Φωτιές στον Αμαζόνιο, σε τροπικά δάση στην Αφρική, ακόμη και στα παγωμένα σιβηριανά δάση: αυτά είναι τα τελευταία δυσοίωνα νέα που προσθέτονται στις διαρκείς αποψιλώσεις των δασών στο όνομα της βιομηχανικής κτηνοτροφίας και της καλλιέργειας σόγιας στο πλαίσιο μιας ανεξέλεγκτης καπιταλιστικής επέλασης στο φυσικό περιβάλλον. Έτσι οδηγηθήκαμε στην αύξηση της παγκόσμιας θερμοκρασίας εξαιτίας της όξυνσης του φαινομένου του θερμοκηπίου μέσω των εκπομπών μεθανίου και διοξειδίου του άνθρακα με τις σύνοδες πυρκαγιές, πλημμύρες και ακραία καταστροφικές συνέπειες που ανακυκλώνουν τη φυσική ανισορροπία της φύσης όπως η ραγδαία επιτάχυνση του ρυθμού εξαφάνισης ζώων τις τελευταίες δεκαετίες, η αύξηση των επιπέδων των θαλάσσιων υδάτων, η εξαφάνιση απειλούμενων φυλών ιθαγενών κ.ά.
Είτε πρόκειται για τους «πλανητικούς πνεύμονες» και τη ρύπανση των ωκεανών της Γης με πλαστικά και διοξίνες, είτε για τοπικές οικολογικές καταστροφές, το αποτέλεσμα είναι τελικά παγκόσμιο, πέρα από σύνορα και έθνη. Μήπως τότε το ζήτημα της οικολογικής κρίσης είναι πέρα από κοινωνικές τάξεις και κοινωνικά συστήματα; Σε καμιά περίπτωση! Η κλιματική αλλαγή/καταστροφή είναι απόρροια συγκεκριμένων ιστορικών καπιταλιστικών συμφερόντων και ανθρώπινων σχέσεων που παράγουν και τις αντίστοιχες προσωπικές συμπεριφορές. Πρόκειται για τις αστικές κοινωνικές σχέσεις, την ανάγκη του Κεφαλαίου για την ακατάσχετη συσσώρευσή του που βλέπει το φυσικό περιβάλλον καθαρά εργαλειακά ως μέσο ή ως εμπόδιο σ’ αυτήν τη διαδικασία συσσώρευσής του και τέλος πρόκειται για τις κρατικές πολιτικές (διεθνείς ή εθνικές) που υπηρετούν τον πυρήνα των σκοπών του Κεφαλαίου.
Αντιθέτως οι ιδεολογικοί μηχανισμοί θέλουν να μας πείσουν ακριβώς ότι είτε η καπιταλιστική ανάπτυξη είναι ευεργετική εκφράζοντας το γενικό κοινωνικό συμφέρον, είτε ότι όλοι φταίμε εξίσου ως άτομα και ως είδος για τις συνέπειές της στο περιβάλλον άρα πρέπει να έχουμε ενοχές και να μην ψάχνουμε αλλού τον υπαίτιο ή τη λύση. Τα καθεστωτικά μέσα (όπως είναι ο κάθε ΣΚΑΪ) ή τις Μ.Κ.Ο. απευθύνονται στις ατομικές ευθύνες και συνειδήσεις και δεν αγγίζεται το σύστημα παραγωγής με τον αντίστοιχο τρόπο ζωής που επιβάλλει. Αρκετά λοιπόν με την υποκρισία της κάθε «κόκα-κόλα» που μας προτρέπει στις διαφημίσεις της να ανακυκλώνουμε τα πλαστικά μπουκαλάκια που η ίδια παράγει ή της κάθε BP που προβάλει ανανεώσιμες πηγές ενέργειας ενόσω μόλυνε τον κόλπο του Μεξικού με απίστευτους τόνους αργού πετρελαίου. Αρκετά και με το ηθικό ανάθεμα στην κοινωνία ή την ανθρωπότητα γενικά κι αόριστα, όταν αυτό καλύπτει ένα σύστημα παραγωγής από πίσω, το οποίο λειτουργεί με γνώμονα τη συσσώρευση για τη συσσώρευση, την ανάπτυξη ως αυτοσκοπό, συντρίβοντας την ανθρώπινη ζωή μαζί με τη βιόσφαιρα. Ένα σύστημα εγγενώς ανταγωνιστικό που σπέρνει πολέμους προκειμένου να ελεγχθούν οι ενεργειακές πηγές της παγκόσμιας παραγωγής, δηλαδή οι διάφορες μορφές υδρογονανθράκων στην κατανάλωση των οποίων οφείλεται το φαινόμενο του θερμοκηπίου.
Για πρώτη φορά στην ιστορική παρουσία του οικολογικού κινήματος έχουμε ένα παγκόσμιο συντονισμό που περιλαμβάνει απεργιακές κινητοποιήσεις, έστω κι αν στην Ελλάδα δεν έχουμε καταφέρει αντίστοιχου τύπου συγκρότηση. Κομμάτια, λοιπόν, της εργατικής τάξης συντονίζονται με το «παραδοσιακό» οικολογικό κίνημα και τις περισσότερο ή λιγότερο ριζοσπαστικές συνιστώσες του, βλέποντας ότι ο αγώνας της ενάντια στην εκμετάλλευση της ανθρώπινης εργασίας δεν μπορεί να διαχωριστεί από τους όρους ανεξέλεγκτης εκμετάλλευσης του πλανητικού οικοσυστήματος από το ίδιο ακριβώς σύστημα, ούτε από τους πολέμους και τις προσφυγικές «κρίσεις» που αυτό σκορπά εξαιτίας του ανταγωνισμού των επιμέρους κρατών προκειμένου να ελέγξουν τις ενεργειακές πηγές της παγκόσμιας παραγωγής. Ο αγώνας και η οργάνωση της τάξης μας μπορούν να σταθούν εμπόδιο στη λεηλασία της φύσης από την επιδρομή του Κεφαλαίου και τις κρατικές πολιτικές που την στηρίζουν.
Η θεματική ομάδα περιβάλλοντος της αναρχοσυνδικαλιστικής πρωτοβουλίας Ροσινάντε συμμετέχει στην κινητοποίηση της 20ης Σεπτέμβρη στο Σύνταγμα 18:00’ στα πλαίσια του παγκόσμιου συντονισμού ενάντια στην καταστροφή του οικοσυστήματος και των κρατικών πολιτικών απέναντι στην κλιματική καταστροφή, που οργανώθηκε με την ευκαιρία της συνόδου του ΟΗΕ για το παγκόσμιο κλίμα στις 23/09.
