Καλούμε όλους και όλες τους/τις συναδέλφους μας στο δημόσιο τομέα του κλάδου της υγείας να απεργήσουν στις 14 του Νοέμβρη. Μια απεργία που πέρασε από πολλά κύματα, δεδομένου ότι κηρύχθηκε από τα σωματεία που ελέγχει το ΠΑΜΕ, από το ΕΚΑ και την ΑΔΕΔΥ για να καταλήξει να στηρίζεται μόνο από την τελευταία και κάποια σωματεία στο χώρο των κατασκευών(Συνδικάτο Οικοδόμων, Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών). Το ΠΑΜΕ και το ΕΚΑ μεταφέρουν την απεργιακή τους δράση για τις 28 του μηνός που η ΓΣΕΕ έχει κηρύξει γενική απεργία, δυστυχώς πάλι με όρους «κοινωνικής συμμαχίας» με τους δομικά ταξικούς μας αντιπάλους, τα μικρά και μεσαία αφεντικά και τις οργανώσεις τους.
Τα αιτήματα της απεργίας περιλαμβάνουν αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, την επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού, την κατάργηση του νόμου Κατρούγκαλου που αποτέλειωσε την κοινωνική ασφάλιση και την επέκταση του θεσμού των βαρέων και ανθυγιεινών, τη μόνιμη εργασία για όλους/ες κι ενάντια στις απολύσεις των συμβασιούχων, ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις και υπέρ της χρηματοδότησης των κοινωνικών υπηρεσιών, την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, των πλειστηριασμών κατοικιών εργαζομένων, όλων των μνημονιακών νόμων, την εναντίωση στην αξιολόγηση στο δημόσιο και την αντι-συνδικαλιστική διάταξη για 50%+1 για την κήρυξη απεργίας. Πρόκειται για ολόκληρη την γκάμα των εργατικών διεκδικήσεων των τελευταίων 8 χρόνων και εν δυνάμει θα μπορούσαν να συνυπογραφούν απ’ ολόκληρη την τάξη, μετατρέποντάς την σε μια κεντρική πολιτική μάχη. Οι 24ωρες όμως ντουφεκιές δεν συνάδουν με τον πήχη των αιτημάτων, μια γνωστή τακτική του ελληνικού γραφειοκρατικού συνδικαλισμού που βγάζει την «υποχρέωση» με πλαίσια που αγγίζουν τα πάντα για να τα «διεκδικήσει» με την πιο λειψή προσπάθεια και προετοιμασία, άρα τελικά τη μη ικανοποίηση κανενός αιτήματος, τελικά τη διεκδίκηση της ήττας.
Παρ’ όλα αυτά ακόμη και με τέτοιους όρους η τάξη μας πρέπει να εκφράσει με την απεργία της και στο δρόμο την εναντίωσή της στις κρατικές πολιτικές που εξυπηρετούν το Κεφάλαιο. Βάζουμε ως προμετωπίδα το ζήτημα των συλλογικών συμβάσεων, πιάνοντας το νήμα από τη διακλαδική απεργιακή κινητοποίηση της 1ης Νοέμβρη με σκοπό την περαιτέρω «ύφανση» αυτού του νήματος, μιας και αποτελεί κεντρικό ζήτημα-αίτημα για ολόκληρη την εργατική τάξη, αγγίζοντας τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, την υποαπασχόληση και τα «μπλοκάκια» εξαρτημένης εργασίας. Όσο η τάξη δεν ανακαλύπτει κάποια άλλη μορφή προσωρινής επικύρωσης μιας μερικής αλλαγής συσχετισμών εντός της ταξικής σύγκρουσης με το Κεφάλαιο, η επαναφορά της συλλογικής σύμβασης θα είναι συστατικό στοιχείο των συνδικαλιστικών αγώνων. Επιπλέον το ζήτημα της υποχρηματοδότησης στο δημόσιο, οι απολύσεις συμβασιούχων, το κλείσιμο δομών ή η κατάργηση οργανικών θέσεων και οι ιδιωτικοποιήσεις συνδέονται με την περιώνυμη αξιολόγηση. Πρόκειται για ένα μέτωπο που στον κλάδο της δημόσιας υγείας (και όχι περιοριστικά σ’ αυτόν) η κυβέρνηση έχει βρει τείχος από την συλλογική και ατομική αντίσταση των εργαζομένων στα νοσοκομεία. Η απεργία της 14ης Νοέμβρη μπορεί να είναι και μια απαρχή συγκρότησης επιτροπών εργαζομένων ενάντια στην αξιολόγηση σε όσους χώρους τα σωματεία δεν έχουν λάβει ανάλογη πρωτοβουλία.
Η προβολή αυτών των αιτημάτων έχουν απλά το χαρακτήρα της αφετηρίας γύρω από τα οποία μπορεί να συσπειρωθεί κομμάτι της τάξης για την ικανοποίησή τους ώστε να προχωρήσουμε όχι μόνο στα όρια των αιτημάτων που προβάλλονται επισήμως για τις 14, αλλά για να φτάσουμε σε αυξήσεις στους μισθούς πάνω από το ταβάνι του 2009 που συνήθως μπαίνει από τις συνδικαλιστικές ομοσπονδίες, ταυτόχρονη μείωση των ωρών εργασίας, την κατάργηση όχι μόνο του νόμου Κατρούγκαλου αλλά όλων των αντιασφαλιστικών νόμων μέχρι την κατάργηση της εργατικής εισφοράς. Αυτό όμως απαιτεί γενικές απεργίες που μπορούν να αυτονομηθούν από τις τακτικές της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας που στην περίπτωση της ΓΣΕΕ φτάνει σε επίπεδα εργοδοτικού συνδικαλισμού και συνεργασίας των τάξεων. Απαιτείται να ενισχυθούν προσπάθειες οριζόντιων συντονισμών από τα κάτω, με όσους κλάδους βρίσκονται σε αγωνιστική απεργιακή κινητοποίηση, όπως αυτή της 1ης Νοέμβρη.
