Εντός μιας ιστορικής συνθήκης που χαρακτηρίζεται από όξυνση της βίας μέσα στις κοινωνικές σχέσεις σε βαθμό κοινωνικού κανιβαλισμού, ο οποίος αποτυπώνεται με τον πιο έκδηλο τρόπο στις αλλεπάλληλες γυναικοκτονίες, ο Υφυπουργός Υγείας Δημήτρης Βαρτζόπουλος δεν δίστασε, σε τηλεοπτική εκπομπή, να προβεί σε αναχρονιστικές και σκοταδιστικές δηλώσεις που θα ζήλευαν η άκρα δεξιά και οι ναζιστές.
Σ’ ένα ρεσιτάλ κοινωνιοβιολογισμού κι αντι-επιστημονικού λόγου προσπάθησε να «δικαιολογήσει» το φαινόμενο της γυναικοκτονίας ανάγοντάς το σε κάτι φυσικό, καθώς, όπως ανέφερε «Ο άνδρας είναι από τη φύση του πιο επιθετικός, είναι κυνηγός. Η γυναίκα είναι για άλλες δουλειές- για να τίκτει… Άρα είναι η φύση των πραγμάτων το αρσενικό να είναι το επιθετικό, κατά συνέπεια η έννοια της γυναικοκτονίας πραγματικά έχει μια βιολογική βάση».
Σαν να μην έφτανε αυτό, ο υπουργός προχώρησε ακόμα παραπέρα και χρησιμοποιώντας δήθεν την επιστημονική του ιδιότητα επιχείρησε να μιλήσει για την έξαρση της βίας αναφέροντας πως «Ο επιθετικός άνθρωπος γεννιέται έτσι, έχει βιολογική βάση. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τον προλάβουμε και να τον καταστείλουμε για να βάλει μυαλό ή να διοχετεύσουμε την επιθετικότητά του προς καλούς σκοπούς, π.χ. να επιτίθεται στον εχθρό της πατρίδας».
Οι παραπάνω θέσεις στοχεύουν μ’ ένα σμπάρο δυο τριγώνια. Αποκρύπτουν τις πραγματικές αιτίες της βίας κατά των γυναικών, συσκοτίσει τις αιτίες που γεννούν και θρέφουν εν γένει τη βίαιη συμπεριφορά, ερμηνεύοντάς την αποκλειστικά σε ατομικό επίπεδο (μην ξεχνάμε ότι για τους φιλελεύθερους υπάρχουν μόνο άτομα και η ευθύνη τους) ανάγοντάς την αποκλειστικά σ’ ένα βιολογικό υπόβαθρο, σαν οι άνθρωποι να φυτρώνουν κι όχι να διαμορφώνονται/καθορίζονται από τις κοινωνικές τους σχέσεις, ενώ ταυτόχρονα δικαιώνει το να διοχετεύεται αυτή η αναπόφευκτη, καθότι φυσική, βίαιη συμπεριφορά στην υπηρεσία του έθνους-Κράτους. Εν τέλει εκτιμά ότι δεν υπάρχει τρόπος να αντιμετωπιστεί η βία πέρα από την καταστολή της, δηλαδή με βία πάλι.
Ούτε λόγος για το σεξισμό ως συστατικό στοιχείο της καπιταλιστικής κοινωνίας, ούτε λόγος για το κοινωνικό περιβάλλον μέσα στο οποίο μεγαλώνει και αναπτύσσεται ένας άνθρωπος, για το πλήθος των βίαιων και καταπιεστικών συνθηκών και συμπεριφορών, που σε δεύτερο χρόνο ο ίδιος πολλές φορές αναπαράγει όταν τις υφίσταται. Ούτε λόγος, βέβαια καθότι και υπουργός υγείας και ψυχίατρος, για την ανυπαρξία δομών ψυχικής υγείας, ούτε λόγος για τις οικονομικές συνθήκες που εντείνουν τα παραπάνω φαινόμενα σε περιόδους κρίσης του συστήματος όπως η σημερινή. Για όλα φταίει η βιολογία, η οποία ορίζει και την απαραίτητη απάντηση: καταστολή.
Οι παραπάνω απόψεις, βγαλμένες από φασιστικό εγχειρίδιο, αντικατροπτρίζουν την πιο άκρατη ιδεολογική εικόνα του νεοφιλελευθερισμού και του κοινωνικού δαρβινισμού. Όχι μόνο έρχονται σε σύγκρουση με την κοινή λογική αλλά αγνοούν (μάλλον σκόπιμα) και κάθε έννοια σύγχρονης ψυχιατρικής, η οποία αναδεικνύει, μεταξύ άλλων, συγκεκριμένες ψυχοκοινωνικές αιτίες για τη γέννηση των παραπάνω φαινομένων και προτάσσει μηχανισμούς αντιμετώπισης και παροχής βοήθειας προς τα άτομα που τα ενσαρκώνουν με παθολογικούς όρους.
Οι αντιδραστικές δηλώσεις Βαρτζόπουλου δεν μας προκαλούν καμία εντύπωση, μας γεμίζουν όμως οργή. Προφανώς δεν είναι ξεκομμένες από τη γενικότερη πολιτική της κυβέρνησης κι από τις κατευθύνσεις που εμπερικλείονται τόσο στο νομοσχέδιο για την ψυχική υγεία όσο και σε μια σειρά άλλων νομοσχεδίων που έχουν να κάνουν με την εμβάθυνση της καταστολής και την περιθωριοποίηση ολόκληρων κοινωνικών ομάδων εντός του σώματος της εργατικής τάξης. Αποτελούν την ιδεολογική επικύρωση των πολιτικών της κυβέρνησης για τα κοινωνικά προβλήματα και ειδικά του υπουργείου υγείας, με επικεφαλής ένα επικίνδυνα γραφικό ακροδεξιό, όπου για το ρόλο της ψυχικής υγείας και των αντίστοιχων δομών επιφυλάσσει την καταστολή ως δαμόκλεια σπάθη.
Οι εργαζόμενοι, μέσα από τα συλλογικά μας όργανα οφείλουμε να φανερώνουμε τις πραγματικές αιτίες της βίας και να διεκδικούμε την αντιμετώπισή της με γνώμονα τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας, της τάξης μας και κάθε ανθρώπου χωρίς επίπλαστους διαχωρισμούς. Από όποιο πόστο και αν βρισκόμαστε να βάλουμε τέτοιου είδους αντιλήψεις, μαζί με τους εκφραστές τους, στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, εκεί που ανήκουν πραγματικά. Μαζί με μια τέτοια ιδεολογική αντιπαράθεση αγωνιζόμαστε με απεργιακούς αγώνες ενάντια σε οποιαδήποτε διάλυση-ιδιωτικοποίηση της ψυχικής υγείας και των δομών απεξάρτησης που μεθοδεύεται από το κυβερνητικό νομοσχέδιο, ως η υλική εφαρμογή των εν λόγω ιδεολογικών θέσεων.
Κλαδική ένωση υγείας της Αναρχοσυνδικαλιστικής Πρωτοβουλίας Ροσινάντε
