαζομένων που θα πρέπει να αντιμετωπίσουν την επόμενη μέρα τα αφεντικά τους (ιδιαίτερα των επισφαλώς εργαζόμενων), χωρίς την ελάχιστη προοπτική κλιμάκωσης.
Κι όμως είναι στο δικό μας χέρι να μην αφήσουμε τους προφήτες της ήττας να δικαιωθούν. Μέσα από τα ερείπια των εργασιακών σχέσεων που αφήνει η λαίλαπα 7 χρόνων βάρβαρης καπιταλιστικής επίθεσης, κι ακόμα τα ερείπια που άφησε στο εργατικό κίνημα μια γεμάτη πενταετία ψευδαισθήσεων και αναθέσεων, ένα ξύπνημα της κοινωνικής κίνησης σε επίπεδο εργασιακών χώρων όσο και τοπικών εργατικών πρωτοβουλιών είναι ήδη αισθητό. Η ομοσπονδιακή τους ενότητα και αλληλεπίδραση, η σύνδεση με τα κινήματα που αναπτύσσονται στο πλάι των προσφυγών και για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων, μπορούν να μεταμορφώσουν τη σημερινή δυστοπία σε πεδίο αναγέννησης του εργατικού και του κοινωνικού κινήματος.
Η σημερινή μαζική συμμετοχή στην απεργία είναι απαραίτητη και μπορεί να καταστεί το εφαλτήριο μιας τέτοιας αναγέννησης, που θα ξαναστήσει την κοινωνία στα πόδια της, χωρίς σωτήρες, χωρίς προστάτες και στο βάθος του δρόμου χωρίς αφεντικά. Για το στόχο αυτό καλούμε κάθε εργαζόμενο/η και κάθε άνεργο/η να πλαισιώσει από σήμερα τα μπλοκ των εργατικών πρωτοβουλιών που διαχωρίζονται από τον κρατικό και τον εργοδοτικό συνδικαλισμό και να βρεθεί από αύριο μαζί τους στους αγώνες σε κάθε χώρο εργασίας, κάθε αμφιθέατρο και κάθε γειτονιά.
Η Αναρχοσυνδικαλιστική Πρωτοβουλία Ροσινάντε καλεί όλους/ες τους εργάτες/ριες στην απεργία και στην περιφρούρησή της, σήμερα Πέμπτη 17 Μαΐου
Αθήνα, 10:30 στο Μουσείο
Πάτρα, 10:30 στο Παράρτημα του Πανεπιστημίου
Κομοτηνή, 12 στην Παλαιά Νομική
Ορεστιάδα, 10:30 στην κεντρική πλατεία
και σε όλη την Ελλάδα στις ανεξάρτητες ταξικές πορείες.
-ΟΥΤΕ ΜΙΣΗ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΘΥΣΙΑ. ΝΑ ΞΑΝΑΠΑΡΟΥΜΕ ΟΣΑ ΜΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ
-ΚΑΝΕΝΑΣ/ΚΑΜΙΑ ΓΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ. ΟΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ
-ΝΑ ΓΚΡΕΜΙΣΟΥΜΕ ΤΟ 4ο ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ, ΣΤΑ ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΑ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ
-ΕΡΓΑΣΙΑΚΕΣ ΚΑΙ ΑΠΕΡΓΙΑΚΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ, ΤΟΠΙΚΕΣ ΕΡΓΑΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ, ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΣΕ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ
-ΣΥΓΚΡΟΤΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ, ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΟΥΜΕ ΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΊΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ
