Για παραπάνω από δυο μέρες ολόκληρη η ελληνική κοινωνία παρακολούθησε σε ρόλο τηλεοπτικού θεατή την διαδικασία δημοπράτησης των τηλεοπτικών αδειών. Ένας χορός από εκατομμύρια ευρώ καθόρισε μια διαδικασία που προσομοίαζε με ένα ιδιότυπο reality show με συμμετέχοντες την ελληνική κυβέρνηση και τα πιο πρωτοκλασσάτα ονόματα επιχειρηματιών της Ελλάδας. Θα έλεγε κανείς πως μια τέτοια ιστορία θα μπορούσε να λειτουργήσει μόνο ψυχαγωγικά για τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες, για εκείνους και εκείνες που μόνο τον ρόλο του κοινού μπορούν να έχουν σε αυτή την διαδικασία ανασυγκρότησης του τηλεοπτικού τοπίου. Θα έλεγε κανείς πως πρόκειται για μια εσωτερική διαδικασία της εξουσίας, ένα παραδοσιακό αλισβερίσι ανάμεσα σε Κράτος και Κεφάλαιο, που το να το παρακολουθεί ένας απλός άνθρωπος είναι το αντίστοιχο του να βλέπει ένα επεισόδιο από το House of Cards. Θα μπορούσαν να ειπωθούν όλα αυτά αν η χιλιοσυζητημένη αυτή διαδικασία δεν είχε άμεσο αντίκτυπο στις ζωές χιλιάδων εργαζομένων στα ΜΜΕ. Και μπορεί στον διάλογο που άνοιξε στα τηλεοπτικά παράθυρα για την δημοπράτηση των συχνοτήτων αυτή η πτυχή είτε να αγνοούταν ολοκληρωτικά είτε να αντιμετωπιζόταν ως κάτι δευτερεύον μπροστά στην μάχη τιτάνων που δόθηκε, ωστόσο η πραγματικότητα είναι πως η επόμενη μέρα αυτής της διαδικασίας βρήκε χιλιάδες εργαζόμενους να μην ξέρουν ποιό είναι το εργασιακό τους μέλλον.
Το πρωί της Παρασκευής ξημέρωσε μια μέρα ανασφάλειας και προβληματισμού για τους εργαζόμενους στα ΜΜΕ. Για τους τεχνικούς, για τους δημοσιογράφους που δεν έχουν την τύχη να παρουσιάζουν δελτία ειδήσεων και εκπομπές υψηλής τηλεθέασης, για το προσωπικό που στελεχώνει με την εργασία του τα τηλεοπτικά κανάλια για μισθούς που εξασφαλίζουν μια απλή επιβίωση, η επόμενη της δημοπράτησης ήταν μια μέρα άσχημη. Μια μέρα που έκανε κατανοητό για μια ακόμα φορά πως οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες είναι απλά μια μάζα αναλώσιμων ανθρώπων στον βωμό του κέρδους. Η κυβέρνηση μπορεί να πετάει μια γενικολογία περί «προστασίας των εργαζομένων με πλαφόν στον αριθμό των απασχολούμενων ανά κανάλι» και να θεωρεί πως ξεμπερδεύει ωστόσο ο κίνδυνος των μαζικών απολύσεων είναι απειλητικά παρών και αυτό δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Κι αυτό διότι με δεδομένο πως περίπου 2.600 θέσεις εργασίας είναι αυτή τη στιγμή μοιρασμένες ανάμεσα στα οκτώ κανάλια πανελλαδικής εμβέλειας, περίπου χίλιοι εργαζόμενοι είναι πολύ πιθανόν να μείνουν χωρίς δουλειά όταν θα μείνουν μόλις τέσσερα από αυτά.
Αλλά ακόμα και στα κανάλια που θα λειτουργήσουν τα πράγματα δεν θα είναι ονειρικά για τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες. Με δεδομένο πως τα αφεντικά δεν έχουν καμία διάθεση να μοιράζονται με τον κόσμο της Εργασίας τα κέρδη τους και τις ζημιές τους, τα υπέρογκα ποσά που σπαταλήθηκαν από τους επιχειρηματίες που απέκτησαν τελικά τις άδειες είναι δεδομένο πως θα αποσβεστούν με ταπεινωτικούς μισθούς και με μια ταυτόχρονη επιβολή ασύλληπτα εντατικοποιημένης εργασίας. Από όπου και να το πιάσει κανείς, το νέο τηλεοπτικό τοπίο οδηγεί σε νέες εργασιακές συνθήκες γαλέρας και σε περεταίρω ψαλίδισμα εργατικών δικαιωμάτων.
Μερικά άβολα ερώτηματα λοιπόν ηχούν πάνω από τα συνδικάτα στον χώρο των ΜΜΕ: με δεδομένο πως η διαδικασία αδειοδότησης των καναλιών επηρεάζει την ζωή των εργαζομένων γιατί τα συνδικαλιστικά όργανα των τελευταίων δεν ακούστηκαν ποτέ στον κοινωνικό διάλογο που ξεκίνησε με αφορμή το ζήτημα; Γιατί η όλη διαδικασία περιορίστηκε σε κόντρες της κυβέρνησης με καναλάρχες και οι εργαζόμενοι ήταν απλά οι κομπάρσοι αυτού του σκηνικού; Με τον κίνδυνο χίλιων απολύσεων να είναι ορατός γιατί τα εργατικά συμφέροντα και η αναγκαιότητα της υπεράσπισής τους δεν αναδείχθηκαν ποτέ; Η απάντηση είναι μάλλον εύκολη: γιατί το συνδικαλιστικό τοπίο στα ΜΜΕ είναι διαλυμένο, κατακερματισμένο και πολύ πίσω από τις αντικειμενικές αναγκαιότητες των εργαζομένων του κλάδου. Και στο κέντρο αυτού του τοπίου υπάρχει ένα σωματείο-ντροπή, ένα ξεπουλημένο και φιλοεργοδοτικό σωματείο, η ΕΣΗΕΑ. Η ηγεσία του (μόνο κατ’ όνομα) σωματείου των δημοσιογράφων επέλεξε συνειδητά να σφυρίζει αδιάφορα τόσο πριν όσο και κατά την διάρκεια της δημοπράτησης και να αφήσει τους εργαζόμενους απροστάτευτους σε αυτή την νέα συνθήκη που δημιουργείται στους εργασιακούς χώρους του κλάδου των ΜΜΕ παίζοντας πρόθυμα το παιχνίδι των αφεντικών όπως έχει κάνει άλλωστε άπειρες φορές στο παρελθόν.
Τα τέσσερα κανάλια πανελλαδικής εμβέλειας, οι πιθανές μαζικές απολύσεις που θα έρθουν ως επιστέγασμα της αδειοδότησής τους και οι άθλιες συνθήκες εργασίας που θα επιβληθούν σε αυτά είναι το πιο ηχηρό αλλά όχι το μοναδικό γεγονός της διαμόρφωσης μιας νέας κατάστασης στους εργασιακούς χώρους του κλάδου. Αντιθέτα, πρόκειται για την συνέχεια μιας κατάστασης που δομείται κάθε μέρα τα τελευταία χρόνια με την μαζική «μεταφορά» των εργαζομένων στα ΜΜΕ στον χώρο του διαδικτύου χωρίς κανένα δικαίωμα και χωρίς την παραμικρή συνδικαλιστική εκπροσώπηση. Τα αφεντικά επιβάλουν σταθερά και ολοκληρωτικά τους κανόνες τους στα ΜΜΕ, την ίδια στιγμή που η οργάνωση των εργαζομένων παραμένει ελλειπής. Και η οργανωτική προσαρμογή μας στις νέες συνθήκες του κλάδου είναι η μεγαλύτερη αναγκαιότητα της εποχής.
Την στιγμή που η κυβέρνηση και οι ακολουθοί της πανηγυρίζουν για την υποτιθέμενη εξυγίανση στα ΜΜΕ, οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες γνωρίζουμε πολύ καλά πως κάτι τέτοιο δεν περνάει μέσα από διαπραγματεύσεις και συμφωνίες των κυβερνώντων με επιχειρηματίες αλλά μέσα από την προάσπιση και την διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας. Μη διαπλεκόμενη και ανεξάρτητη δημοσιογραφία θα υπάρξει όταν οι δημοσιογράφοι θα σταματήσουν να αυτολογοκρίνονται υπό τον φόβο της απόλυσης, όταν τα δικαιώματά τους θα τους επιτρέπουν να συγκρουστούν με τα αφεντικά τους για το περιεχόμενο της πληροφορίας. Εξυγίανση στον χώρο των ΜΜΕ θα υπάρξει μόνο μέσα από συλλογικές συμβάσεις εργασίας και ασφαλιστικά δικαιώματα για όλους τους εργαζόμενους, όταν οι «άγραφοι νόμοι» της απλήρωτης εργασίας και των απλήρωτων υπερωριών θα είναι ένα μακρινό και κακό παρελθόν. Όταν οι εργαζόμενοι στον κλάδο των ΜΜΕ θα λειτουργούν ως κομμάτι του κόσμου της Εργασίας και όχι ως μια διαχωρισμένη ελίτ.
Η αναγκαιότητα της δημιουργίας ενός Ενιαίου Συνδικάτο Τύπου, το οποίο θα συσπειρώνει στο εσωτερικό του όλους τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες του κλάδου ανεξαρτήτως επαγγελματικής ιδιότητας, ενισχύεται μέρα με την μέρα. Και η αγωνιστική αντεπίθεση που πρέπει άμεσα να διεξαχθεί ως απάντηση στις μεθοδεύσεις των αφεντικών οφείλει να έχει ως ορίζοντά της την οργανωτική συνδικαλιστική μετάβαση σε ένα τέτοιο αγωνιστικό μοντέλο, που θα αφήσει πίσω του την ανυπαρξία της ΕΣΗΕΑ και την υπάρχουσα κατάσταση.
Η Κλάδικη Ένωση Εργαζομένων στα ΜΜΕ της Αναρχοσυνδικαλιστικής Πρωτοβουλίας Ροσινάντε καλεί σε εγρήγορση όλες τις αγωνιστικές τάσεις του κλάδου ενόψει των απολύσεων που ενδέχεται να γίνουν στα κανάλια. Για να μην αφήσουμε καμία απόλυση να συντελεστεί, για να μπλοκάρουμε στην πράξη τα σχέδια της εργοδοσίας, για να κάνουμε την ταξική αλληλεγγύη το όπλο μας απέναντι στην επέλαση των αφεντικών.
-ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΑΠΟΛΥΣΗ ΣΤΑ ΚΑΝΑΛΙΑ, ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΕΠΙΔΙΩΞΕΙΣ ΚΑΝΑΛΑΡΧΩΝ ΚΑΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ
-ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΕΣ
-ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΣΤΑ ΜΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ ΔΟΥΛΟΠΑΡΟΙΚΙΑΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΠΟ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
-ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΥΠΑΡΧΟΥΣΕΣ ΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΕΝΙΑΙΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟΥ ΤΥΠΟΥ
