Από τις ευρωεκλογές στις 7/6 μπορούν να αντληθούν ορισμένα συμπεράσματα, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη.
Το προφανές είναι η άνοδος της Ακροδεξιάς και η ήττα της Αριστεράς. Δεν ισχύει ωστόσο απόλυτα. Η πραγματικότητα είναι ότι η αποτυπώθηκε εκλογικά η δεξιά κοινωνική πόλωση, ενώ αντίστοιχα δεν αποτυπώθηκε η αριστερή. Στην Ευρώπη το φαινόμενο αυτό είναι ακόμα πιο έντονο, ενώ εντυπωσιακή ήταν και η πανωλεθρία της σοσιαλδημοκρατίας.
Εξίσου προφανές ότι η ΝΔ δέχτηκε πίεση από τα δεξιά της και όπως τη συμβούλευε και ο κολαούζος της Πρετεντέρης, δύο λύσεις έχει μπροστά της. Την τακτική Σαρκοζί (περιθωριοποίηση της ακροδεξιάς και υιοθέτηση του πολιτικού της προγράμματος) και την τακτική Μπερλουσκόνι (άμεση συνεργασία με την ακροδεξιά). Η κυβέρνηση επέλεξε το πρώτο, υιοθετώντας όλη την πολιτική ατζέντα του ΛΑΟΣ. Πρώτος στόχος οι μετανάστες και ακολουθεί το ριζοσπαστικό κίνημα.
Εντυπωσιακ μεγάλο ήταν και το ποσοστό της αποχής. Φυσικά είχε και απολίτικα χαρακτηριστικά, αλλά αντανακλά εν μέρει την αποστροφή του κόσμου προς την Ε.Ε. και το γεγονός ότι είναι γνωστό ότι το ευρωκοινοβούλιο δεν έχει αρμοδιότητες, Ειδικά στην Ελλάδα, μεγάλο κομμάτι της ήταν από ριζοσπαστική σκοπιά. Η κατρακύλα του πολιτικού συστήματος, η ανεργία και η φτώχεια που έχουν ενταθεί λόγω κρίσης έβαλαν το λιθαράκι τους.
Η Αριστερά δεν κατάφερε να συγκινήσει τον κόσμο πληρώνοντας εν μέρει και τη στάση της το Δεκέμβρη. Από την άλλη όμως, και η εξωκοινοβουλευτική αριστερά παρέμεινε «μία από τα ίδια». Το ΚΚΕ πλήρωσε το Δεκέμβρη και από τα αριστερά και από τα δεξιά. Ο ΣΥΡΙΖΑ παλαντζάροντας μεταξύ κυβερνητισμού και lifestyle αριστερής ρητορικής επίσης έχασε και από αριστερά και δεξιά. Αν και δεν είχε την απαράδεκτη στάση του ΚΚΕ το Δεκέμβρη, το γεγονός ότι δεν πήρε ξεκάθαρη θέση πληρώθηκε από τα αριστερά. Το από τα δεξιά σφυροκόπημα αποδίδεται στην ενορχηστρωμένη επίθεση των ΜΜΕ και του πολιτικού κατεστημένου. Από εκεί που ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο αγαπημένο παιδί των αστών ως τρόπος διαφυγής από την κρίση, τα σκήπτρα πήραν οι Οικολόγοι οι οποίοι όμως ξεφούσκωσαν αμέσως. Στην εντεινόμενη κρίση φάνηκε ότι το σενάριο της κεντροαριστεράς πασπαλισμένο και με λίγη οικολογία δεν αρκούσε στο Κεφάλαιο. Απαιτείται συντηρητική στροφή και σκληρή επίθεση στο ριζοσπαστικό κίνημα και τις κοινωνικές εκρήξεις που έγιναν και θα γίνουν.
Η προνομιακή μιντιακή μεταχείριση του ΛΑΟΣ όλο αυτό το διάστημα υπήρξε σκανδαλώδης με αποκορύφωμα το debate των πολιτικών αρχηγών. Γραφικές και υποανάπτυκτες φιγούρες όπως ο Βελόπουλος και ο Άδωνης έφτασαν στο σημείο να λαμβάνοντα σοβαρά υπόψη και να εισβάλλουν στην πολιτική ζωή. Τι οδήγησε όμως την αστική τάξη να πριμοδοτήσει έναν τέτοιο φορέα δημαγωγίας και λαϊκισμού από εκεί που είχε πρώτα το ΣΥΡΙΖΑ και μετά τους Οικολόγους ως εναλλακτική λύση αποφυγής της πολιτικής κρίσης;
Όπως είπαμε, η κρίση απαιτεί σκληρή διακυβέρνηση. Τα προσχήματα για την φιλελεύθερη αστική τάξη καταρρέουν εν μία νυκτί. Ανατρέχοντας στην ιστορία, ειδικά στον μεσοπόλεμο, θα δούμε ότι η ακροδεξιά και ο φασισμός αποτέλεσαν στρατηγική επιλογή του Κεφαλαίου όταν τα βρίσκει «σκούρα». .
Φυσικά οι συνθήκες του μεσοπολέμου δεν μπορούν να αναχθούν στο τώρα. Πόσο μάλλον που η γενιά που είδε με τα μάτια της τους υπερπατριώτες να συνεργάζονται με τους Γερμανούς ζει ακόμα. Η ακροδεξιά στην Ελλάδα πάντα ήταν και πάντα θα είναι κομμάτι του κρατικού μηχανισμού, το λεγόμενο παρακράτος. Λούμπεν στοιχεία, κακοπληρωμένα από την ΚΥΠ και την ασφάλεια, κατακάθια της κοινωνίας. Σήμερα όμως, με την πριμοδότηση που έχουν και από την κυβέρνηση αλλά και από τα ΜΜΕ δείχνουν να εκμεταλλεύονται την υπαρκτή ξενοφοβία. Είτε με κοινοβουλευτικές επίσημες φωνές (ΛΑΟΣ), είτε ως εγκληματικές συμμορίες του δρόμου (Χρυσή Αυγή).
Πέρα όμως από τις εκλογές, είναι επιτακτική όσο ποτέ η δημιουργία δομών πάλης σε κάθε κοινωνικό χώρο. Για να μετουσιωθεί η πολιτική συνειδητή αποχή απαιτούνται αγώνες και αγώνες χωρίς σωματεία, σχήματα και γενικότερα κοινωνικές δομές δεν νοείται. Μπροστά στην οικονομική κρίση που πλήττει τον κόσμο της εργασίας, την ολομέτωπη επίθεση του Κεφαλαίου και της κυβέρνησης τόσο στην εργατική τάξη (ελλήνων και ξένων) όσο και στο ριζοσπαστικό κίνημα, η οργάνωση της αντίστασης με ταξικό και διεθνιστικό πρόσημο είναι η απάντηση.
Βασίλης ΜΠΕΛΛΟΣ
