Η καπιταλιστική κρίση η οποία σηματοδότησε την ακόμη πιο βάρβαρη και οργανωμένη επίθεση του Κεφαλαίου στην Εργασία έχει οδηγήσει την κατάσταση στους χώρους δουλειάς σε μια αβίωτη συνθήκη για τους εργαζόμενους. Η εργοδοτική αυθαιρεσία έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο, τα εργατικά δικαιώματα τσακίστηκαν, οι συλλογικές συμβάσεις και ο κατώτατος μισθός καταργήθηκαν, οι ομαδικές και εκδικητικές απολύσεις έγιναν κομμάτι μιας φρικτής καθημερινότητας, η ανεργία και η φτώχεια γιγαντώθηκαν σε αδιανόητα επίπεδα, η ανθρώπινη αξιοπρέπεια κατακρεουργήθηκε, η κρατική τρομοκρατία κατέστησε ανυπόφορη τη ζωή ντόπιων και μεταναστών και επιχείρησε να καταστείλει κάθε κοινωνική αντίσταση.
Είναι βέβαιο, όμως, ότι με άξονα τις εκλογές του 2012 και μέχρι σήμερα στον ελληνικό κοινωνικό μετασχηματισμό έχει κυριαρχήσει ένα κλίμα εθνικής και διαταξικής ενότητας, οι ταξικοί αγώνες βρίσκονται σε ύφεση και ένα μεγάλο μέρος του εργατικού κινήματος εγκλωβίστηκε στη δίνη του κοινοβουλευτικού κρετινισμού και αυταπατών. Η κατάσταση αυτή συνδέεται με την καταστροφική επιστροφή σε λογικές ανάθεσης και διαμεσολάβησης για την επίλυση των κοινωνικών προβλημάτων. Δύο αιώνες, όμως, δράσης του εργατικού κινήματος δείχνουν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι οι κατακτήσεις της εργατικής τάξης δεν προήλθαν ποτέ από κάλπες ή κοινοβούλια και ότι όσα κέρδισαν οι εργαζόμενοι τα κέρδισαν μόνοι τους και μέσα από την άμεση και ανυποχώρητη συνδικαλιστική τους δράση.
Επειδή, ακριβώς, «σήμερα», όπως και «χθες» ο πόλεμος διεξάγεται στο κοινωνικό πεδίο, ο εχθρός μας παραμένει το Κράτος και το Κεφάλαιο και σ’ αυτόν τον πόλεμο καμιά κυβέρνηση δε θα μας βοηθήσει στην αλλαγή των συσχετισμών υπέρ της Εργασίας στο πεδίο του ταξικού ανταγωνισμού. Αποτελεί διαχρονικό δεδομένο ότι η προάσπιση των εργατικών δικαιωμάτων-συμφερόντων και των ζωών μας ενάντια στην επέλαση των αφεντικών, μπορεί να γίνει εφικτή μόνο από την ταξικά οργανωμένη και συλλογική δύναμη της τάξης μας. Για να πραγματοποιηθεί αυτό πρέπει να περάσουμε σε διαδικασία ανασύνταξης του συνδικαλιστικού κινήματος μέσα και έξω από τους χώρους δουλειάς, χωρίς κοινοβουλευτικές αυταπάτες και χωρίς ψευδαισθήσεις ότι με τον καπιταλισμό σε κρίση μπορεί να υπάρξει οποιαδήποτε ανακωχή ή εκεχειρία.
Σε πείσμα όσων προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο, είναι αναγκαίο να μεταφέρουμε τη μάχη στο πεδίο του ταξικού ανταγωνισμού, εκεί δηλαδή που οφείλεται να δίνεται, χτίζοντας νέες ταξικές δομές απεγκλωβισμένες από τον κυβερνητικό, γραφειοκρατικό κι εργοδοτικό συνδικαλισμό και παρεμβαίνοντας συνολικά στη σχέση Κεφαλαίου-Εργασίας. Ο επαναστατικός κοινωνικός μετασχηματισμός είναι ένας στόχος που δεν μπορεί να παραπέμπεται στο μέλλον. Μόνο η καθημερινή δράση για τη δόμηση των αντι-ιεραρχικών, αντικαπιταλιστικών κοινωνικών δομών μπορεί να δώσει υλική υπόσταση στην επαναστατική-ταξική μας ενότητα μέσα από έναν οριζόντιο συνδικαλισμό, να σπάσει κάθε επίπλαστο διαχωρισμό
μέσα στην τάξη μας και να βάλει ένα οριστικό τέλος στις ψευδαισθήσεις που καλλιεργεί η καθεστωτική αριστερά και κάθε πολιτικός εκπρόσωπος του οικονομικού συστήματος.
Στα πλαίσια της ρήξης μ’ όλες τις μορφές δράσης που υπονοούν την εθνική ενότητα και την άρση των ταξικών κριτηρίων, σε μια κατεύθυνση συγκρότησης ενός ανεξάρτητου από το κράτος και την γραφειοκρατία εργατικού ρεύματος, που θα συγκρουστεί με τα αφεντικά και με βάση την αναγκαιότητα να δημιουργηθεί ένα πανελλαδικό φεντεραλιστικό όργανο της τάξης μας με τις παραπάνω κατευθύνσεις, η Τοπική ένωση Βόλου της Αναρχοσυνδικαλιστικής Πρωτοβουλίας Ροσινάντε συμμετέχει στην Εκδήλωση που φιλοξενεί το Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών (Μαγνησίας) για μια «Εργατική Ομοσπονδία Βάσης». Καλούμε όσους δραστηριοποιούνται στο εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα, κάθε εργατική συλλογικότητα, κάθε κοινωνικό αγωνιστή και όλους εκείνους που δέχονται καθημερινά την εκμετάλλευση και την καταπίεση, να στηρίξουν την εκδήλωση που οργανώνεται την Κυριακή, 8/3/2015, 11.30πμ, στο ΧΩΡΟ ΚΙΝΗΜΑΤΩΝ, Ιωλκού 33, για να συζητήσουμε όλα εκείνα τα βήματα του εργατικού κινήματος που πρέπει να ακολουθήσουν για την ταξική-αντικαπιταλιστική οργάνωση και αντεπίθεση του.
