Ανακοίνωση της Κλαδικής Ένωσης Εργαζομένων στα ΜΜΕ της Αναρχοσυνδικαλιστικής Πρωτοβουλίας Ροσινάντε για την πρόσφατη 48ωρη απεργία
Το (κατά κόσμον) σωματείο των δημοσιογράφων της Αθήνας, η ΕΣΗΕΑ, προκήρυξε και… «υλοποίησε» 48ωρη απεργία σε όλα τα Μέσα το διήμερο 24-25 Οκτώβρη. Το πλαίσιο ήταν η «διάσωση του ΕΔΟΕΑΠ». Δύσκολα μπορεί κανείς να υποστηρίξει ότι η στάση πληρωμών σε συντάξεις ή η διακοπή παροχής φαρμάκων είναι ζητήματα ασήμαντα, τα οποία δικαιούται κάποιος να σνομπάρει. Όμως τι ακριβώς σημαίνει διάσωση του ΕΔΟΕΑΠ; Οι απόψεις διίστανται…
Τα αιτήματα της απεργίας δίνουν την εντύπωση ότι έχουν ξεμείνει στην προκήρυξη εδώ και κάποια χρόνια, ενώ κάποια από αυτά μοιάζουν ύποπτα νεφελώδη: «αξιοπρεπείς μισθοί και συντάξεις», «ουσιαστικά και αποτελεσματικά μέτρα αντιμετώπισης της ανεργίας». Αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο. Σε συνδυασμό με κάποιους φτηνούς δεκάρικους της προέδρου ότι «ήρθε η ώρα να πάρει ο κλάδος την κατάσταση στα χέρια του», η εικόνα που σχηματίζεται θυμίζει μακρινό απόηχο από κάτι που κάποιοι εργαζόμενοι έκαναν κάποτε και κάτι κέρδισαν ή τουλάχιστον το μνημονεύουμε ακόμη ως κάτι επιθυμητό.
Είναι βέβαια η ίδια ΕΣΗΕΑ που δε βρήκε μισή κουβέντα να πει για τον εργοδοτικό τραμπουκισμό του Μαρινάκη, με τις συμβάσεις σκλαβοπάζαρου στον μετά-ΔΟΛ και τις παραιτήσεις των εργαζομένων από τα δικαιώματά τους, ούτε για τις νέες συμβάσεις στον Πήγασο του Σαββίδη. Η ίδια ΕΣΗΕΑ που δεν διοργάνωσε μισή συνέλευση σε μαγαζί για την απεργία κι αυτή που δεν ξόδεψε σάλιο για να συνδέσει τα ασφαλιστικά αιτήματα του κλάδου με τα αντίστοιχα όλων των υπόλοιπων εργαζομένων.
Η επιτυχία αυτής της απεργίας στην πραγματικότητα δεν ήταν ποτέ το ζητούμενο. Ζητούμενο ήταν με κάποιον τρόπο να προβληθεί η «αγωνιστικότητα» αυτών που νομίζουν ότι συνδικαλισμός σημαίνει να επισκέπτεσαι γραφεία υπουργών και αρχηγών πολιτικών κομμάτων, να φωτογραφίζεσαι μαζί τους και να εισπράττεις ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη. Των κυβερνητικών και εργοδοτικών συνδικαλιστών που δεν τολμούν να ψελλίσουν λέξη εναντίον των αφεντικών ομίλων ΜΜΕ όπως ο Χατζηνικολάου και ο Μάρης, οι οποίοι παρότι προΐστανται σε εργοδοτικές ενώσεις όπως η Ένωση Ιδιοκτητών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών και η Ένωση Εκδοτών Διαδικτύου δεν κρίνουν σκόπιμο να πάρουν μέρος στις διαπραγματεύσεις. Και αυτή η «αγωνιστικότητα» πρέπει να προβληθεί ώστε να μείνει όσο το δυνατόν αφανής η πραγματική λειτουργία που επιτελούν: να θάψουν την ταξική διάσταση των εργασιακών σχέσεων κάτω από διαταξικά αιτήματα που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τελικά θα ικανοποιηθούν, εξυπηρετώντας παράλληλα τις κυβερνητικές επιταγές στη δική τους διαπραγμάτευση με τα τεχνικά κλιμάκια ή όπως αλλιώς λέγονται αυτές τις μέρες.
Εάν η επιτυχία της απεργίας έχει υπονομευθεί εξαρχής από τους εργατοπατέρες του κλάδου, η αποτυχία θα είναι βαθύτερη από τη μη επίτευξη των τρεχόντων αιτημάτων. Η συγκεκριμένη απεργία θα μπορούσε να αποτελέσει παράδειγμα προς αποφυγή για το μέλλον, οπότε κάτι μας έμεινε για να ευχαριστήσουμε όσους την «οργάνωσαν».
Μερικές σκέψεις για το πώς να μην πυροβολούμε το πόδι μας:
Το πρώτο θέμα είναι ο σεβασμός στις συλλογικές αποφάσεις του κλάδου: ήδη από το καλοκαίρι έχει ληφθεί απόφαση σε γενική συνέλευση του ΕΔΟΕΑΠ για απεργία διαρκείας.
Δεύτερο, τα αιτήματα: οφείλουν να είναι σαφή, συγκεκριμένα, να αφορούν όσο το δυνατόν περισσότερους εργαζομένους του κλάδου και κυρίως να δημιουργούν μια βάση επί της οποίας θα σταθείς. Δεν νοείται να ρίχνεις το βάρος σε άλλες διεκδικήσεις, όσο δίκαιες κι αν είναι, εάν δεν μπορείς να σύρεις με το ζόρι στο τραπέζι τους εργοδότες για να υπογράψουν συλλογικές συμβάσεις για όλους τους εργαζομένους σε όλα τα μέσα.
Το τρίτο είναι να διασφαλίσεις τη συμμετοχή των υπόλοιπων ενώσεων, ώστε να μη διασπάς εσύ ο ίδιος τον κλάδο. Πώς θα πείσεις και θα εμπνεύσεις τους εργαζομένους αν δεν μπορείς να πείσεις την Ένωση Τεχνικών Ημερήσιου και Ηλεκτρονικού Τύπου να συμμετάσχει στην απεργία και να μην περιορίζεται σε νερόβραστες ανακοινώσεις συμπαράστασης; Εξάλλου υποτίθεται ότι ο ΕΔΟΕΑΠ θα περιλαμβάνει όλους τους εργαζομένους στον περιοδικό Τύπο και τα site.
Το τέταρτο είναι να έχεις προπαγανδίσει και προετοιμάσει την απεργία με όλα τα διαθέσιμα μέσα, ώστε αφενός να καταλάβουν οι συνάδελφοι γιατί ακριβώς απεργούν και αφετέρου για να κόψεις τον αέρα σε όλα τα απεργοσπαστικά κοράκια, είτε αυτά είναι ολόκληρα Μέσα όπως τα κανάλια ΣΚΑΪ και Κόντρα είτε μεμονωμένοι ρουφιάνοι;
Πέμπτο, λαμβάνοντας υπόψη τις ιδιαιτερότητες των διαφορετικών ειδών ΜΜΕ (site, εφημερίδες, κανάλια, ραδιόφωνα), να σταματήσεις την παραγωγή σε όλα. Είμαστε απεργοί, δεν υποδυόμαστε τους απεργούς. Ούτε αφήνουμε συναδέλφους σε άλλα μέσα να σηκώσουν αυτοί το βάρος.
Όπως και αυτά που προηγήθηκαν, τα υπόλοιπα θέματα μέχρι το εκατομμυριοστό θα προκύψουν από το ίδιο το εργατικό κίνημα και από τις δομές που θα φτιάξει το ίδιο και όχι από τις υπάρχουσες, οι οποίες αποδεικνύουν ξανά και ξανά όχι την ανεπάρκειά τους, αλλά την ξεκάθαρη στόχευσή τους και την κάθετη απόκλισή τους από τα συμφέροντα της εργατικής τάξης.
Απέναντι σε όλα αυτά, η Αναρχοσυνδικαλιστική Πρωτοβουλία Ροσινάντε, επιμένει σε ένα πλαίσιο αιτημάτων που να ενισχύει και όχι να διασπά την εργατική αλληλεγγύη:
-Ενιαία ασφάλιση και συνδικαλιστική εκπροσώπηση για όλους τους/τις εργαζόμενους/ες στον Τύπο
-Ένταξη στο συνδικάτο Τύπου όλων των εργαζομένων χωρίς προϋποθέσεις
– Διαγραφή όλων των εργοδοτών και των εργολάβων χωρίς εξαιρέσεις
-Οργάνωση από τα κάτω στους χώρους δουλειάς για προετοιμασία της Γενικής Απεργίας στον Τύπο, μέχρι την κατοχύρωση συλλογικών συμβάσεων σύμφωνων με τις ανάγκες μας.
-Πραγματική προστασία των απεργών από τα σωματεία, διαγραφή όλων των απεργοσπαστών και όσων οργανώνουν απεργοσπασία
-Δομική συνεργασία με όλο το εργατικό κίνημα, πέρα από συντεχνίες και αποκλεισμούς.
