Μια ντροπιαστική στιγμή καταγράφηκε στην Παιδεία για άλλη μία φορά. Μετά από ένα χρόνο πανδημίας, χιλιάδων θανάτων, σκληρής κοινωνικής απομόνωσης λόγω μη σωστής και ισότιμης λήψης μέτρων υγειονομικής προστασίας και υποβαθμισμένης εκπαιδευτικής λειτουργίας μέσω της τηλεκπαίδευσης, η κυβέρνηση αποφασίζει να ακυρώσει την προσπάθεια 27.000 παιδιών, 9.000 περισσότερων από πέρυσι και να μην τους επιτρέψει την εισαγωγή στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Η γενική της αντίληψη διαμορφώνεται με βάση το κέρδος της ιδιωτικής εκπαίδευσης, το οποίο για να ενισχυθεί χρειάζεται όλο και περισσότερους σπουδαστές, δημιουργώντας με αυτόν τον τρόπο ταξικούς διαχωρισμούς και έναν μηχανισμό ασφυκτικού ελέγχου της προσωπικότητας, των ονείρων, των επιθυμιών και των χαρισμάτων του κάθε παιδιού.
Το αυταρχικό μέτρο της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής(ΕΒΕ), το οποίο αποτελεί ένα από τα βασικά εμπόδια, δεν εξυπηρετεί καν τον υποτιθέμενο σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκε, δηλαδή να εισάγονται τα παιδιά σε τμήματα που «μπορούν» να τελειώσουν και ο λόγος είναι ο εξής απλός: αν ένας μαθητής δεν περάσει στην πρώτη του επιλογή επειδή δεν έφτασε την ΕΒΕ, τότε θα εισαχθεί σε ένα τμήμα που δεν προτιμά, επομένως οι πιθανότητες να μην την τελειώσει αυξάνονται. Παράλληλα, υπάρχουν τα εξής προβλήματα, τα ειδικά μαθήματα του ελεύθερου και γραμμικού σχεδίου, όπως και άλλα, δεν διδάσκονται στο ωρολόγιο πρόγραμμα, αλλά στο πλαίσιο της ενισχυτικής διδασκαλίας και μάλιστα εξ’ αποστάσεως, μία προετοιμασία για εξέταση 6 ωρών. Ωστόσο, η ΕΒΕ εκτινάχθηκε από το 10, στο 13, στο 15, ακόμη και στο 17, βαθμολογίες που απαιτούν αυτονόητα φροντιστήριο για να επιτευχθούν. Γίνεται σαφές, πως όσοι γονείς έχουν την οικονομική δυνατότητα να στηρίξουν την εισαγωγή των παιδιών τους στην Τριτοβάθμια, αυτά τα παιδιά θα εισαχθούν και αν δεν εισαχθούν λόγω ΕΒΕ τότε έχουν την οικονομική δυνατότητα να πληρώσουν κολέγια και να αγοράσουν πτυχία εξισωμένα με αυτά των ΑΕΙ, γιατί περί αυτού πρόκειται. Για όσα παιδιά αποκλείονται επειδή δεν πηγαίνουν σε «καλά» φροντιστήρια ή δεν πηγαίνουν και καθόλου, τα χέρια είναι δεμένα πισθάγκωνα χωρίς ευκαιρία διαφυγής.
Και δυστυχώς η ΕΒΕ αποτελεί ένα από τα κομμάτια ενός σκοταδιστικού νομοσχεδίου. Ο πυρήνας βρίσκεται στην μετατροπή του σχολείου σε επιχείρηση, υπό το πλαίσιο της εύηχης κατά τα άλλα έννοιας της «αυτονομίας». Στην πράξη αυτό σημαίνει πως επιδιώκει την απεμπλοκή της κρατικής χρηματοδότησης, στελέχωσης και επιμόρφωσης των σχολικών μονάδων, μεταφέροντας την ευθύνη σε αυτές να βρουν πόρους από ιδιώτες για την ενίσχυσή τους. Αυτοί οι πόροι θα είναι συναρτήσει των επιδόσεων τους, με βάση ενός τιμωρητικού χαρακτήρα αξιολόγησης. Και το ερώτημα είναι το εξής: Πώς θα χρηματοδοτούνται από ιδιώτες σχολικές μονάδες σε φτωχές, απομακρυσμένες από τα αστικά κέντρα γειτονιές, στις οποίες ούτως ή άλλως δεν έχουν δοθεί ποτέ τα εργαλεία για «υψηλές επιδόσεις»; Απλά δεν θα χρηματοδοτούνται. Αυτός είναι ο σκοπός: η κατηγοριοποίηση σε «καλά» και «κακά» σχολεία, η εξασφάλιση μαθητών πολλών ταχυτήτων και κυρίως η εξασφάληση ενός μελλοντικού φθηνού και αναλώσιμου εργατικού δυναμικού, το οποίο έχει τόσο ανάγκη ο καπιταλισμός. Για να μην υπάρχουν προβληματα στην εφαρμογή ενός νεοφιλελεύθερου εκπαιδευτικού σχεδιασμού απαιτείται η πειθαρχία των εκπαιδευτικών. Η αξιολόγηση τους έχει βαθύ τιμωρητικό χαρακτήρα, χωρίς καμιά ενίσχυσή τους, απειλώντας τους με απολύσεις αν εξιολογηθούν δύο φορές ως «μη ικανοποιητικοί», ενώ ακόμη οι διευθυντές μετατρέπονται σε μονοπρόσωπο πειθαρχικό τμήμα, το οποίο μπορεί να αποφασίζει ερήμην του συλλόγου Διδασκόντων.
Ως κλαδική εκπαίδευσης της Αναρχοσυνδικαλιστικής Πρωτοβουλίας Ροσινάντε, ως εργαζόμενοι-ες και φοιτητές-ριες, δεν μπορούμε να αφήσουμε να περάσει ένα αυταρχικό, αντιδραστικό και βαθιά αντιπαιδαγωγικό νομοσχέδιο, το οποίο χειρίζεται τα παιδιά και τους εργαζόμενους με βάση κατά γράμμα τις ανάγκες του Κεφαλαίου. Εμείς οραματιζόμαστε ένα δημόσιο σχολείο πλούσιο σε εκπαιδευτικό υλικό, σε προσωπικό που προστατεύει και ενισχύει την μάθηση, σε εγκαταστάσεις πλήρως εξοπλισμένες με σύγχρονα τεχνολογικά μέσα, το οποίο δεν θα είναι εξεταστικοκεντρικό, αλλά θα εμβαθύνει στις ιδιαίτερες ανάγκες και τα χαρίσματα του κάθε παιδιού. Γι’ αυτό καλούμε στο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο την Πέμπτη 22/7 στις 7 στα Προπύλαια, μαζί με το ταξικό εκπαιδευτικό κίνημα και τους αγωνιζόμενους μαθητές και μαθήτριες, για ένα σχολείο που θα προσαρμόζεται στις ανάγκες τους.
Διεκδικούμε:
– Να αποσυρθεί άμεσα το βαθιά αντικοινωνικό και αντιπαιδαγωγικό νομοσχέδιο Κεραμέως που μετατρέπει το σχολείο σε επιχείρηση
– Να καταργηθεί η Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής και το εξεταστικοκεντρικό σύστημα μετάβασης σε ανώτερες βαθμίδες εκπαίδευσης
– Ενίσχυση όλων των εκπαιδευτικών βαθμίδων με μόνικο προσωπικό, με πλούσιο εκπαιδευτικό υλικό, το οποίο δεν θα ακολουθεί εθνοκεντρική και θρησκευτική κατεύθυνση, και υλικοτεχνικό εξοπλισμό
– Κανένας αποκλεισμός προσφύγων και μεταναστών-ριών, αντιρατσιστική και διαπολιτισμική εκπαίδευση τώρα
– Μονιμοποίηση όλων των αναπληρωτών. Όχι στους εργαζόμενους χωρίς εργασιακά δικαιώματα. Συλλογικές συμβάσεις εργασίας για όλους και όλες.
– Κοινός ταξικός αγώνας δημόσιων και ιδιωτικών εκπαιδευτικών, φοιτητών-ριών, μαθητών-ριών και όλων των εργαζομένων στην εκπαίδευση
