Η φετινή 8η Μάρτη μας βρίσκει λίγες μέρες μετά την έναρξη ενός ακόμα πολέμου, αυτή την φορά με την βάρβαρη στρατιωτική εισβολή του ρωσικού κράτους στην Ουκρανία. Στην ιστορία των ανθρώπων έρχεται να προστεθεί άλλη μία σκοτεινή στιγμή που οι πολιτικοί και οικονομικοί ανταγωνισμοί των Κρατών και του Κεφαλαίου, με περιτύλιγμα εθνικές φαντασιώσεις, θα σπείρουν συντρίμμια, προσφυγιά και νεκρούς. Η ανησυχία για την «άμυνα» των δυτικών κοινωνιών και τα δάκρυα που ρίχνουν τώρα ΝΑΤΟ και Ε.Ε, πείθουν μόνο όσους έχουν ταχθεί στην πλευρά της φρίκης. Όσοι άνθρωποι στοιχειωδώς είμαστε ενάντια γνωρίζουμε πως τόσα χρόνια στηρίζουν και εξοπλίζουν το ουκρανικό κράτος, την κυβέρνησή του και τις ανοιχτά ναζιστικές ομάδες-συμμάχους τους, με σκοπό τον στρατιωτικό και οικονομικό περιορισμό της Ρωσίας.
Ένας πόλεμος ποτέ δεν γίνεται για τα συμφέροντα των καταπιεσμένων. Ίσα, ίσα που θα χρησιμοποιήσουν τις κατεστραμένες ζωές για να επινοήσουν νέους εχθρούς, τους οποίους πάντα με την μάσκα της «άμυνας» θα πρέπει να εξοντώσουν, καταστρέφοντας από την αρχή ζωές. Και αυτές θα είναι πάντα οι δικές μας ζωές. Οι συνέπειες για όσους ανθρώπους μείνουν ζωντανοί, οδηγούν στην προσφυγιά και την εξαθλίωση. Η εργατική τάξη, και κατ’επέκτασιν οι ακόμα πιο κοινωνικά ευάλωτες ομάδες εντός της, φτωχοποιούνται και βιώνουν τον κοινωνικό και οικονομικό αποκλεισμό. Γιατί ο πόλεμος δεν περιορίζει τον εξοπλισμό του μόνο στα καλάσνικοφ και τα τανκς, ούτε περιορίζεται μόνο στα πεδία της μάχης. Η φτώχεια, ο ρατσισμός, η προπαγάνδα με καταιγίδα ψευδών ειδήσεων είναι από τα βασικά όπλα του.
Οι γυναίκες ανήκουμε στις κοινωνικά καταπιεσμένες ομάδες, που οι συνέπειες της έξαρσης των πολιτικών και οικονομικών ανταγωνισμών θα μας βυθίσουν πιο πολύ στην ήδη ασφυκτική κατάσταση της πανδημίας. Η πατριαρχία, αυτή που διαχωρίζει την ανθρωπότητα με βάση το φύλο σε κοινωνικούς ρόλους, είναι πάντα εκεί να πάρει θέση ενάντια στις γυναίκες, εξαπολύοντας σεξιστικούς μηχανισμούς επιβολής στην εργασία και την προσωπική ζωή κάθε γυναίκας. Εμείς είμαστε αυτές που αποκλείονται από θέσεις εργασίας λόγω διακρίσεων, που δεν αξίζουμε τον ανδρικό μισθό, που δουλεύουμε κάτω από επισφαλείς συνθήκες εργασίας και τον κίνδυνο απόλυσης αν γίνουμε μητέρες, εμείς είμαστε αυτές που αναλαμβάνουμε ρόλους φροντίδας στην δουλειά και το σπίτι, εμείς που τα κράτη θα βάλουν φραγμούς στην αυτοδιάθεση του σώματός μας και το δίκαιωμά μας στην άμβλωση, για να επανδρώνουμε δολοφονικές μηχανές και να ενισχύουμε το έθνος με φθηνά εργατικά χέρια. Τέλος, είμαστε αυτές που θα καταπιέζονται διπλά, γιατί το εξουσιαστικό δηλητήριο στα μυαλά πολλών ανδρών δεν τους στρέφει ενάντια σε αυτούς που τους το τάισαν, αλλά σε εμάς, μέσα στα σπίτια μας, στις συντροφικές μας σχέσεις, στον δρόμο, στις δουλειές.
Το 2021, μετρήσαμε 17 γυναικοκτονίες μόνο στην Ελλάδα. Και οι 17 γυναίκες δολοφονήθηκαν από τους πρώην ή νυν συντρόφους τους, εκείνους που πίστευαν πως οι γυναίκες τους δεν είναι συνοδοιπόροι στη ζωή αλλά ιδιοκτησία τους, κτήμα που μπορούν να εξουσιάζουν και να εκτονώνουν όλη την καταπίεση που οι ίδιοι μπορεί να βιώνουν. Η γυναικοκτονία, όμως είναι η πιο ακραία μορφή μισογυνισμού. Μέσα σε έναν χρόνο, ήρθαν στην επιφάνεια και ακραία περιστατικά σεξιστικής κακοποίησης. Από τον ομαδικό βιασμό της Γεωργίας, μέχρι τον βιασμό της καθαρίστριας και την αιχμάλωτη σερβιτόρα στο σπίτι του μπάτσου στην Ηλιούπολη. Και είναι πόσα ακόμα εκείνα τα περιστατικά σεξιστικού μίσους πάνω στα σώματα των γυναικών και των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων που ποτέ δεν θα μάθουμε, γιατί τα υποκείμενα που το βιώνουν δεν έχουν βήμα να μιλήσουν, δεν έχουν ευκαιρία να απεγκλωβιστούν, δεν υπάρχουν δομές να τα προστατέψουν ή τρέμουν την αμφισβήτηση και την ενοχοποίηση που μπορεί να ακολουθήσει.
Η 8η Μάρτη διεκδικούμε να μετατραπεί σε ημέρα 24ωρης απεργίας για την χειραφέτηση των γυναικών. Τιμούμε όλες τις γυναίκες του χθες που αγωνίστηκαν ενάντια στα αφεντικά τους στην εργασία και το σπίτι, ενάντια στην εξουσία και την εκμετάλευση και με απεργίες καθιέρωσαν αυτήν την ημέρα διεκδίκησης και όχι γιορτής. Για έναν κόσμο χωρίς πατριαρχία, χωρίς καπιταλισμό, χωρίς εξουσιαστικές σχέσεις, για κοινωνίες ελεύθερες στις οποίες δε θα καταπιεζόμαστε, το εργατικό φεμινιστικό κίνημα οφείλει να συνεχίσει τους αγώνες, μέχρι να μπορούμε να ζούμε ελεύθερες και χωρίς φόβο! Οι αγώνες μας κάνουν τον κόσμο να αλλάζει, εξαφανίζουν τους διαχωρισμούς και τα σύνορα στο σώμα της ανθρωπότητας, γι’ αυτό η θέση μας στη φετινή 8 Μάρτη είναι στον δρόμο. Ως ομάδα γυναικών της Αναρχοσυνδικαλιστικής Πρωτοβουλίας Ροσινάντε συμμετέχουμε και καλούμε στις απεργιακές κινητοποιήσεις και συγκεντρώσεις του φεμινιστικού κινήματος την Τρίτη 8 Μάρτη, στην πλ. Κλαυθμώνος στις 13.00 και στην πορεία στις 18:00 στο ίδιο μέρος.
-Κανένας πόλεμος ανάμεσα στους λαούς, καμιά ειρήνη ανάμεσα στις τάξεις
-Να σταματήσει η βάρβαρη εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία -Έξω όλα τα στρατεύματα από την Ουκρανία
-Να διαλυθεί το ΝΑΤΟ και όλοι οι πολεμικοί συνασπισμοί – Καμιά συμμετοχή της Ελλάδας σε οποιοδήποτε πολεμικό σχέδιο
– Συλλογικές συμβάσεις εργασίας με ριζική αύξηση μισθών και μείωση ωρών, η ατομική σύμβαση ενισχύει την διάκριση λόγω φύλου, αυξάνει το οικονομικό χάσμα. Ίση αμοιβή για ίση εργασία.
-Δωρεάν άμεση και μακροχρόνια ψυχολογική, οικονομική και νομική υποστήριξη κακοποιημένων γυναικών και ευρύτερα κακοποιημένων ανθρώπων. Δομές υποστήριξης σε κάθε γειτονιά και εκτός Αστυνομίας
– Κάτω τα χέρια από το δικαίωμα στην άμβλωση, ούτε σπιθαμή χώρου σε ακροδεξιές ρητορικές εναντίον της
– Υποχρεωτική σεξουαλική και φεμινιστική διαπαιδαγώγηση στα σχολεία, τις σχολές και τους χώρους εργασίας
