Δύο εβδομάδες μετά το έγκλημα στα Τέμπη, όπου 60 άνθρωποι δολοφονήθηκαν επειδή ο καπιταλισμός επιβάλει τη μείωση του κόστους εργασίας και του κόστους ασφαλείας για να δημιουργήσει μεγαλύτερη κερδοφορία για τα ιδιωτικά του μονοπώλια, η ελληνική κοινωνία εξακολουθεί να βιώνει τον μεγαλύτερο ξεσηκωμό από την εποχή των κινημάτων της δεκαετίας 2006-2015, που ηττήθηκαν αυτοβυθιζόμενα στον βούρκο του κοινοβουλευτικού κρετινισμού.
Έναν ξεσηκωμό, που ενσωματώνει και συμπεριλαμβάνει την οργή των εργαζομένων –και ακόμα περισσότερο των νέων εργαζομένων ανάμεσά τους- για το σύνολο των πολιτικών του Κεφαλαίου και του πολιτικού του προσωπικού, που έχουν οδηγήσει τη συντριπτική πλειονότητα της κοινωνίας στη φτώχεια, η οποία συνδυάζεται με τον αποκλεισμό από κάθε ελευθερία και δημιουργικότητα, την καθημερινή καταστολή και την οπισθοχώρηση δεκαετιών στα συλλογικά και κοινωνικά δικαιώματα.
Η σημερινή κυβέρνηση των ακροδεξιών κανιβάλων, δεν κάνει τίποτα περισσότερα από το να χτίζει πάνω στα εργασιακά και κοινωνικά ερείπια δεκαπέντε χρόνων κρίσης του Κεφαλαίου και πολιτικών που ασκήθηκαν κατά παραγγελία του. Η διάλυση των κοινωνικών υπηρεσιών, η διάλυση μέσω της ιδιωτικοποίησης κάθε δημόσιου αγαθού, υπήρξε κοινή πολιτική όλων των κυβερνήσεων του Κεφαλαίου, την οποία ο σημερινός ακροδεξιός ζόφος ολοκληρώνει.
Σήμερα ακόμα, η κυβέρνηση προωθεί την ιδιωτικοποίηση του νερού, την ιδιωτικοποίηση της Ογκολογικής Μονάδας του Παίδων, την οποία χαρίζει στην οικογένεια Βαρδινογιάννη, και επιχειρεί ξανά να παρουσιάσει το εργατικό κίνημα ως «συνωμοσία» κάποιων «εργατοπατέρων».
Στην πραγματικότητα κανένας εργατοπατέρας δεν απείλησε διόλου αυτή την κυβέρνηση –ούτε και καμία άλλη άλλωστε. Αντίθετα, η στάση των συνδικάτων του ΟΣΕ, ακόμα και των ρεφορμιστικών, ανέδειξε τον δημιουργικό ρόλο που μόνο οι οικονομικές οργανώσεις των εργαζομένων μπορούν να παίξουν στην οργάνωση της εργασίας, μακριά από την παρασιτική λειτουργία του Κράτους και του Κεφαλαίου.
Η παρουσία μισού εκατομμυρίου εργαζομένων, μαθητών και φοιτητών στους δρόμους την περασμένη Τετάρτη 8 Μαρτίου, σε μέρα κατά την οποία η ΓΣΕΕ αρνήθηκε να κηρύξει απεργία γιατί ετοιμαζόταν για το γραφειοκρατικό της τσίρκο στο Καβούρι, αποδεικνύει ότι η συλλογική δύναμη των εργαζομένων παραμένει η μεγαλύτερη κοινωνική δύναμη και μπορεί να υπάρξει ανεξάρτητα από την κρατικοσυνδικαλιστική μούχλα της Γενικής Συνομοσπονδίας.
Σε αυτή τη δεύτερη απεργία, η ΓΣΕΕ ευδόκησε να συμμετέχει και με την ευκαιρία φέρνει μαζί της και τους «κοινωνικούς συμμάχους» της, μικρά και μεσαία αφεντικά, χωρίς τους οποίους δεν το κουνά ρούπι τα τελευταία χρόνια.
Καλώντας κάθε εργαζόμενη και κάθε εργαζόμενο να απεργήσει και να διαδηλώσει σε κάθε πόλη της χώρας, θέλουμε να επισημάνουμε ότι αυτός ο ξεσηκωμός πρέπει να αποφύγει κάθε παγίδα διαταξικού χυλού και κάθε κοινοβουλευτική αυταπάτη. Είναι το δίδαγμα από την ήττα των κινημάτων της περασμένης δεκαετίας, την οποία πληρώνουμε σήμερα ακόμα.
Απέναντι σε κάθε διάθεση ενσωμάτωσης των κινημάτων, οι ανάγκες μας επιβάλλουν την ανεξαρτησία από τέτοιου είδους συστοιχίσεις. Είναι ανάγκη να κρατήσουμε τη μορφή και το περιεχόμενο των αγώνων μας στο ύψος των αναγκών μας, ως προϋπόθεση για να κερδίσουμε, ως προϋπόθεση για να πάρουμε πίσω όσα μας απέσπασαν τα τελευταία 15 χρόνια.
Καμία μοιρολατρία – Καμία εκλογική αυταπάτη – Απεργιακή κλιμάκωση
Όλες και όλοι στην απεργιακή συγκέντρωση, Πέμπτη 16/3, 11 πμ, πλ. Κολοκοτρώνη
-Κοινωνικοποίηση των μεταφορών, των δικτύων, της ενέργειας, της παιδείας, της υγείας
-Μπλόκο σε κάθε νέα ιδιωτικοποίηση (νερό, Ογκολογικό Παίδων κ.λπ)
-Εργασιακές και απεργιακές επιτροπές σε κάθε χώρο δουλειάς για την οργάνωση και την κλιμάκωση του κινήματος
-Συλλογικές συμβάσεις με αυξήσεις που να υπερκαλύπτουν τις ανατιμήσεις σε ενέργεια και τρόφιμα
-Οργάνωση στα συνδικάτα για την προετοιμασία της Γενικής Απεργίας
