«Οι γυναίκες είμαστε τμήμα της απεργίας πείνας, είμαστε τμήμα αυτού του κόσμου. Στεκόμαστε ενωμένες χέρι-χέρι. Δεν θα εγκαταλείψουμε τις γυναίκες απεργούς πείνας και καμία γυναίκα που αδικείται».
Γυναίκα πρόσφυγας, απεργός πείνας
Μέσα σε μία ημέρα, δύο γυναίκες, άγνωστες μεταξύ τους, ήρθαν σε σύγκρουση σε δύο διαφορετικές περιπτώσεις με την «δικαιοσύνη» του Κράτους. Η πρώτη αφορά μια εκ των 14 προσφύγων που διεξάγουν απεργία πείνας, από τη 1 Νοέμβρη στο Σύνταγμα και διεκδικούν να επανενωθούν με τις οικογένειες τους στη Γερμανία. Σε προγραμματισμένη συνάντηση στην γερμανική Πρεσβεία για το ζήτημα, η συγκεκριμένη πρόσφυγας βρέθηκε στην τριμελή επιτροπή που θα εκπροσωπούσε τον αγώνα των απεργών.
Όταν εμφανίστηκαν, λοιπόν ως επιτροπή, οι ιθύνοντες διατύπωσαν ένα άθλιο «αίτημα»: «Θέλουμε 3 άντρες για να γίνει η συζήτηση», επικαλούμενοι δήθεν λόγους ασφαλείας. Με αυτά σαν δεδομένα, οι απεργοί αποχώρησαν, αρνούμενοι να συζητήσουν με όρους που αποκλείουν τις γυναίκες, οι οποίες μάλιστα είναι οι μισές εκ των απεργών πείνας και το 75% των ατόμων συνολικά που έχουν καταθέσει αίτημα επανένωσης.
Ο ρατσισμός και ο μισογυνισμός που προσπαθούν να κρύψουν τα πολιτισμένα κράτη της Δύσης, όπως αυτοπροσδιορίζονται εδώ και χρόνια, αναδεικνύονται σε κάθε τους κίνηση. Πρώτα, καταγγέλουν τις γυναίκες για τις μαντίλες, ουρλιάζοντας ότι είναι ένα εξουσιαστικό όργανο και δεν χωράει στην αναπτυγμένη δυτική πλευρά του κόσμου τους, γδύνοντας τις γυναίκες πρόσφυγες στις παραλίες. Αγανακτούν ότι θα μολυνθεί ο τόπος με τις κουλτούρες που φέρνουν οι «ξένοι» γι’ αυτό και χτίζουν φράχτες. Ελέγχουν με αυτό τον τρόπο την είσοδο των προσφύγων για να καλύψουν σε συνεργασία με το Κεφάλαιο τα κενά σε εργατικά χέρια και αφήνουν τους ανθρώπους να πνίγονται στις θάλασσες.
Οι απεργοί πείνας απαιτούν το αυτονόητο: Να επανενωθούν με τις οικογένειές τους χθες!
4.500 πρόσφυγες έχουν κάνει αίτηση για επανένωση στην Γερμανία με ανώτατο όριο αναμονής τους 6 μήνες. Αυτή τη στιγμή, οι περισσότεροι περιμένουν μέχρι και 2 χρόνια. Οι δηλώσεις του Μουζάλα: «Εμείς εφαρμόζουμε την ευρωπαϊκή νομοθεσία» κάνοντας παράλληλα συνεννοήσεις κάτω από το τραπέζι για μείωση των εισροών, μας αφήνουν παγερά αδιάφορες!
Η δεύτερη γυναίκα που βρέθηκε αντιμέτωπη με την αστική δικαιοσύνη ήταν μία μετανάστρια, της οποίας η θέση στη δίκη ήταν αυτή της κατηγορούμενης. Κατηγορούμενη γιατί; Επειδή όταν μέσα στο σπίτι της ο πρώην σύντροφός της ασκούσε επανειλημμένως σωματική βία, εκείνη κάποια στιγμή άρπαξε ένα μαχαίρι από την κουζίνα και τον τραυμάτισε. Στην δίκη, αυτό το μαχαίρι θεωρήθηκε οπλοκατοχή ενώ η άμυνά της στην επίθεση που δέχθηκε, χρησιμοποιώντας αυτό το μαχαίρι, θεωρήθηκε οπλοχρήση και η συνολική της αντίδραση απέναντι στον πρώην σύντροφό της ενδοοικογενειακή βία!
Οι άδικοι νόμοι για τους/ις μετανάστες/ριες σε συνδυασμό με την αδήλωτη και επισφαλή εργασία που κυριαρχεί, δυσκόλεψε τον αγώνα αυτής της γυναίκας. Όμως, μετά από επιμονή και πείσμα της ίδιας, μαζί με το φεμινιστικό κίνημα που στάθηκε αλληλέγγυο δίπλα της, κατάφερε σήμερα να κερδίσει την αναγνώριση του δικαιώματος στην αυτοάμυνα μετά από σεξιστική και μισογύνικη βία και να αθωωθεί πλήρως. Αυτό το γεγονός αποτελεί νίκη των ίδιων των γυναικών.
Είναι αναγκαίο για εμάς τις γυναίκες, το δικαίωμα στην αυτοάμυνα να αναγνωρίζεται από το νομοθετικό πλαίσιο, κάτι που σπάνια συμβαίνει αφού το πατριαρχικό και ρατσιστικό δικαστικό σύστημα επιβάλλει βαρύτατες ποινές προς στα θύματα, όπως στην περίπτωση της Π. στην Κόρινθο, που δεν της αναγνωρίζεται το ότι απλώς αμύνθηκε στην βία και στην κακοποίηση που δέχτηκε.
Οι γυναίκες μείναμε αλληλέγγυες αγωνιζόμενες για την ανάγκη να μπορούμε να αμυνθούμε ασκείται βία εναντίον μας!
Εμείς, ο κόσμος της αλληλεγγύης θα αντιπαραβάλουμε κάθε μέρα την πολιτική ανυπακοή στον κόσμο που παράγει και αναπαράγει όλες τις καταπιέσεις.
-ΑΜΕΣΗ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΙΤΗΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ
-ΚΑΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΝΗ! ΚΑΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΕΝΗ!
-ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΟ ΣΕΞΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΡΑΤΣΙΣΜΟ
-ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΑΥΤΟΑΜΥΝΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΣΕΞΙΣΤΙΚΗ ΒΙΑ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ
