Σήμερα, Κυριακή 21 Ιανουαρίου, μια τεράστια μπόχα εθνικοφροσύνης και αλυτρωτισμού, απειλεί να πνίξει την Θεσσαλονίκη και όλους τους νορμάλ ανθρώπους που κατοικούν σε αυτή. Ένα πολυμορφικό συνονθύλευμα φασιστών αποτελούμενο από φαντασιόπληκτους χουντόγερους μέχρι γραφικούς χριστιανοταλιμπάν και από φανατικούς χρυσαυγίτες μέχρι ψεκασμένους συνομωσιολόγους, στήνει μια μεγάλη φιέστα ρατσισμού γύρω από μια τεράστια φαντασίωση: ότι τους πέφτει λόγος για το πως θα αυτοπροσδιοριστεί ένας λαός και ένα κράτος στο οποίο δεν κατοικούν καν.
Φυσικά, αυτή η επερχόμενη επέλαση των ζόμπι δεν προέκυψε ένα πρωί σαν αδιευκρίνιστος ιός που εξαπλώνεται επιθετικά και σκορπάει τον παραλογισμό στους ανθρώπους που προσβάλλει. Κάθε άλλο: το μακεδονικό ζήτημα υπήρξε τα τελευταία 25 χρόνια και συνεχίζει να είναι μέχρι και σήμερα ένα από τα βασικότερα συστατικά στοιχεία του ελληνικού εθνικισμού σε κάθε μορφή του. Μέσα από αυτό, μέσα από την καλλιέργεια ενός τεράστιου ψέματος που παρουσιάζεται ως «αυτονόητη αλήθεια», ότι δηλαδή «η Μακεδονία είναι ελληνική», ο φασισμός επιχειρεί να μετατραπεί σε κάτι νορμάλ.
Το μέγεθος της νομιμοποίησης αυτού του φασιστικού συλλαλητηρίου αποδεικνύει του λόγου το αληθές: το ζήτημα της Μακεδονίας είναι το παραδοσιακό φιλί ζωής στον φασισμό, μια ευγενική προσφορά σε αυτόν από το μεγαλύτερο φάσμα του πολιτικού σκηνικού. Κανένα άλλο ζήτημα της σύγχρονης ιστορίας δεν εδραίωσε τις φασιστικές αντιλήψεις ως δομικό τμήμα της πολιτικής ατζέντας όσο το μακεδονικό και κανένα φασιστικό τσιτάτο όσο αυτό της «Μακεδονίας που είναι μία και ανήκει στην Ελλάδα» δεν υπήρξε τόσο διαδεδομένο κοινωνικά, ώστε οι περισσότεροι πολιτικοί χώροι να μην τολμούν να το αμφισβητήσουν ευθέως.
Τα μυθεύματα περί αναμφισβήτητης και ολοκληρωτικής «ελληνικότητας» της Μακεδονίας εκτός από το να αναστηλώνουν ολόκληρους χώρους όπως ο φασιστικός, να δομούν πολιτικές και… εκκλησιαστικές καριέρες, να συντηρούν παράλογους μύθους όπως ότι η μικροσκοπική Δημοκρατία της Μακεδονίας είναι «κίνδυνος για την Ελλάδα» και να αποκρύπτουν αναμφισβήτητες αλήθειες όπως ότι στην Ελλάδα υπάρχει μη αναγνωρισμένη μακεδονική μειονότητα, με δική της γλώσσα και δική της εθνική συνείδηση, έχουν καταφέρει και κάτι άλλο: να αναγκάσουν ακόμα και πολλές από τις αντιεθνικιστικές φωνές της Ελλάδας να σχετικοποιούν τον λόγο τους απέναντι στο ζήτημα.
Απότοκα των αριστερών φαντασιώσεων ότι κάπου τριγύρω μας υπάρχει ένας «υγιής πατριωτισμός» που πρέπει όχι απλά να μην κακοκαρδίσουμε αλλά και να οικειοποιηθούμε, διάφορες χλιαρές προσεγγίσεις του μακεδονικού ζητήματος καταφέρνουν να πριμοδοτήσουν τον εθνικισμό αλλά από τα αριστερά.
Από την μια, η λογική των ίσων αποστάσεων μέσω της μάστιγας των «δυο εθνικισμών που συγκρούονται» λες και υπάρχει κάποιο παράλληλο σύμπαν όπου ο ελληνικός εθνικισμός επί του ζητήματος, ο κρατικά γαλουχημένος και πέρα για πέρα φυσικοποιημένος αυτός εθνικισμός, μπορεί να μπει στη ζυγαριά με το πέρα για πέρα αυτονόητο δικαίωμα μιας χώρας να ονομαστεί όπως της αρέσει και μάλιστα χωρίς να διεκδικεί καν επέκταση του εδάφους της. Ούτε καν περνάει από το μυαλό αυτής της λογικής των ίσων αποστάσεων πως στη συγκεκριμένη περίπτωση ο εθνικισμός (τουλάχιστον αυτός που καθορίζει τις εξελίξεις και διαμορφώνει επιχειρηματολογία) είναι ένας και είναι ελληνικός.
Από την άλλη, το αφήγημα της «αποπροσανατολιστικής συζήτησης», το οποίο επιχειρεί να μας πείσει πως η αληθινή ουσία βρίσκεται κάπου άλλου, έξω από τις κοινωνικές ζυμώσεις και τους συσχετισμούς που διαμορφώνονται μέσω αυτών, πως στην πραγματικότητα όλα έχουν να κάνουν με την απέραντη απειλή του ιμπεριαλισμού και τις σκοτεινές σκοπιμότητες του ΝΑΤΟ, πως πρέπει να σταματήσουμε να ασχολούμαστε με ανούσια χόμπι όπως η εναντίωση στα φασιστικά συλλαλητήρια και την αναπαραγωγή εθνικιστικών αντιλήψεων και να παρατηρήσουμε προσεκτικά την παγκόσμια γεωπολιτική σκακιέρα, οι κάτοχοι της οποίας υποκινούν τις κοινωνίες να ασχολούνται με τις λεπτομέρειες και όχι με την βαθιά ουσία των ζητημάτων.
Κανένας από αυτούς τους αρλουμπολόγους, δεν σκέφτηκε ότι το ΝΑΤΟ είναι ήδη εγκατεστημένο στα Βαλκάνια και έχει εκπρόσωπο: την Ελλάδα.
Κανένας από αυτούς τους αρλουμπολόγους, δεν σκέφτηκε ότι ο ιμπεριαλισμός είναι ήδη εγκατεστημένος στην περιοχή και εκπροσωπείται από τα ελληνικά ορυχεία του Μυτιληναίου και τις ελληνικές επιχειρήσεις που κατέχουν τη Μακεδονία, μετά την ασφυξία που της προκάλεσε το ελληνικό οικονομικό εμπάργκο.
Φυσικά, πέρα και έξω από την αναγκαία ταξική εναντίωση σε μηχανισμούς όπως το ΝΑΤΟ και η Ευρωπαϊκή Ένωση, η λογική αυτή αποφεύγει επιμελώς να πει την αλήθεια: η Μακεδονία δεν είναι μια και δεν είναι εξ’ ολοκλήρου ελληνική. Και όσο αυτό αποφεύγεται να ειπωθεί με σαφήνεια, κάθε συζήτηση θα αποτελεί χάιδεμα των αυτιών του ελληνικού εθνικισμού.
Ενάντια σε κάθε λογική εθνικής ενότητας και κάθε αλυτρωτική φαντασίωση που επιχειρεί να δηλητηριάσει ολόκληρες κοινωνίες, το κοινωνικό κίνημα οφείλει και πρέπει να σταθεί απέναντι στον εθνικιστικό παραλογισμό που έχει βγει από τον τάφο του τις τελευταίες μέρες. Οφείλει και πρέπει να εναντιωθεί σε αυτόν αδιάλλακτα, χωρίς «ναι μεν αλλά…», χωρίς να σχετικοποιεί και να υποτιμά τον σκοταδισμό που καλλιεργείται γύρω από το μακεδονικό ζήτημα, προτάσοντας την ταξική ενότητα και τον διεθνισμό ως αδιαπραγμάτευτα και απόλυτα εργαλεία εναντίωσης σε κάθε ρητορική μίσους. Μέχρι να ξεμπερδέψουμε οριστικά με κάθε μορφή φασισμού.
-ΚΑΝΕΝΑΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ, ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΤΑΞΕΙΣ
-ΑΜΕΣΗ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΜΕ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟ ΤΗΣ ΟΝΟΜΑ
-ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΛΥΤΡΩΤΙΣΜΟΥ ΣΕ ΚΑΘΕ ΤΟΥ ΜΟΡΦΗ
-ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΣΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΠΕΡΙ ΑΠΟΛΥΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ
Денес, Недела 21 Јануари, една огромна кал од национализам и иредентизам се заканува да го удави Солун и сите нормални луѓе кои живеат таму. Една полиморфна крпеница од фашисти, сочинувана од фантазирани старци од времето на хунтата до христијаноталибанци и од фанатични златнозорци до испрскани заговорци, поставува една голема расистичка фешта околу една огромна фантазија: дека имаат право за како ќе се самоопредели еден народ и една држава во која ниту живеат.
Нормално, оваа парада на зомби не произлезе едно утро како недефиниран вирус кој се шири агресивно и распрснува нелогичност на луѓето кои ги разболува. Наспротив: македонското прашање постој во последните 25 години и продолжува да сочинува до ден денес една од основните состојки на грчкиот национализам во секој негов облик. Преку него, преку одгледување на една огромна лага која се презентира како «очигледна вистина», дека «Македонија е грчка», фашизмот се обидува да се трансормира на нешто нормално.
Големината на легализацијата на овој фашистички митинг ја докажува следната вистина: прашањето на Македонија е традиционалниот бакнеж за живот на фашизмот, една љубезна понуда кон фашизмот од страна на поголемиот спектар на политичката сцена. Ниедно друго прашање на современата историја не ги втемели фашистичките сваќања како градежен дел на политичката агенда кослку што направи македонското прашање и ниеден фашистички цитат колку што е «Македонија е една и припаѓа на Грција» не беше толку проширен во општеството, така што повеќето политички страни да не се осмелуваат да постават директно сомнежи.
Митовите околу целосната «грцизност» на Македонија, освен што даваат огромна сила на тоталитарни простории како што е фашизмот, освен што градат политички и…црковни кариери, освен што одржуваат апсурдни митови дека малата Македонија сочинува «опасност за Грција» а истовремено кријат докажани вистини дека во Грција постој непризнаено македонско малцинство, со негов јазик и негова национална свест, имаат успеано и нешто друго: да принудаат дури и доста од противнационалистичките гласови на Грција да го релативизираат нивниот глас према прашањето.
Од страна на левите фантазии дека некаде околу нас се шета еден «здрав патриотизам» кој треба едноставно да не го сваќаме лошо туку да го примениме и ние, разни млаки пристапи кон македонското прашање успеваат да го нахранат национализмот но овој пат од левата страна.
Од една страна, логиката на истите растојанија преку злото на «двата национализми кои се судруваат» како да постој некој паралелен универзум каде што грчкиот национализам за ова прашање, овој национализам под закрила на државата и кој што се сваќа како нешто нормално, може да се стави на вага со целосното очигледно право на една држава да се именува како што сака и без да посакува и проширување на нејзината почва. Дури ниту и текнува на оваа логика на истите растојанија дека во конкретниот случај национализмот (барем тој што го определува развојот и формира аргументација) е еден и е грчкиот.
Од другата страна, раскажувањето на «дефокусирачката дискусија», кое се обидува да не убеди дека вистинската суштина се наоѓа некаде на друго место, надвор од социјалните ферментации и корелациите кои се формираат преку нив, дека во реалноста се има да прави со огромната закана на империјализмот и темните цели на НАТО, дека треба да престанеме да се занимаваме со безсуштински хоби како што е спротиставувањето на фашистичките протести и репродукција на националистички сваќања и да ја погледнеме внимателно светската геополитичка табла за шах, чии сопственици ги потикнуваат општествата да се занимаваат со деталите а не со длабоката суштина на прашањата.
Ниеден од овие говорачи на глупости, не размисли дека НАТО е веќе сместено во Балканот и има претставник: Грција.
Ниеден од овие говорачи на глупости, не размисли дека империјализмот е веќе сместен во територијата и се претставува преку грчките рудници на Митилинеос и грчките бизниси кои ја држаат Македонија, после давењето кое го предизвика на неа грчкото економско ембарго.
Нормално, освен потребното спротиствавување на механизми како што се НАТО и Европска Унија, оваа логика избегнува редовно да ја каже вистината: Македонија не е една и не е целосно грчка. И доколку не се кажува ова јасно, секоја дискусија ќе сочинува галење на ушите на грчкиот национализам.
Против секоја логика на национално единство и секоја иредентистична фантазија која се обидува да отруе цели општества, општественото движење има должност и мора да застане против националистичката апсурдност која излезе од нејзиниот гроб во последните дена. Има должност и мора да се спротистави на национализмот без компромис, без «да но…», без да го релативизира и потценува опскурантизмот кој се одгледува околу македонското прашање, ставајќи на преден план класното единство и интернационализмот како апсолутни алати за спротиствавување на секоја реторика за омраза, без преговарање. Се додека да куртулиме дефинитивно од секој облик на фашизмот.
-НЕДНА ВОЈНА МЕЃУ НАРОДИТЕ, НИЕДЕН МИР МЕЃУ КЛАСИТЕ
-НЕПОСРЕДНО ПРИЗНАВАЊЕ НА РЕПУБЛИКА МАКЕДОНИЈА СО НЕЈЗИНОТО УСТАВНО ИМЕ
-ДА ГО УНИШТИМЕ ОТРОВОТ НА НАЦИОНАЛИЗМОТ И НА ИРЕДЕНТИЗМОТ ВО СЕКОЈ НЕГОВ ОБЛИК
-ДА ЗАВРШУВАМЕ СО ПРИКАЗНАТА ДЕКА МАКЕДОНИЈА Е АПСОЛУТНО ГРЧКА
