Οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες καλούμαστε να σηκώσουμε στις πλάτες μας για πολλοστή φορά, το βάρος των συνεπειών της καπιταλιστικής κρίσης και του ανελέητου πολέμου που μας έχει κηρύξει, ούτως ή άλλως, το κεφάλαιο. Παράλληλα όμως, καλούμαστε να ανατρέψουμε την αντεργατική επίθεση κι αυτός είναι αντικειμενικά, όρος επιβίωσης που θέτει η ίδια η ζωή και οι καθημερινές ανάγκες μας!
Μπροστά στις κρίσιμες εξελίξεις, τη συνεχιζόμενη εκμετάλλευση και τη συσσωρευμένη οργή του κόσμου της εργασίας, η συνδικαλιστική ηγεσία της εργοδοτικής ΓΣΕΕ, υποχρεώθηκε να αποφασίσει απεργιακή κινητοποίηση στις 9 του Νοέμβρη κι αφού φρόντισε προηγουμένως να την υπονομεύσει, υπογράφοντας νέα εργασιακή ειρήνη με τους ισότιμους συνομιλητές της από τον ΣΕΒ και τις υπόλοιπες εργοδοτικές οργανώσεις. Ωστόσο, οφείλουμε να πάρουμε την απεργία της ΓΣΕΕ στα χέρια μας και να την μετατρέψουμε σε πανεργατικό ξεσηκωμό, όχι ως ημερομηνία κορύφωσης αλλά εκκίνησης μιας σκληρής και παρατεταμένης αναμέτρησης με το κεφάλαιο, στοχεύοντας σε νέους σταθμούς κλιμάκωσης.
Έχουμε ένα εκατομμύριο λόγους να το πράξουμε! Το επιβάλει η ακρίβεια που τσακίζει ήδη το πενιχρό εισόδημα, η μείωση του πραγματικού μισθού, η λεηλασία μέσα από την άμεση κι έμμεση φορολογία, οι όροι και συνθήκες εργασίας που έχουν αλλάξει πλήρως την εργασιακή πραγματικότητα.
Το μόνο που έκαναν οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών, ήταν να διασφαλίζουν τους όρους ασφαλούς λειτουργίας της αγοράς κατ’ εντολή του κεφαλαίου. Νομιμοποίησαν κι επέκτειναν την ελαστική εργασία, καθιέρωσαν την υποαπασχόληση των 4ωρων που στην ουσία είναι μισοπληρωμένα 8ωρα, επιδότησαν από τις δικές μας τσέπες την εργασία των ανέργων, αποδέχτηκαν το βασικό αίτημα των αφεντικών για μείωση των ασφαλιστικών εισφορών. Ο νόμος Χατζηδάκη έφερε ένα ακόμα σφυροκόπημα στο ωράριο κι επιχείρησε να βγάλει στην παρανομία το συνδικαλιστικό κίνημα, ελέγχοντας τα όργανα και τις διαδικασίες του.
Η τραγική αύξηση των εργατικών «ατυχημάτων», φανερώνει την τάση εντατικοποίησης της εργασίας, κυρίως στους χώρους όπου κυριαρχεί η ελαστική εργασία. Η συνεχιζόμενη μαύρη – «αόρατη» εργασία χιλιάδων μεταναστών στα υπόγεια των πόλεων και τα χωράφια της επαρχίας, βάζει το αιματοβαμμένο λιθαράκι της, στην καπιταλιστική ανάπτυξη του πρωτογενούς τομέα.
Η απεργία στις 9 του Νοέμβρη, τόσο από άποψη περιεχομένου και αιτημάτων, όσο και οργανωτικού σχεδιασμού κινείται μέσα στο πλαίσιο της ισορροπημένης ανάπτυξης της οικονομίας και σχετικής λείανσης των οξυμένων αντιθέσεων. Η «ρεαλιστική» προσέγγιση των διεκδικήσεων, με ευθύνη των περισσότερων δυνάμεων που κυριαρχούν στο συνδικαλιστικό κίνημα (ακόμα κι αυτών που προσπαθούν να διαφοροποιηθούν από την εργοδοτική ΠΑΣΚΕ του Παναγόπουλου), βρίσκεται έτη φωτός μακριά από τις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων, προωθεί την εκτεταμένη εργασιακή ειρήνη και σπέρνει απογοήτευση, ενώ στρώνει το έδαφος για περισσότερες απαιτήσεις από τη μεριά των αφεντικών.
Αποτυχημένη είναι και η απόπειρα «ελεγχόμενου» αγωνιστικού σκιρτήματος από τα σωματεία και τις ομοσπονδίες του ΠΑΜΕ, αφού κι αυτές οι δυνάμεις κινούνται στη λογική των χαμηλών διεκδικήσεων και απαιτήσεων, ακολουθώντας τις τουφεκιές της ΓΣΕΕ, χωρίς πλάνο κλιμάκωσης. Η εκτίμησή τους για την συνολικότερη κατάσταση και φάση υποχώρησης του κινήματος, τους οδηγεί στην υιοθέτηση «εφικτών» στόχων σε μια σειρά από κλάδους, αλλά και συνολικά, οι οποίοι δεν έχουν σχέση με τις πραγματικές διαθέσεις των εργαζομένων.
Οφείλουμε να αντιληφθούμε πως, για το κεφάλαιο η κάθε κρίση είναι ευκαιρία για κέρδος και ανάπτυξη, απλά αλλάζουν οι όροι της εκμετάλλευσης. Αυτό συνέβη την περίοδο των μνημονίων, αυτό αποδείχτηκε ξεκάθαρα και μέσα στα δύο χρόνια της πανδημίας. Όλες οι αποφάσεις της κυβέρνησης αφορούσαν στη σωτηρία των επιχειρήσεων. Η συζήτηση για την υγεία και τη ζωή μας την ίδια, είχε άμεση συσχέτιση με την εύρυθμη και ομαλή λειτουργία της οικονομίας.
Σε τίποτα δεν διαφοροποιείται η ατζέντα απαιτήσεων των καπιταλιστών, σήμερα. Με αφορμή την ενεργειακή κρίση και τον πόλεμο, απαιτούν τη διασφάλιση των όρων κερδοφορίας τους. Οι επιχειρήσεις που μάζεψαν και συνεχίζουν να μαζεύουν το ζεστό χρήμα από το ταμείο ανάκαμψης, τώρα εκβιάζουν άμεσα για νέα μέτρα ώστε … να μην χαθούν θέσεις εργασίας! Απαιτούν περαιτέρω μείωση της φορολόγησής τους, ενώ και η αποδοχή από τη μεριά του ΣΕΒ, μικρών ψευτοαυξήσεων στον κατώτατο μισθό έθετε ως προαπαιτούμενο τη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών.
Για το σύνολο της εργατικής τάξης όμως, τα 751 ευρώ μεικτά, αποτελούν όχι απλά κοροϊδία, αλλά σοβαρή πρόκληση. Δεκατρία ολόκληρα χρόνια χωρίς συμβάσεις, με τους μισθούς καθηλωμένους έως και αντικειμενικά και ουσιαστικά μειωμένους από τα συνεχή κύματα ανατιμήσεων, είναι υπεραρκετά. Τώρα που ο πληθωρισμός κινείται στο 12,5% , η ακρίβεια στα βασικά είδη και τη θέρμανση απειλεί χιλιάδες εργαζόμενους οι οποίοι βρίσκονται μπροστά στο φάσμα της πραγματικής ανέχειας και φτώχειας.
Η μάχη για την υπογραφή αξιοπρεπούς εθνικής Σύμβασης και ανάλογων κλαδικών Συμβάσεων που να καλύπτουν τις ανατιμήσεις και το κύμα ακρίβειας, μπορεί και πρέπει να αποτελέσει ορόσημο στις κατακτήσεις της τάξης μας. Από την εξέλιξη της μάχης αυτής θα εξαρτηθεί η ίδια η επιβίωσή μας και θα είναι μια μάχη του συλλογικού αγώνα και της αλληλεγγύης κόντρα στην ατομική λύση, τις αυταπάτες της «άνωθεν» σωτηρίας την αστική ιδεολογική τρομοκρατία.
Η μάχη για τη Σύμβαση δεν θα βάλει τελεία, αλλά θα ανοίξει το δρόμο για συνολικές ανατροπές στο εργασιακό τοπίο. Καμιά βελτίωση των όρων εργασίας, δεν μπορεί να σταθεί αν υπάρχουν εργαζόμενοι πολλών ταχυτήτων, ελαστικών ωραρίων, μπλοκάκηδες, «επιδοτούμενοι», εργολαβικοί.
Η Αναρχοσυνδικαλιστική Πρωτοβουλία Ροσινάντε καλεί κάθε εργαζόμενο και εργαζόμενη να απεργήσει στις 9 Νοέμβρη, δίνοντας μια πρώτη απάντηση στην επίθεση που βιώνει η τάξη μας και να συμμετέχει στην απεργιακή της συγκέντρωση στις 11 π.μ. στα Χαυτεία ( Αιόλου και Σταδίου)
Παλεύουμε για:
- Επαναφορά των Συμβάσεων.
- Ουσιαστικές αυξήσεις που να υπερκαλύπτουν το κόστος ανατιμήσεων και τις σημερινές πραγματικές ανάγκες μας.
- Μείωση των ωρών εργασίας.
- Κατάργηση της ελαστικής εργασίας σε όλες τις μορφές.
- Κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων των τελευταίων ετών.
- Καμιά αύξηση στην ηλεκτρική ενέργεια, φυσικό αέριο, βενζίνη.
- Νομιμοποίηση όλων των μεταναστών – συνεχής έλεγχος με τη συμμετοχή των σωματείων στις εποχικές αδήλωτες, ανασφάλιστες εργασίες.
Αμέσως μετά την απεργία, να συγκληθούν συνελεύσεις στους χώρους δουλειάς και τα σωματεία, ώστε να εκτιμηθεί η κατάσταση και να ετοιμαστεί σχέδιο αγωνιστικής και νέας απεργιακής κλιμάκωσης.
