Η σφοδρότητα της επίθεσης των αφεντικών στα εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα δείχνει ξεκάθαρα δύο πράματα. Απ’ τη μια καταδεικνύει την ήττα του θεσμικού συνδικαλισμού όπως αυτός εκφράζεται είτε μέσα από την ξεπουλημένη κρατικοδίαιτη ΓΣΕΕ είτε μέσα από τον κομματικό οργανισμό του ΠΑΜΕ. Απ’ την άλλη αναδεικνύει την ανάγκη για ισχυροποίηση του ακηδεμόνευτου ταξικού αγώνα των πρωτοβάθμιων σωματείων ώστε οι καίριες παρεμβάσεις τους να καταλάβουν κεντρικό ρόλο στην καρδιά του εργατικού κινήματος.
Η απόλυση του Γιώργου από το υποκατάστημα του Κωτσόβολου στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης είναι μια ξεκάθαρα εκδικητική πράξη καθώς ο εργαζόμενος ήταν ο μόνος στα 8 καταστήματα της αλυσίδας στη Θεσσαλονίκη ο οποίος έσπασε την ομερτά – εργοδοτική τρομοκρατία η οποία έχει επιβάλλει de facto μια ιδιότυπη ποινικοποίηση της απεργίας στον ιδιωτικό τομέα. Ο Γιώργος ήταν ο μόνος εργαζόμενος ο οποίος συμμετείχε στις 24 ωρες απεργίες που κήρυξε η ΓΣΕΕ τον προηγούμενο Δεκέμβρη. Η εργοδοσία δεν άφησε αναπάντητη την «πρόκληση» (!!!) και με τις γνωστές και αστείες πλέον κατηγορίες περί «πλημμελούς εκτέλεσης καθηκόντων» έσπευσε να θέσει εκτός εργατικού προσωπικού τον εργαζόμενο – μαύρο πρόβατο που είχε το αλόγιστο «θράσος» να απεργήσει.
Φυσικά οι θεσμικοί συνδικαλιστικοί φορείς για άλλη μια φορά άφησαν ξεκρέμαστο των εργαζόμενο. Το –καλοδεχούμενο από πολιτικής άποψης- βάρος για την υποστήριξη του απολυμένου εργαζόμενου πέφτει για άλλη μια φορά στις πλάτες του ακηδεμόνευτου/ταξικού εργατικού χώρου. Αμέσως δημιουργήθηκε στη Θεσσαλονίκη πρωτοβουλία συμπαράστασης και αλληλεγγύης η οποία προχώρησε χωρίς να χάνει καιρό σε άμεση συνδικαλιστική δράση με κοινωνικά χαρακτηριστικά, ασκώντας πίεση στην επιχείρηση ώστε να επαναπροσλάβει τον εργαζόμενο.
Έχουν ήδη πραγματοποιηθεί δύο αποκλεισμοί των εισόδων των υποκαταστημάτων της αλυσίδας Κωτσόβολος στο κέντρο αλλά και ανατολικά, ενώ έχει κυκλοφορήσει και αφίσα της επιτροπής η οποία καταγγέλλει ανοιχτά και δημόσια την αντεργατική πολιτική των απολύσεων που ακολουθεί η συγκεκριμένη επιχείρηση.
Φυσικά πάτημα σε αυτήν την στάση δίνουν όχι μόνο η κυβέρνηση με την νεοφιλελεύθερη πολιτική της και το κεφάλαιο που μόνη έγνοια έχει την κάρπωση της εργασιακής υπεραξίας των εργαζομένων αλλά και η θεσπισμένη νομοθεσία στο εργατικό δίκαιο η οποία αφήνει ορθάνοιχτες πύλες και όχι απλά «παραθυράκια» για την απόλυση εργαζομένων με φτηνές δικαιολογίες και γελοίες αποζημιώσεις.
Αυτό το σκηνικό θα ανατραπεί μόνο όταν οι πραγματικά ταξικές και ακηδεμόνευτες δυνάμεις των εργαζομένων ξεσκεπάσουν τον αντιδραστικό ρόλο των ΓΣΕΕ-ΠΑΜΕ, και καταλάβουν κεντρικό ρυθμιστικό ρόλο στην κεντρική σκηνή του εργασιακού κινήματος, οργανώνοντας τον αδιάλλαχτο συνδικαλιστικό αγώνα της εργατικής τάξης απέναντι στα αφεντικά, μέχρι της ολοκληρωτική της επικράτηση πάνω σε αυτά.
Α.Τ.
