ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΕΙΝΑΙ Η ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ
«Δημοκρατία.
Δεν υπάρχει διαφυγή.
Βγήκαν οι μεγάλες ψωλές.
Θα γαμήσουν ότι βρεθεί μπροστά τους.
Φυλάξτε τα νώτα σας»
(Χάρολντ Πίντερ)
Μετά από δυόμισι χρόνια σκληρής οικονομικής δικτατορίας, στο όνομα της έκτακτης ανάγκης και του χρέους, το Κεφάλαιο αποφάσισε να πετάξει από πάνω του και τον μανδύα της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και να προχωρήσει στον ταχύτατο εκφασισμό του ελληνικού Κράτους. Ενας τραπεζίτης για πρωθυπουργός και τέσσερα στελέχη του φασιστικού κόμματος για υπουργοί –ανάμεσά τους τσεκουροφόροι παρακρατικοί, τηλεοπτικοί πλασιέ ρατσιστικών βιβλίων και ντίλερ όπλων- συνθέτουν το νέο σκηνικό της έκτακτης ανάγκης, σε πολιτικό αυτή τη φορά επίπεδο.
Τούτο έρχεται να προστεθεί και να προστατεύσει μια σειρά οικονομικών εξελίξεων των τελευταίων χρόνων : δραματική μείωση των μισθών και των επιδομάτων, απελευθέρωση των απολύσεων, αύξηση της ανεργίας σε επίπεδα που αγγίζουν το 25% και αφήνουν 1 εκατομμύριο ανθρώπους χωρίς δουλειά, κατάργηση της μονιμότητας στο δημόσιο, πάγωμα, καταστρατήγηση και τελικά κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, καθιέρωση των ατομικών συμβάσεων, διάλυση των κοινωνικών υπηρεσιών στην υγεία, την παιδεία, την περίθαλψη, φορολογική πολιτική που στρέφεται ευθέως κατά των χαμηλών και μεσαίων στρωμάτων, απαλλάσσοντας το Κεφάλαιο.
Αν το Κεφάλαιο επιστρατεύει σήμερα ξανά τον φασισμό είναι γιατί αδυνατεί να επιβάλει διαφορετικά αυτή την πολιτική που γεννά την οργή και το μίσος στον λαό και τους εργαζόμενους. Το ότι κατορθώνει να τον επιστρατεύσει ωστόσο, δείχνει ότι η οργή και το μίσος δεν είναι ακόμα κατάλληλα οργανωμένα προκειμένου να αποτρέπουν τα οικονομικά και πολιτικά πραξικοπήματα του Κράτους και του Κεφαλαίου και να επιβάλουν τα εργατικά συμφέροντα.
Εδώ και δυόμισι χρόνια η εργατική οργή προδίδεται σκληρά, από τις ξεπουλημένες ηγεσίες του κρατικού και του εργοδοτικού συνδικαλισμού, από την αμηχανία και την απάθεια της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και από τους πολιτικούς σχεδιασμούς που προσπαθούν να υποτάξουν τις ταξικές κινητοποιήσεις για λογαριασμό τους.
Από τον εκφυλισμένο «συνδικαλισμό» της ΓΣΕΕ έως τις ανεπαρκείς κινητοποιήσεις της ΑΔΕΔΥ και τους περιφραγμένους περιπάτους του ΠΑΜΕ, το εργατικό κίνημα εξακολουθεί να κουτουλάει στους τοίχους των αδιεξόδων που του προτείνει το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα. Ακόμα και πέρα από εκεί, μικροπολιτικές στρατηγικές εμποδίζουν την ανάπτυξη ενός διαφορετικού τύπου συνδικαλιστικού κινήματος.
Κι όμως, έφτασαν τρεις απεργίες τους τελευταίους μήνες για να αναδείξουν το γεγονός ότι η συλλογική δύναμη των εργαζομένων είναι η μόνη που μπορεί πραγματικά να ανατρέψει αυτήν την πολιτική. Τόσο τον Ιούνιο όσο και τον Οκτώβριο, η οικονομική βαρβαρότητα που προτείνεται ως σωτηρία, απειλήθηκε από τις κινητοποιήσεις στον χώρο δουλειάς τόσο όσο δεν κατόρθωσε να την απειλήσει καμία «πολιτική στρατηγική» και κανένα διαταξικό και άχρωμο πανηγύρι με τηλεοπτική χορηγία.
Σήμερα η απάντηση του εργατικού κινήματος δεν μπορεί να είναι άλλη παρά η οργάνωσή του απέναντι στην οικονομική και πολιτική δικτατορία, με νικηφόρο όπλο την ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ. Με γνώμονα το είδος της επίθεσης και το βάθος της καπιταλιστικής κρίσης, αυτή η απεργία πρέπει να είναι διαρκής, με αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο και να σαρώσει τις σημερινές συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες.
Σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε γειτονιά, παλεύουμε για τον ταξικό εργατικό συντονισμό που θα οργανώσει από τα κάτω τον οικονομικό πόλεμο από τη σκοπιά των δικών μας συμφερόντων. Σε αυτούς που οργανώνουν τον φόβο, ας απαντήσουμε με την οργάνωση της οργής μας.
- ΟΡΓΑΝΩΝΟΜΑΣΤΕ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ, ΣΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΑΠΕΡΓΙΑΚΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ
- ΑΠΟΚΡΟΥΟΥΜΕ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΧΤΙΖΟΥΝ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΚΡΑΤΟΣ
- ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΓΙΑ ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΜΙΣΘΩΝ, ΓΙΑ ΜΕΙΩΣΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΕΡΓΑΣΙΑΣ, ΓΙΑ ΠΛΗΡΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
- ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΟΥΜΕ ΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ
