Παρακολουθήσαμε οργισμένες το βίντεο με την απόπειρα βιασμού της κοπέλας στην Νέα Σμύρνη. Μέσα σε λίγες ώρες και με σωρό κοινοποιήσεων, ο επίδοξος βιαστής συνελήφθη και νιώθουμε ανακούφιση που η κοπέλα γλίτωσε και που δόθηκε η απαραίτητη βαρύτητα από την κοινωνία στην καταγγελία της.
Ο φόβος πως δεν θα γυρίσουμε ασφαλείς στο σπίτι μας το βράδυ είναι μία κατάσταση που όλες μας, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, έχουμε βιώσει.Οι περισσότερες από εμάς είδαμε στο πρόσωπο της κοπέλας το δικό μας και σίγουρα αισθανθήκαμε τον φόβο της σε όλο μας το σώμα. Είδαμε τις εαυτές μας να περπατάμε σ’ εκείνο το σκοτεινό σοκάκι με τα κλειδιά σε μορφή εργαλείου αυτοάμυνας, γιατί κάπου ακούσαμε πως έτσι κοπέλα σώθηκε από βιασμό. Νιώσαμε ξανά την αγωνία για το αν θα καταφέρουμε να βγάλουμε φωνή, καθώς νιώθαμε όλη μας την ενέργεια να συσσωρεύεται στην προσπάθειά μας να αναπνεύσουμε. Αναγνωρίσαμε στον βηματισμό της την προσπάθεια μας να κρατήσουμε ένα σταθερό ρυθμό, αρκετά γρήγορο ώστε να ξεφύγουμε αν χρειαστεί, αλλά και αρκετά αργό ώστε να μην «προκαλέσει» τον άντρα που μας ακολουθούσε. Γιατί κάπου ακούσαμε ότι ο φόβος μας προκαλεί και πως πρέπει να είμαστε γενναίες. Και στο τέλος πήραμε μαζί της μια τεράστια ανάσα ανακούφισης, όταν μπορέσαμε πια να νιώσουμε απόλυτα ασφαλείς.
Στην υπόθεση της Νέας Σμύρνης, πέρα από κάποια σχόλια απόλυτου μισογυνισμού, ευτυχώς ελάχιστοι βρέθηκαν να κατηγορήσουν την κοπέλα, και αυτό λόγω του βιντεοσκοπημένου υλικού. Πόσοι όμως βιασμοί, σεξουαλικές παρενοχλήσεις και κακοποιήσεις δε φέρουν τα αντίστοιχα «αποδεικτικά στοιχεία»; Πόσες φορές έχουμε αναφέρει, σε συγγενείς, σε φίλους, σε αστυνομικά τμήματα, αντίστοιχες ιστορίες, κάποιες φορές με πολύ χειρότερες καταλήξεις, και βρισκόμαστε σε θέση να απαντάμε σε ερωτήσεις που έμμεσα ή άμεσα μας κατηγορούν, ενώ βλέπουμε την υπόθεσή μας να καταλήγει στο αρχείο; Είναι σημαντικό να αναφερθεί πως δυστυχώς χωρίς εκείνο το βίντεο, θα ήταν ακόμα ένα περιστατικό από τα δεκάδες που συμβαίνουν καθημερινά και ο επίδοξος βιαστής θα έψαχνε το έκτο στη σειρά πιθανό θύμα του – τουλάχιστον από τα στοιχεία που ξέρουμε μέχρι τώρα.
Στην πατριαρχία βιώνουμε σε κάθε πτυχή της ζωής μας αυτό το αίσθημα της αμφιβολίας. Σε κάθε βήμα μας λαμβάνουμε το μήνυμα πως ίσως εμείς κάναμε κάτι λάθος, πως ίσως φορέσαμε κάτι λάθος, πως ίσως πήραμε το λάθος στενό, τη λάθος ώρα. Μας λένε συνεχώς πως πρέπει να αποδεικνύουμε τις τραυματικές εμπειρίες για να πείσουμε για την αλήθεια τους. Να τους πείσουμε όμως για τι; Για το πώς η πατριαρχία μας επιβάλλει το πώς θα ζούμε κάθε μας μέρα; Για το πώς μας ακολουθούν το βράδυ, μας σφυρίζουν στο δρόμο, μας παρενοχλούν στο λεωφορείο, στη δουλειά, στο ταξί, στην πλατεία που καθίσαμε για να ξαποστάσουμε, στο πάρτυ που βγήκαμε για να διασκεδάσουμε; Για το πώς μας επιβάλλει να έχουμε πάντα στο νου μας να μην πιούμε πολύ, να μην περπατήσουμε μόνες μας αργά τη νύχτα, να γνωρίζουμε αυτοάμυνα για παν ενδεχόμενο, να στείλουμε μήνυμα μόλις η πόρτα κλείσει πως φτάσαμε καλά;
Είναι η ίδια πατριαρχία που δίπλα στις ιστορίες μας βάζει συνεχώς ένα «ναι μεν αλλά». Που δημιουργεί βιαστές, που μετατρέπει ανθρώπους σε κακοποιητές, που διαπαιδαγωγεί άντρες με το προνόμιο της κυριαρχίας πάνω στα σώματά μας. Είναι η ίδια πατριαρχική, ανθρωποφαγική κοινωνία που, ενώ δεν μας πιστεύει και ούτε μας προστατεύει, που ενώ ως πρώτο αντανακλαστικό έχει την αμφισβήτηση και την ενοχοποίηση μας, στήνει λαϊκά δικαστήρια όταν τύχει να βρεθεί στα χέρια της ένα βίντεο ως αδιάσειστο αποδεικτικό στοιχείο. Που δεν επικεντρώνεται στη ρίζα του φαινομένου ύπαρξης βιαστών και κακοποιητών, που κάπως καταφέρνει να βρίσκει «ανθρωπόμορφα τέρατα» για να διαχωριστεί από εκείνα και να αποφύγει να κοιτάξει στα μάτια τον μισογυνισμό που διαπερνά τις αποσαρθρωμένες δομές της, από το σχολείο μέχρι το πατριαρχικό μοντέλο πυρηνικής οικογένειας, από την δουλειά μέχρι την αστική δικαιοσύνη και τις σεξιστικές αποφάσεις της. Που για τιμωρία στους θύτες υπόσχεται βιασμούς και κρεμάλες, χωρίς να αντιλαμβάνεται πως αυτό διαιωνίζει την κουλτούρα του βιασμού, της διαπόμπευσης, της εξουσιαστικής επιβολής και σε καμία περίπτωση δεν αποτρέπει την επανάληψη αντίστοιχων περιστατικών.
Εμείς απαιτούμε να είμαστε ελεύθερες, όχι γενναίες. Απαιτούμε την ύπαρξη φεμινιστικής διαπαιδαγώγησης στα σχολεία, ώστε να αποτρέπεται ο σεξισμός και να ενθαρρύνεται η ισότητα και η ελευθερία των ανθρώπων. Απαιτούμε όταν καταγγέλλουμε τον βιασμό, την σεξουαλική παρενόχληση, την κακοποίησή μας, η υπόθεσή μας να δικαιώνεται, καθώς και να αναγνωρίζεται το σεξιστικό μίσος στις ιστορίες μας από την κοινωνία και το δικαστικό σύστημα.
Τα σώματα μας ανήκουν σε εμάς και μόνο σε εμάς. Θέλουμε να φτιάξουμε έναν κόσμο ασφαλή για όλες τις γυναίκες και όλα τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα. Δεν είμαστε διατεθειμένες να ανεχτούμε τούτον εδώ ούτε λεπτό παραπάνω.
Χωρίς φόβο, χωρίς τραύματα. Χωρίς σεξισμό και πατριαρχία.
