Πιστή στο δόγμα «όλοι μαζί και ο ψωριάρης χώρια», η ΕΣΗΕΑ επέλεξε για μία ακόμα φορά να μην συμμετέχει στην πανεργατική απεργία αλλά να απεργήσει μια μέρα πριν, απομονωμένη από όλο τον υπόλοιπο κόσμο της Εργασίας.
Με πρόταγμα για ακόμα μία φορά την λογική ότι όσοι εργάζονται στον κλάδο των ΜΜΕ, δεν είναι εργαζόμενοι αλλά κάτι άλλο πιο αριστοκρατικό, που δεν του αρμόζει να βρίσκεται στον δρόμο ούτε να συμμετέχει στο μπλοκάρισμα της παραγωγής μαζί με τους υπόλοιπους «ποταπούς» κλάδους, τα κατ’ όνομα σωματεία που συνεχίζουν να επιμένουν πως εκπροσωπούν συνδικαλιστικά τον κλάδο, εκτελώντας λειτουργίες επιμελητηρίου και μόνο, πορεύονται μοναχικά σε αδιάφορους και ακίνδυνους για την εργοδοσία περιπάτους στο κέντρο της Αθήνας.
Η παρωδία της ξεχωριστής απεργίας, δικαιολογείται όπως πάντα από ένα αντίστοιχης γελοιότητας επιχείρημα: τα ΜΜΕ -λένε- πρέπει να λειτουργούν την ημέρα της απεργίας για να την καλύπτουν. Μόνο που όποιος έχει την παραμικρή επαφή με την πραγματικότητα γνωρίζει ότι αυτό δεν γίνεται σχεδόν ποτέ, ενώ αντίστοιχα, όποιος έχει μια ελάχιστη σχέση με την λογική δεν μπορεί παρά να μην αναρωτιέται αν είναι τελικά τόσο δύσκολο απλά να εξαιρεθεί από την απεργία η ίδια της η κάλυψη. Στην πραγματικότητα, η παρωδία της ξεχωριστής απεργίας είναι απλά το αποτέλεσμα της ουσιαστικής απουσίας μιας συνδικαλιστικής εκπροσώπησης.
Η ΕΣΗΕΑ, πολύ λιγότερο από ένα (έστω ανεπαρκές) σωματείο, είναι ένα ομοιοεπαγγελματικό επιμελητήριο, ένα κλειστό κλαμπ για λίγους και εκλεκτούς, που δεν έχει ούτε την πρόθεση ούτε την δυνατότητα να δράσει συνδικαλιστικά για την μεγάλη πλειονότητα των εργαζομένων στα ΜΜΕ. Και σίγουρα δεν έχει καν την πρόθεση να τους εκπροσωπήσει. Τα μπλοκάκια, οι «μαύροι», οι εργαζόμενοι στο διαδίκτυο, όλοι όσοι βιώνουν τις συνθήκες εργασιακής γαλέρας που έχουν επιβληθεί στα ΜΜΕ τα τελευταία χρόνια, της εργασίας των 300 ευρώ το μήνα, όλοι όσοι έχουν το άμεσο συμφέρον να αγωνιστούν ενάντια στην εργοδοτική τρομοκρατία, στέκουν ανοργάνωτοι και χωρίς συνδικαλιστική εκπροσώπηση, την στιγμή που στο εσωτερικό της ΕΣΗΕΑ στοιβάζονται εργολάβοι και αφεντικά, που καρπώνονται τα οφέλη αυτής της ζοφερής εργασιακής πραγματικότητας.
Η ελάχιστη συμμετοχή των εργαζομένων του διαδικτύου στην καταγραφή της πλάκας που επιχείρησε η ΕΣΗΕΑ προκειμένου να «λάβει μέτρα», φανερώνει περίτρανα την πλήρη απονομιμοποίηση και απαξίωσή της στις συνειδήσεις της καταπιεσμένης βάσης του κλάδου.
Στον αντίποδα αυτής της κατάστασης, οι εργαζόμενοι στα Μέσα πρέπει να οργανώσουμε τη συνδικαλιστική μας ανασυγκρότηση. Όλοι οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ, ανεξαρτήτως ειδικότητας και τύπου εργασιακής σχέσης, από τον πρώτο μήνα της δουλειάς τους, να ενοποιηθούν έξω από τις υπάρχουσες δομές και μακριά από τα αφεντικά τους.
Η συγκρότηση ενός Ενιαίου Συνδικάτου Τύπου, στο εσωτερικό του οποίου θα συνενώνονται από τους εργαζόμενους στο διαδίκτυο και τους διοικητικούς υπάλληλους μέχρι τους τεχνικούς και τους συντάκτες των εφημερίδων, αλλά και από τους άνεργους του κλάδου μέχρι τους επισφαλώς εργαζόμενους, είναι σήμερα η πρώτη αναγκαιότητα για τον κλάδο των ΜΜΕ. Η συγκρότηση μιας δομής, η οποία θα συσπειρώνει το σύνολο του κλάδου και θα τον αντιλαμβάνεται ως ενεργό κομμάτι του εργατικού κινήματος και όχι ως μακρινό συγγενή του, είναι η μοναδική ουσιαστική απάντηση στις σχέσεις δουλοπαροικίας που μας έχουν επιβληθεί.
-ΑΠΕΡΓΙΕΣ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΛΟΙΠΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΕ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΡΓΟΛΑΒΟΥΣ ΤΩΝ ΜΜΕ
-ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΥΠΑΡΧΟΥΣΕΣ ΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΕΝΙΑΙΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟΥ ΤΥΠΟΥ
-ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΣΤΑ ΜΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ ΔΟΥΛΟΠΑΡΟΙΚΙΑΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΠΟ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
