Ανακοίνωση της Κλαδικής Ένωσης Τεχνών & Θεαμάτων σχετικά με την απεργία του κλάδου στις 8/2
Η ξαφνική υποβάθμιση των πτυχίων των καλλιτεχνικών σχολών δεν είναι τόσο ξαφνική. Είναι ένα κεντρικό πλήγμα για ένα χώρο χωρίς συλλογικές συμβάσεις, σπασμένο σε δεκάδες σωματεία, με αμέτρητες ώρες απλήρωτης κι εθελοντικής εργασίας, και μετά από δύο χρόνια λοκντάουν. Φυσικά, δεν είναι ότι πλήττεται μόνο ο δικός μας κλάδος, αλλά πρόκειται για μια ευρύτερη κρίση του κεφαλαίου και φανερώνει την απροετοιμασία μας να ανταπαντήσουμε στα επίκαιρα χτυπήματα της κυβέρνησης. Αυτό με την σειρά του δείχνει ότι δεν ορίζουμε εμείς την ατζέντα των εργασιακών ζητημάτων, αλλά βρισκόμαστε ξανά σε θέση άμυνας. Σκοπός δεν είναι απλά να έχουμε ένα δυνατό εργατικό κίνημα που ανταπαντά μόνο όταν προκύπτουν προβλήματα, αλλά να μπορέσουμε να έχουμε τον πρώτο λόγο και να ξεκινάμε τις μάχες εμείς. Για παράδειγμα, μαίνεται ένας τόσο σημαντικός αγώνας και αντί να μιλήσουμε για δωρεάν και δημόσια καλλιτεχνική εκπαίδευση για όλους και όλες, συζητάμε για…πτυχία με αξία. Ας μην ξεχνάμε ότι η πλειοψηφία των καλλιτεχνικών σχολών είναι ιδιωτικές κι εμείς δεν θέλουμε να βάλουμε πλάτη στα συμφέροντα επιχειρήσεων, που μας βλέπουν απλά σα πελάτες και θέλουν να κάνουν το εμπόρευμά τους πιο ελκυστικό.
Η κατάληψη στις κρατικές δραματικές σχολές συνεχίζεται και κλιμακώνεται με ακόμα δύο σε θέατρα, στο Βασιλικό στην Θεσσαλονίκη και το Τσίλλερ στην Αθήνα. Οι καθηγητές κι οι καθηγήτριες του Εθνικού δήλωσαν ότι θα παραιτηθούν εάν δεν παρθεί πίσω η απόφαση. Τα σωματεία σύσσωμα στηρίζουν τον αγώνα εξαρχής και κείμενά τους διαβάζονται σε πολλές παραστάσεις από εργαζόμενες/ους. Η 48ωρη απεργία που προκήρυξε το ΣΕΗ μετατράπηκε σε κλαδική μέσω της ΠΟΘΑ, όπως ξανά και τώρα. Είναι αυτονόητο ότι ως Κλαδική του Ροσινάντε θα απεργήσουμε, παρ’ όλ’ αυτά πρέπει να γίνει μια κριτική στον τρόπο που παίρνονται οι αποφάσεις στον χώρο μας.
Αρχικά, ενώ το ΣΕΗ είδε εν μέσω πανδημίας 600+ άτομα να συμμετέχουν ξανά στις συνελεύσεις του, η πλειοψηφία των αποφάσεων -όπως κι η περασμένη 48ωρη απεργία- παίρνονται από το διοικητικό συμβούλιο. Ενώ υπάρχει κόσμος με όρεξη, το ΔΣ του ΣΕΗ προτιμά να παίρνει αποφάσεις κεκλεισμένων των θυρών, και γίνεται όλο και πιο προσωποπαγές με συνεντεύξεις τύπου κι εμφανίσεις σε μεσημεριανάδικα. Είναι λες και το ΣΕΗ «το κουβαλάνε» μερικοί εκλεγμένοι, κι όχι η πλατιά μάζα των εργαζόμενων ηθοποιών. Δεν γίνεται να περνάει ένας μήνας προκειμένου να καλεστεί μια συνέλευση για ένα θέμα όπου όλοι κι όλες εξαρχής είχανε το σθένος να τρέξουν.
Σε δεύτερο βαθμό, ενώ φυσικά ως αναρχοσυνδικαλιστική πρωτοβουλία έχουμε στόχο την ομοσπονδιοποίηση των σωματείων, η Πανελλήνια Ομοσπονδία Θεάματος & Ακροάματος συχνά καταλήγει να υποκαθιστά τα πρωτοβάθμια σωματεία. Δεν υπάρχει λόγος να στηρίζουμε καν τον συνδικαλισμό αν είναι να καταλήξουμε σε ομοσπονδίες που τα ΔΣ τους αποφασίζουν ερήμην των εργαζόμενων. Ένας τέτοιος συνδικαλισμός είναι, στην καλύτερη, αστικός, εξουσιαστικός, και σίγουρα αδιάφορος και βαρετός. Όταν, λοιπόν, κάθε σωματείο έχει από 50-1.000 ενεργά μέλη, που έρχονται στις συνελεύσεις, και η ΠΟΘΑ εκπροσωπεί 10+ σωματεία, σημαίνει ότι υπάρχουν χιλιάδες εργαζόμενες/-οι που μπορούν να εκκινήσουν αγώνες. Δεν χρειάζεται να περιμένουν 1 μήνα από τα ΔΣ τους για να ψυχανεμιστούν την κατάσταση ή/και να δεχτούν πιέσεις ώστε να πάρουν απόφαση για απεργία. Και, κυρίως, δεν γίνεται να αφήνουμε κομματικά ζητήματα ορισμένων μελών ή/και παρατάξεων να χαλάνε την δουλειά που θέλουμε να γίνει συνδικαλιστικά. Χαιρόμαστε μεν για την 48ωρη απεργία, αλλά θα προτιμούσαμε να την είχαμε καλέσει εμείς, από τα κάτω, μόνα μας, με δικούς μας όρους όπως συνέβη μέσω της Γενικής Συνέλευσης τώρα.
Τα παραπάνω είναι παθογένειες του κλάδου μας και δεν υπάρχουν απλά επειδή δεν μετέχει αρκετός κόσμος ή επειδή κάποια ΔΣ φέρονται πιο συγκεντρωτικά. Συμβαίνουν επειδή είμαστε χωρισμένα σε δεκάδες σωματεία κι επειδή δεν βλέπουμε τα κοινά μας συμφέροντα με τον υπόλοιπο κόσμο του κλάδου μας. Έχουμε μάθει ότι η σκηνογράφος, ο φωτιστής, η ηθοποιός, κι ο ταξιθέτης ανήκουν σε άλλα σωματεία, αν και δουλεύουν στον ίδιο χώρο για το ίδιο αφεντικό. Δυστυχώς, ο χώρος λειτουργεί ακόμα αρκετά συντεχνιακά. Όταν υποβαθμίζεται η εργατική μας δύναμη συνολικότερα και καταργούνται συνδικαλιστικά κεκτημένα αιώνων, όπως γίνεται τα τελευταία χρόνια εντονότερα, ο κλάδος μας οριακά δεν θεωρούσε τον εαυτό του κομμάτι του εργατικού κινήματος. Τα πιο δήθεν περίοπτα επαγγέλματα, όμως, κινητοποιούνται όταν αυτή η επίθεση είναι «ενάντια στην τέχνη», αδυνατώντας να δούνε την ταξική τους θέση μέσα στην οικονομία δίπλα στα υπόλοιπα. Γι’ αυτό είναι επιτακτική η ανάγκη να ενοποιήσουμε τον χώρο μας σε ένα ενιαίο κλαδικό σωματείο.
-ΟΛΟΣ Ο ΚΛΑΔΟΣ ΝΑ ΜΕΤΑΣΧΕΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΕΤΑΡΤΗ 8/2
-ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗ 8/2 ΣΤΙΣ 12:00 ΣΤΟ ΥΠ. ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΜΕ ΚΑΤΑΛΗΞΗ ΣΤΟ ΚΑΤΕΙΛΗΜΜΕΝΟ ΤΣΙΛΛΕΡ
-ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΜΕ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ
-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΝΕΕΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΒΑΣΙΛΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΣΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΚΑΙ ΘΕΑΤΡΟΥ ΤΣΙΛΛΕΡ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ
Κλαδική Ένωση Τεχνών & Θεαμάτων
