Την περίοδο που καιγόταν η χώρα -αποτέλεσμα της εγκληματικής πολιτικής περικοπών και έλλειψης πραγματικού προληπτικού αντιπυρικού σχεδιασμού, αλλά και των αντιπεριβαλλοντικών νόμων- επέλεξε η κυβέρνηση για να πετάξει το τελευταίο της αντεργατικό χαρτί: το νομοσχέδιο του Γεωργιάδη που καταργεί οριστικά το 5μερο και την πλήρη απασχόληση.
Μέσω του τερατουργήματος που έφερε σε διαβούλευση ο επίσημος λαγός των εργοδοτών, κλιμακώνεται η επίθεση του Κεφαλαίου στην εργατική τάξη με στόχο αυτή τη φορά την πλήρη απορρύθμιση του εργάσιμου χρόνου, τη θεσμοθέτηση της ανασφάλειας και «μαυρίλας» στους χώρους δουλειάς, την επέκταση των ελαστικών μορφών εργασίας, καθώς και την περαιτέρω ποινικοποίηση του συνδικαλισμού.
Πρόκειται για ένα νομοσχέδιο που πατάει πάνω στις «επινοήσεις» των Βρούτση και Αχτσιόγλου και συμπληρώνει το νόμο Χατζηδάκη, αλλά από τα παπαγαλάκια της κυβέρνησης βαφτίζεται ως ευκαιρία για να αυξηθεί το εργατικό εισόδημα!
Συγκεκριμένα:
- Εισάγεται η απελευθέρωση του εργάσιμου ωραρίου σε 13 ώρες καθημερινά (κατάργηση της υπερωρίας), σε παραπάνω από έναν εργοδότη. Σκόπιμα δεν αναφέρεται πως επιτρέπεται η απασχόληση του ίδιου εργαζόμενου σε διασυνδεμένες εταιρείες όπως αυτές που έχουν θυγατρικές ή άλλες μικρότερες – ειδικότερα στον τουρισμό – που λειτουργούν ένα μαγαζί με διαφορετικά νομικά πρόσωπα, χωρίς να υπολογίζεται ο χρόνος μετακίνησης ή του διαλλείματος εν ώρα εργασίας.
- Ταυτόχρονα, παρουσιάζεται ένα βρετανικό μοντέλο ελαστικής σχέσης εργασίας αυτών των συμβάσεων μηδενικής εργασίας, που δίνει την δυνατότητα στον εργοδότη να συνάπτει συμβάσεις χωρίς καμία απολύτως υποχρέωση απέναντι στον/ην κατά παραγγελία εργαζόμενο/η, ο/η οποίος/α βρίσκεται κάτω από ένα καθεστώς 7/7 stand by χωρίς κανένα εργασιακό δικαίωμα ούτε πρακτικά δυνατότητα να απεργήσει. Όμως, η ίδια λογική που θέλει τους εργαζόμενους/ες αναλώσιμους/ες μπαίνει και για όσους/ες είναι σε πρακτική άσκηση που πλέον θα είναι απλήρωτη και όπως χαρακτηρίζεται, από το Κράτος αζημίωτη, για τους εργοδότες.
- Όσες εταιρείες εισήγαγαν την ηλεκτρονική κάρτα εισόδου – εξόδου με το νόμο Χατζηδάκη δεν θα έχουν πλέον καμία υποχρέωση προαναγγελίας υπερωριών και τροποποίησης συνολικά του ωραρίου ούτε θα φοβούνται και τις όποιες ελεγκτικές αρχές, ενώ θα μπορούν να συνάπτουν ατομικές συμβάσεις πέραν του 8ωρου εργασίας.
- Επιβάλλεται η 6μερη εργασία σε επιχειρήσεις 24ωρης λειτουργίας.
- Ποινικοποιείται κάθε δράση που αφορά απεργιακές περιφρουρήσεις και καταλήψεις εργασιακών χώρων, ειδικότερα τις μέρες των απεργιών, με ποινή φυλάκισης 6 μηνών και πρόστιμο 5.000 ευρώ, λειτουργώντας ως ασφαλιστική δικλείδα υπέρ της απεργοσπασίας.
Το νομοσχέδιο στο σύνολό του, σε κάθε του τόνο και σημείο στίξης, είναι παραγγελία του ΣΕΒ και των υπόλοιπων εργοδοτών, οι οποίοι δεν σταματούν εδώ. Απαιτούν κι άλλα. Θέλουν περισσότερες φοροαπαλλαγές, και μείωση του μη μισθολογικού κόστους. Προκλητικά και με θράσος προειδοποιούν πως μόνο έτσι θα πετάξουν μερικά ψίχουλα αύξησης στον κατώτατο μισθό.
Η αύξηση του εργάσιμου χρόνου, το καθεστώς επισφάλειας και ανασφάλειας εντός της εργασίας, δεν είναι επιλογή για τον κόσμο της εργασίας, είναι εκβιασμός! Η συρρίκνωση του πραγματικού μισθού και η αύξηση του κόστους διαβίωσης, δεν είναι φυσικός κανόνας, είναι εργοδοτική τρομοκρατία. Το νέο ασφυκτικό πλέγμα που δημιουργεί η κυβέρνηση της ΝΔ περικλείει κάθε εργαζόμενο/η με σκοπό να παράξει μεγαλύτερα ποσοστά υπεραξίας το ελληνικό Κεφαλαίο.
Το εργατικό κίνημα οφείλει να απαντήσει άμεσα. Να προχωρήσουμε σε συνελεύσεις σωματείων και διοικήσεων των ομοσπονδιών και σε πολύμορφο αγωνιστικό σχεδιασμό για το μπλοκάρισμα του νομοσχεδίου και την ανατροπή όλων των προηγούμενων αντεργατικών νόμων. Πρώτο βήμα πρέπει να είναι η απεργία μέσα στις επόμενες δύο εβδομάδες.
- Συλλογικές Συμβάσεις με μείωση του χρόνου εργασίας και αυξήσεις που να καλύπτουν τις ανάγκες μας.
- Μόνιμη, σταθερή εργασία για όλους και όλες με πλήρη ασφαλιστική κάλυψη. Όλο το κόστος της ασφάλισης στην εργοδοσία και το κράτος.
- Κατάργηση όλων των ελαστικών μορφών εργασίας .
- Ανατροπή του νόμου Χατζηδάκη
- Καμιά ποινικοποίηση του Συνδικαλισμού.
Να τοποθετήσουμε ξανά το περιεχόμενο των διεκδικήσεων μας απέναντι στον Καπιταλισμό, περνώντας από την εξατομίκευση στον συλλογικό αγώνα
