Ο Γιάννης Μιχαηλίδης βρίσκεται ήδη στην 47η μέρα απεργίας πείνας διεκδικώντας με αυτό το έσχατο μέσο την αποφυλάκισή του. Παραμένει φυλακισμένος, παρ’ όλο που έχει εκτίσει τα 3/5 της 20ετούς ποινής που του έχει επιβληθεί και τα 2/5 της ποινής για την απόδρασή του από τις φυλακές του Μαλανδρίνο, και σύμφωνα με το νόμο για τη συγχώνευση ποινών, πληροί τις προϋποθέσεις να αποφυλακιστεί. Το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Άμφισσας όμως έκρινε ότι υπάρχει «κίνδυνος τέλεσης νέων αδικημάτων» από μεριάς του, με ένα θολό σκεπτικό ότι υποστηρίζει τις ληστείες τραπεζών.
Η απόφαση αυτή δεν είναι καθόλου άσχετη με την πολιτική δράση του Μιχαηλίδη, ανεξάρτητα από ότι δεν μας βρίσκουν σύμφωνους/ες οι μέθοδοι που αυτή ακολούθησε. Ενοχοποιεί προληπτικά τη σκέψη του, παρατείνοντας αυθαίρετα, σύμφωνα με τους νόμους του ίδιου του αστικού κράτους, την κράτησή του. Προφανώς ακολουθείται από τη δικαστική εξουσία μια εκδικητική/κατασταλτική επωδός όταν έχει απέναντί της κρατούμενους που αντιμάχονται το υπάρχον καθεστώς από αναρχική ή αριστερή θέση μάχης, όπως το είδαμε πέρσι στην περίπτωση των αιτημάτων του Κουφοντίνα και τη δική του απεργία πείνας. Αντίθετα κανένας ρεβανσισμός δεν διακατέχει τη δικαστική και πολιτική εξουσία απέναντι στους φασίστες αμφισβητίες της σε ανάλογες περιπτώσεις. Και βέβαια αν στη θέση του Μιχαηλίδη βρισκόταν κάποιος ή κάποιοι από το ευρύτερο περιβάλλον της κυβέρνησης με κατηγορίες για βιασμούς παιδιών ή μαστροπεία και μαφιόζικες επιθέσεις, είτε ένας καπιταλιστής που σχετίζεται με εμπορία ναρκωτικών, είτε κάποιος μεσίτης που συμμετείχε στο φόνο ενός ανθρώπου «περιθωριακού» για τα μέτρα και σταθμά της αστικής κοινωνίας, είτε ένας αστυνομικός που σκότωσε ένα δεκαπεντάχρονο χωρίς να ζητήσει ποτέ συγνώμη, τότε αυτός/οι δεν θα οδηγούταν καν στη φυλακή ή έστω θα αποφυλακιζόταν πριν ακόμη υπάρξουν οι τυπικές προϋποθέσεις που αυτήν την στιγμή πληροί ο Μιχαηλίδης. Αλλά ο Μιχαηλίδης δεν ανήκει στους παραπάνω, βρίσκεται απέναντι στους παραπάνω, οπότε από τη δικαστική εξουσία έχει την αντιμετώπιση που χαίρουν κι οι άνθρωποι που ανήκουν στον «πάτο» της ταξικής διαστρωμάτωσης, όπως οι μετανάστ(ρι)ες, οι Ρομά, οι τοξικομανείς κ.λπ..
Η άμεση απελευθέρωση του Γιάννη Μιχαηλίδη πέρα από ζήτημα στοιχειώδους δικαιοσύνης έγκειται και στην οριακή κατάσταση που έχει φτάσει η υγεία του. Σύμφωνα με την προσωπική γιατρό του απεργού πείνας ήδη δυσλειτουργούν η καρδιά, το ήπαρ, ο σπλήνας, παρουσιάζει αναιμία και κρίσιμη πτώση των αιμοπεταλίων (θρομβοπενία), οπότε ξεκινούν διαταραχές στην πηκτικότητα του αίματος, ενώ ήδη υποφέρει από γαστρεντερικές διαταραχές και αιμοδυναμική αστάθεια, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε πολυοργανική κατάρρευση, άρα σε ανεπίστρεπτες βλάβες ή το θάνατο. Η κατάσταση υγείας του δεν αφήνει άλλα περιθώρια από την άμεση αποφυλάκισή του, την οποία απαιτούμε.
Η εκδικητική παράταση του εγκλεισμού του Μιχαηλίδη στις φυλακές δεν έχει κανένα νομικό έρεισμα, η απελευθέρωσή του, και δεδομένου της κατάστασης υγείας του, είναι η μοναδική επιλογή που έχει ανθρώπινο έρεισμα.
