Ανακοίνωση της Αναρχοσυνδικαλιστικής Πρωτοβουλίας Ροσινάντε για την εξέγερση των μεταναστών στην Αμυγδαλέζα
Το Σάββατο, 10 Αυγούστου, στο στρατόπεδο συγκέντρωσης μεταναστών της Αμυγδαλέζας, έγινε αυτό που η ίδια η ανθρώπινη φύση επιτάσσει μπροστά σε κάθε φαινόμενο επιβολής και καταπίεσης: Οι κρατούμενοι μετανάστες εξεγέρθηκαν. Πέρα από την προφανή αιτία του ξεσηκωμού τους, την ίδια τους την κράτηση δηλαδή, η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν η ενέργεια των αστυνομικών που τους φυλάνε να κλείσουν το ρεύμα των εγκαταστάσεων με αποτέλεσμα να μην ανοίγουν τα κλιματιστικά στα κοντέινερ που διαμένουν οι μετανάστες. Η πιθανότητα της μετατροπής των κοντέινερ σε ένα είδος φούρνων οδήγησε τους μετανάστες στο να εξεγερθούν. Οι συγκρούσεις περιλάμβαναν πετροπόλεμο από την μεριά των μεταναστών, χημικά και κρότου λάμψης από την πλευρά των αστυνομικών δυνάμεων ενώ κάποιες πληροφορίες κάνουν λόγο ακόμα και για πυροβολισμούς! Δέκα μετανάστες απέδρασαν από την Αμυγδαλέζα και καταζητούνται.
Τις στιγμές που ακολούθησαν, ένας γελοιώδης συρφετός από μηντιακά φερέφωνα και επίσημες ανακοινώσεις της αστυνομίας, προσπάθησε να πείσει την κοινή γνώμη για τον… «παραλογισμό» του περιστατικού. Χαρακτηριστική είναι η αναφορά στην εξέγερση ως «απρόκλητη επίθεση». Κάποια πράγματα όμως είναι αντικειμενικά, βρίσκονται έξω από υποκειμενικές οπτικές γωνίες και επιδέχονται τόση αμφισβήτηση όσο το ότι η Γη γυρίζει. Η πρωτογενής βία του Κράτους γεννάει την αντιβία των καταπιεσμένων και οι τελευταίοι δεν έχουν κανένα λόγο να την απαρνηθούν. Η εξέγερση της Αμυγδαλέζας είναι μόνο ένα δείγμα της φυσικής ροπής του ανθρώπου προς την ελευθερία. Όσο ο εκφασισμός του συστήματος εξουσίας θα βαθαίνει τόσο οι (αυθόρμητες ή μη) εξάρσεις αντίστασης θα αυξάνονται. Είναι χρέος της εργατικής τάξης να οργανωθεί μέσα σε αυτή την διαδικασία ώστε στο τέλος να νικήσει.
Εκτός από την προφανή υποχρέωση του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος να σταθεί αλληλέγγυο στους κρατούμενους μετανάστες των στρατοπέδων συγκέντρωσης και να εκφράσει αυτή την αλληλεγγύη άμεσα και δυναμικά, είναι εξίσου προφανής η ανάγκη της σοβαρής ενασχόλησης με το ζήτημα. Δεν είναι απλά οι απάνθρωπες συνθήκες κράτησης αλλά η ίδια η ύπαρξη των στρατοπέδων συγκέντρωσης, στην οποία πρέπει να εναντιωθούμε. Είναι η ίδια η παρουσία τους, που αποτελεί μια συλλογική ήττα. Και είναι μία ήττα που είτε περισσότερο είτε λιγότερο μας βαραίνει όλους. Το ζήτημα των στρατοπέδων συγκέντρωσης πρέπει να ανοιχτεί με όρους κεντρικού πολιτικού γεγονότος και να μείνει ανοιχτό μέχρι να αποτελεί μια μακρινή ανάμνηση.
Η αναγκαιότητα της δημιουργίας δομών εργατικής ενότητας επανέρχεται με επιτακτικούς όρους. Δομών προωθητικών ως προς την ταξική αλληλεγγύη, που λείπουν απελπιστικά από την εργατική τάξη. Οφείλουμε να τις δημιουργήσουμε. Έτσι ώστε κάθε Αμυγδαλέζα να αποτελέσει συντρίμμια και κανένας άνθρωπος να μην θεωρείται παράνομος. Έτσι ώστε η ντροπιαστική ιστορία της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης που βιώνουμε να γίνει η προϊστορία μας.
