Ανακοίνωση Κλαδικής Εκπαίδευσης της Α.Π. Ροσινάντε για την απεργία της ΠΟΣΔΕΠ
Η απεργία των πανεπιστημιακών προκηρύχτηκε σε μια στιγμή όπου με τις ανακοινώσεις της κυβέρνησης για το νέο πακέτο μέτρων έρχεται η τρίτη κατά σειρά και μεγαλύτερη σε μέγεθος μείωση των εισοδημάτων τους. Οι άλλοτε «καλοπληρωμένοι» πανεπιστημιακοί «λειτουργοί» μετατρέπονται σε χαμηλόμισθους κρατικούς υπαλλήλους. Η μείωση των εισοδημάτων τους, που κάποτε αποτελούσε ένα ισχυρό ταμπού για κάθε πολιτική ηγεσία, εντάσσεται σήμερα στη γενικότερη διάλυση της μεσαίας τάξης και των ειδικών κοινωνικών, πολιτικών και οικονομικών προνομίων που αυτή απολάμβανε. Η συνειδητοποίηση αυτή της κοινωνικής μετάβασης προς τα κάτω που τους επιφυλάσσουν οι σχεδιασμοί της εξουσίας κάνουν τους περισσότερους να αντιδρούν επιχειρώντας όμως τις περισσότερες φορές συμμαχίες στη λάθος κατεύθυνση.
Η συνδικαλιστική ηγεσία της ΠΟΣΔΕΠ δεν είναι άμοιρη ευθυνών. Η σύνθεσή της, αποτέλεσμα μιας χρόνιας μεθόδευσης της πάλε ποτέ υπεύθυνης του τομέα παιδείας του ΠΑΣΟΚ και μετέπειτα υπουργού παιδείας Άννας Διαμαντοπούλου, που κατάφερε τη συνένωση των καθηγητικών παρατάξεων της ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ για την ανάδειξη στην ηγεσία της Ομοσπονδίας των αρεστών στην κυβέρνηση – μοχλός για να περάσει σχεδόν αναίμακτα η πρόσφατη διάλυση του πανεπιστημίου – σήμερα στέκεται αμήχανη. Η στήριξη της πλέον άθλιας πολιτικής ηγεσίας, η απαξίωση των φοιτητικών και εργατικών αγώνων μέσα στο πανεπιστήμιο, που έγιναν με στόχο την εξασφάλιση και διαιώνιση των προνομίων μιάς μικρής και απόλυτα ελεγχόμενης από το κράτος καθηγητικής ελίτ την έφερε σε αδιέξοδο. Μόλις η πολιτική ηγεσία εξασφάλισε τις απαραίτητες θεσμικές συναινέσεις οδηγήθηκε σε αυτό που από την αρχή επιθυμούσε: την πλήρη διάλυση του δημόσιου πανεπιστημίου.
Το κούρεμα των ομολόγων, η κατάργηση των συγγραμμάτων, η θεσμοθέτηση ιδιωτικών πανεπιστημίων, η αυταρχοποίηση και ο οικονομικός ασφυκτικός έλεγχος σε συνδυασμό με την πρωτοφανή αφαίμαξη των ιδρυμάτων έχουν οδηγήσει τα πανεπιστήμια ένα βήμα πριν την οριστική κατάρρευση. Την εξουσία ενδιαφέρει τώρα η συνέχιση της λειτουργίας μιάς μικρής μερίδας πλήρως ελεγχόμενων ιδρυμάτων – φυσικές προεκτάσεις των καπιταλιστικών επιχειρήσεων – και η παράδοση της λειτουργίας τους σε καθηγητής επιχειρηματίες.
Είναι προφανές ότι δεν μπορούμε να νιώσουμε αλληλέγγυοι με την ηγεσία της ΠΟΣΔΕΠ αλλά ούτε και με μεγάλο τμήμα της καθηγητικής ελίτ όπου θεσμικά και ιδεολογικά συμπορεύτηκε με τις πλέον άθλιες επιλογές της εξουσίας μέρος των οποίων σήμερα πληρώνει και η ίδια. Είναι όμως το ίδιο σαφές ότι στεκόμαστε αλληλέγγυοι στο αγώνα της πανεπιστημιακής κοινότητας δηλαδή των φοιτητών, μεταπτυχιακών, εργαζομένων, έκτακτων καθηγητων και φυσικά όσων καθηγητών δεν ανήκουν στην ελίτ που περιγράψαμε παραπάνω που αποτελούν την συντριπτική πλειοψηφία της πανεπιστημιακής κοινότητας και που καθημερινά αγωνίζονται με αξιοπρέπεια ενάντια σε θεούς και δαίμονες – μέσα και έξω από τα ιδρύματα.
Απέναντι στον οριστικό πόλεμο ενάντια στα πανεπιστήμια και σε κάθε κοινωνικό θεσμό η ανάπτυξη ενός δυναμικού εργατικού κινήματος μπορεί να δώσει την απάντηση. Η ηγεσία της ΠΟΣΔΕΠ θα αποφασίσει τότε – αν δεν είναι οριστικά αργά – με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει…
-Να καταβληθούν όλα τα δεδουλευμένα στους έκτακτους καθηγητές
Κανένας απλήρωτος εργαζόμενος στην εκπαίδευση
Καμία μείωση προσωπικού στα ιδρύματα
Συλλογική σύμβαση τώρα για κάθε μεταπτυχιακό που παράγει εκπαιδευτικό έργο
Να δοθούν πίσω τα κλεμμένα από τα αποθεματικά των ιδρυμάτων
Δημόσιος κοινωνικός – εργατικός έλεγχος και διεύθυνση του πανεπιστημίου
Να πέσει ο Νόμος Διαμαντοπούλου
Μπλοκάρισμα κάθε εμπορευματοποίησης της εκπαίδευσης
Αλληλεγγύη στον αγώνα των εργαζομένων του πανεπιστημίουπου αντιστέκονται στις επιλογές της κυβέρνησης
Εμπρός για ένα πανεκπαιδευτικό – πανεργατικό μέτωπο ανατροπής
