Σε αυτόν τον κόσμο υπάρχουν δύο κόσμοι. Δύο κόσμοι που συνυπάρχουν αναγκαστικά αλλά με την παραμικρή ευκαιρία αναδεικνύεται η αντιθετική τους φύση. Ο ένας είναι ο κόσμος των αφεντικών, ο κόσμος του κέρδους με κάθε τρόπο, ένας κόσμος που αναπαράγεται εις βάρος ανθρώπινων ζωών, εξελίσσεται καταστρέφοντας ανθρώπους, απομυζεί σαν παράσιτο εκμεταλλευόμενο τον ιδρώτα άλλων. Και υπάρχει και ο κόσμος της Εργασίας, αυτός ο κόσμος που ζει πουλώντας την εργατική του δύναμη, που ξέρει πως για να επιβιώσει πρέπει να συναινέσει στο να του κλαπεί αυτό που του ανήκει, αυτό που ο ίδιος έχει παράξει. Είναι ένας κόσμος που βλέπει τα μέλη του να θυσιάζονται για τα κέρδη των εργοδοτών, ένας κόσμος που θα ζήσει αληθινά ελεύθερος και θα ξεδιπλώσει στο έπακρο τις δημιουργικές του δυνατότητες όταν ξεμπερδέψει με τον κόσμο των αφεντικών. Είναι δυο κόσμοι που βρίσκονται σε έναν χαμηλής έντασης πόλεμο.
Στην Ελλάδα αυτός ο πόλεμος έχει νεκρούς και τραυματίες. Τα εργατικά ατυχήματα που συμβαίνουν υπερβαίνουν κατά πολύ τα αποτελέσματα μιας σύμπτωσης ή μιας κακιάς στιγμής ώστε να μπορούν τελικά να χαρακτηρίζονται «ατυχήματα». Την Πέμπτη το απόγευμα τρεις άνθρωποι της εργατικής τάξης βρέθηκαν αντιμέτωποι με αυτή την θηριωδία που εξελίσσεται καθημερινά στις σύγχρονες γαλέρες των εργασιακών χώρων. Από την Πέμπτη το απόγευμα τρεις εργαζόμενοι βρίσκονται στο νοσοκομείο σε σοβαρή κατάσταση μόνο και μόνο για ένα λόγο: επειδή τα αφεντικά τους το αποφάσισαν. Καμία άλλη ανάγνωση δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή από όποιον έχει μια στοιχειώδη επαφή με την πραγματικότητα.
Πρόκειται για τρεις εργαζόμενους (33, 40 και 27 χρονών) της εταιρείας Top Gaz στον Ασπρόπυργο, μιας αυτοαποκαλούμενης «οικογενειακής επιχείρησης», ιδιοκτησίας Παρασκευά Τσεγγελίδη. Στον χώρο του εργοστασίου της Top Gaz όπου κατασκευάζονται φιάλες υγραερίου, προκλήθηκε έκρηξη με αποτέλεσμα οι τρεις εργαζόμενοι, που είχαν την ατυχία να είναι παρόντες, να τραυματιστούν και να μεταφερθούν στο νοσοκομείο με σοβαρά εγκαύματα στο πρόσωπο. Πρόκειται για δυο Έλληνες και έναν Πακιστανό με τον τελευταίο να είναι στην πιο σοβαρή κατάσταση από όλους.
Οι ευθύνες της εργοδοσίας για αυτό το γεγονός είναι προφανείς. Στην εταιρεία δεν υπήρχε τεχνικό προσωπικό ασφαλείας με αποτέλεσμα οι ζωές των εργαζομένων να βρίσκονται διαρκώς σε κίνδυνο. Συν τοις άλλοις, η εταιρεία δεν είχε παραδώσει Εκτίμηση Επαγγελματικού Κινδύνου, μια μελέτη που αποτελεί προαπαιτούμενο προκειμένου να μπορεί μια τέτοιου τύπου επιχείρηση να λειτουργεί. Οι δύο αυτές παραλείψεις είναι συνειδητές, προκύπτουν από την πρόθεση της εργοδοσίας να μειώσει τα έξοδα λειτουργίας της επιχείρησής της και ακριβώς για αυτόν τον λόγο η φράση «εργατικό ατύχημα» είναι αθωωτική και ουδέτερη. Δεν πρόκειται για «ατύχημα», δεν έγινε κατά λάθος. Κάποιοι αποφάσισαν συνειδητά να εξοικονομήσουν λεφτά εις βάρος της ασφάλειας ανθρώπων. Οι τρεις εργαζόμενοι της Top Gaz έχουν δεχθεί απόπειρα δολοφονίας.
Οι τρεις αυτοί εργαζόμενοι προστίθενται σε μια μακρά λίστα χιλιάδων ανθρώπων που μια μέρα πήγαν στην δουλειά τους και τελικά, κατέληξαν να χαροπαλεύουν στο νοσοκομείο. Στην Ελλάδα η πραγματικότητα αυτή είναι παγιωμένη για τα καλά. Τα νούμερα άλλωστε μιλάνε από μόνα τους: από το 2010 και μετά (και χωρίς να υπάρχουν ακόμα αναλυτικά στατιστικά για το 2017) έχουν συμβεί συνολικά 38.850 αντίστοιχες περιπτώσεις! Κατά μέσο όρο δηλαδή 425 άνθρωποι τον χρόνο έχουν βρεθεί στο νοσοκομείο εξαιτίας των συνθηκών που επικρατούν στην δουλειά τους. Οι θάνατοι από αυτές τις περιπτώσεις ανέρχονται συνολικά στους 5.550!
Τα νούμερα τελειώνουν κάθε συζήτηση αναφορικά με το αν όντως πρόκειται για «ατυχήματα». Στην Ελλάδα υπάρχει μια δράκα κατά συρροήν δολοφόνων, η οποία προστατεύεται επιμελώς από το Κράτος και είναι η δράκα των αφεντικών. Η περιφρούρηση των συναδέλφων και των συναδελφισσών μας από αυτή την δράκα είναι πρότιστη ανάγκη για το εργατικό κίνημα. Η ΓΣΕΕ, ως τσιράκι των αφεντικών που υπάρχει για να καλεί απεργίες που είναι προορισμένες να ηττηθούν, μπορεί να σφυρίζει αδιάφορα. Το αληθινο εργατικό κίνημα όμως, οι άνθρωποι που αγωνίζονται κάθε μέρα για την βελτίωση των ζωών τους πρέπει να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους άμεσα.
Η προκλητική ασυλία των αφεντικών από το πολιτικό σύστημα είναι αναμενόμενη στα δικά μας μάτια. Το Κράτος δεν μπορεί να ζήσει χωρίς το Κεφάλαιο και το Κεφάλαιο δεν μπορεί να ζήσει χωρίς το Κράτος. Η εργατική τάξη όμως μπορεί και πρέπει να ζήσει χωρίς την παρασιτική τους παρουσία και γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο θα αρνηθεί να σχετικοποιήσει τις απόπειρες δολοφονίας που συμβαίνουν κατά συρροήν μέσα στους εργασιακούς χώρους και δεν θα μπει στην διαδικασία να αντιληφθεί το ρισκάρισμα ανθρώπινων ζωών ως κομμάτι μιας αυτονόητης και φυσιολογικής πραγματικότητας. Το εργατικό κίνημα πρέπει να θέσει στην προμετωπίδα των διεκδικήσεών του την αυστηροποίηση των όρων ασφαλείας για τους εργασιακούς χώρους και την αναβάθμιση των μέτρων προστασίας των εργαζομένων. Να διεκδικήσει μέσα από απεργίες και αντιεργοδοτικές δράσεις να σταματήσουν οι εργοδοτικές αυθαιρεσίες σε κάθε χώρο δουλειάς.
Οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες θα υπερασπιστούμε την τάξη μας, δεν θα την αφήσουμε να γίνει βορά στις ορέξεις των αφεντικών.
-ΤΗΡΗΣΗ ΚΑΙ ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΧΩΡΟ ΔΟΥΛΕΙΑΣ
-ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ ΑΝΑΛΩΣΙΜΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
-ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΕΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΣΙΑΚΩΝ ΚΑΤΕΡΓΩΝ
