Από το πρωί της Τρίτης τα κυρίαρχα ΜΜΕ προσπαθούν να πείσουν την κοινωνία πως η γυναικοκτονία που έλαβε χώρα το βράδυ της Δευτέρας στη Μακρινίτσα είναι μεμονωμένο περιστατικό. Εμείς απαντάμε πως η σεξιστική βία σε καμία περίπτωση δεν είναι χαρακτηρίζεται από αυτές τις δύο λέξεις.
Κακοποιημένη γυναίκα ζητάει περιοριστικά μέτρα κατά κακοποιητικού πρώην συντρόφου. Ο σοβαρός κίνδυνος που διατρέχει αγνοείται επιδεικτικά από την αστυνομία, ακόμα και όταν η γυναίκα καλεί τους μπάτσους για προστασία τη στιγμή της επίθεσης. Η γυναίκα καταλήγει να δολοφονείται μαζί με όποιον την υπερασπίζεται – στην περίπτωση αυτή με τον αδερφό της. Η τοπική κοινωνία σοκάρεται.
Τα εξοργιστικά γνώριμα χαρακτηριστικά όμως δεν περιορίζονται στην φύση της υπόθεσης καθ’ αυτής, αλλά βρίσκονται και στην προβολή και αντιμετώπιση της γυναικοκτονίας από τα κυρίαρχα ΜΜΕ. Αν κάνουμε μαζί μια βόλτα σε συγκεκριμένα ιντερνετικά μέσα, θα αντιληφθούμε ότι, με κάποιον μαγικό τρόπο, κανείς δεν έχει ευθύνη. Οι ευθύνες της αστυνομίας και του κράτους εξανεμίζονται, ο δράστης έχει κενά μνήμης, ψυχικά προβλήματα, δε ξέρει, δε θυμάται, θόλωσε και λίγο γιατί η πρώην του τού στερούσε το παιδί.
Και κάπου εδώ συναντάμε ένα ακόμα κοινό χαρακτηριστικό της αντιμετώπισης των γυναικοκτονιών από μέρος της κοινωνίας και του τύπου. Την ενοχοποίηση του θύματος. Πάντα θα υπάρχει κάτι που θα ενοχοποιεί το θύμα. Θα είναι τα ρούχα που φορούσε, η ώρα που κυκλοφορούσε μόνη της στο δρόμο; Τα μέρη που σύχναζε; Η συμπεριφορά της που «τον οδήγησε στην τρέλα» ή αλλιώς «θόλωσε γιατί τον εμπόδισαν να δει το παιδί».
«Σε κακή ψυχολογική κατάσταση», μας ενημερώνει ο ΣΚΑΙ πως, είναι ο αστυνομικός που έλαβε την κλήση της γυναίκας για βοήθεια, καθώς «θεωρεί ότι αν έφτανε νωρίτερα στο σημείο τα πράγματα μπορεί να είχαν εξελιχθεί διαφορετικά». Και σ’ αυτό συμφωνούμε μαζί του. Αλλά, όπως διαβάζουμε στα ΝΕΑ «μπροστά του προπορευόταν ένα φορτηγό, που τον καθυστερούσε». Άρα ο καημένος ο μπάτσος που έκανε το ανθρωπίνως δυνατό για να ανταποκριθεί στην κλήση της γυναίκας, δεν έχει ευθύνη, έτσι; Ούτε και η ΕΛΑΣ και οι εισαγγελικές αρχές, που αγνόησαν τα αιτήματα της γυναίκας για περιοριστικά μέτρα, έχουν ευθύνη για το μεμονωμένο περιστατικό του «δράστη που θόλωσε», σωστά; Λάθος. Είναι τόσο συνήθης πρακτική για τις αρχές να μην πιστεύουν ή/και να αγνοούν τα αιτήματα των γυναικών για προστασία, που γίνεται ξεκάθαρο πως μιλάμε για κανόνα και όχι για εξαίρεση.
Και φυσικά όσο και αν ψάξαμε δεν βρήκαμε σ’ αυτά τα μέσα αναφορά στην σεξιστική διάσταση του «φονικού». Διαβάσαμε πως η ρήξη στη σχέση τους, η στέρηση του παιδιού, τα ψυχολογικά προβλήματα «όπλισαν το χέρι του», αλλά δεν διαβάσαμε τίποτα για το σεξιστικό μίσος που διαχέεται στην κοινωνία, την κουλτούρα της ιδιοκτησίας της γυναίκας/συζύγου, την πατριαρχία, που διαμορφώνουν ανθρώπους που κακοποιούν, παρενοχλούν, βιάζουν, δολοφονούν. Δεν συναντήσαμε ούτε μία φορά τον όρο γυναικοκτονία. Μόνο κιτρινίλα, συγκάλυψη, ξέπλυμα και ενοχοποίηση.
- Καμια υποτίμηση των βιωμάτων μας, να ακουστούν οι ιστορίες μας και οι φωνές μας
- Άμεση προστασία των κακοποιημένων γυναικών, δημόσιες και δωρεάν δομές στήριξής τους
- Να αναγνωριστεί από το κράτος το σεξιστικό μίσος ως κίνητρο στην δολοφονία της Κωνσταντίνας Τσάπα και σε κάθε περιστατικό βίας κατά των γυναικών
- Να σταματήσει η καθυστέρηση στην εκδίκαση των περιστατικών σεξιστικής βίας και κακοποίησης
- Πες τη με το όνομα της: Γυναικοκτονία
