Το βράδυ της 8ης Αυγούστου του 2016, η Τ. , μια μετανάστρια από τη Ρωσία, δέχεται την βίαιη επίθεση του συντρόφου της και εκείνη σε κατάσταση αυτοάμυνας τον τραυματίζει με μαχαίρι. O σύντροφος της, ο άνθρωπος που ζούσαν μαζί στο ίδιο σπίτι, την κακοποιούσε συστηματικά, ασκώντας της για μεγάλο χρονικό διάστημα σωματική, ψυχολογική και οικονομική βία, η οποία την οδήγησε σε ψυχολογική κατάρρευση και κατάθλιψη.
Εκείνος της ζήταγε συνέχεια χρήματα αλλά η Τ. αρνιόταν να του δώσει. Εκείνο το βράδυ επιστρέφοντας στο σπίτι μετά την δουλειά, ξεκίνησε ο ίδιος καβγάς που γινόταν για πάνω από 5 χρόνια. Της επιτέθηκε βίαια από πίσω στην κουζίνα καθώς μαγείρευε με αποτέλεσμα, στην προσπάθεια να προστατεύσει τη ζωή της και να τον εκφοβίσει, να τον τραυματίσει σε 2 σημεία. Σε κατάσταση κατάρρευσης και απελπισίας, όπως ομολόγησε ο αστυνομικός που την βρήκε, χωρίς να έχει συνειδητοποιήσει τι έχει συμβεί, κάλεσε ασθενοφόρο και παρέμεινε εκεί μέχρι να έρθει κλαίγοντας. Εκείνος λίγες μέρες αργότερα, παρ’ ότι τα τραύματα δεν ήταν σε ζωτικά όργανα, λόγω βεβαρημένης υγείας, κατέληξε.
Η δική ξεκινάει με τις κατηγορίες της ανθρωποκτονίας από πρόθεση και της παράνομης οπλοχρησίας (το μαχαίρι στην κουζίνα!), το δικαίωμα στην αυτοάμυνα δεν υπήρχε καν σαν σκέψη της αστικής δικαιοσύνης. Η Τ. αρνήθηκε τις κατηγορίες και υποστήριξε πως βρισκόταν σε θέση αυτοάμυνας, αφού όπως παραδέχτηκε δεν ήθελε να τον σκοτώσει. Γνωρίστηκαν σε μια ευάλωτη χρονική περίοδο της ζωής τους στο Δαφνί, δέθηκαν αρκετά μέσα σε αυτή, αγαπήθηκαν και όταν βγήκαν έμειναν μαζί στο σπίτι της. Καθ’όλη την διάρκεια της συμβίωσης τους, εκείνος δεν μπόρεσε να βρει δουλειά. Ήθελε χρήματα, εκείνη δεν τα έδινε και άρχισε η συστηματική κακοποίηση. Η Τ. έχει έναν γιο στην Ρωσία και σύμφωνα με στοιχεία του έδινε σχεδόν τον μισό μισθό της. Η δουλειά της ήταν καθαρίστρια.
Το Πρωτοβάθμιο δικαστήριο, με την επαναλαμβανόμενη κασέτα του «οι γυναίκες δολοφονούν ζητώντας εκδίκηση», απέρριψε το ελαφρυντικό της αυτοάμυνας και την καταδίκασε σε 10 χρόνια και 6 μήνες φυλάκισης. Στο Εφετείο, για μια ακόμη φορά δεν αναγνωρίζεται η προσπάθεια της να σώσει τη ζωή της, η πρόθεση της να μη τον σκοτώσει αλλά να τον τραυματίσει με στόχο τον εκφοβισμό. Με την στήριξη των γυναικείων οργανώσεων η ποινή φυλάκισης μειώνεται στα 6 χρόνια και 4 μήνες. Η Τ. έχει ήδη εκτίσει τα 3 χρόνια της ποινής της, μέσα σε σάπιους κρατικούς μηχανισμούς που δεν παρέχουν καμία ψυχολογική υποστήριξη. Η μόνη στήριξη που δεχόταν ήταν εκείνη αλληλέγγυων γυναικών.
Ως γυναίκα, μετανάστρια χωρίς χαρτιά και φτωχή εργάτρια, άνθρωπος αόρατος για την κοινωνία, αποτελεί ακόμα ένα παράδειγμα για το πώς αντιμετωπίζει η αστική δικαιοσύνη ανθρώπους που το σύστημα πέταξε στο περιθώριο και στο περιθώριο βρισκόταν και εκείνη και ο σύντροφος της. Στη παραμονή της Τ. στις φυλακές λαμβάνει τις ίδιες επαναλαμβανόμενες άστοχες ερωτήσεις του τύπου: «γιατί δεν έφευγες από το σπίτι σου αφού σε κακοποιούσε;» ή «γιατι δεν απευθύνθηκες σε κάποια αρχή;». Αλλά πώς να απευθυνθεί σε μία αρχή ούσα παράνομη για αρκετό καιρό; Η πατριαρχία, η αντιμεταναστευτική πολιτική, τα μηδενικά εργατικά δικαιώματα, εγκλωβίζουν τις γυναίκες στην ανάγκη να αμυνθούν στην σεξιστική βία με όποιο μέσο μπορούν, αφού τα παραθυράκια της δικαιοσύνης θα βολεύουν πάντα αυτούς που στα μάτια της κοινωνίας αποκαλούνται θύματα και όχι θύτες. Είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα αδιαφορίας στην χρόνια σεξουαλική και σωματική βία κατά των γυναικών ότι ενώ η αυτοάμυνα αναγνωρίζεται όταν κάποιος άγνωστος μπαίνει στο σπίτι και αποπειράται βία αλλά όχι όταν η βία προέρχεται μέσα από το σπίτι και σε μεγάλη διάρκεια.
Η Τ. και κάθε άλλη κακοποιημένη γυναίκα είναι μια από εμάς. Είναι η γυναίκα που καθημερινά βιώνει λεκτική και σωματική βία μέσα στο ίδιο της το σπίτι, είναι η εργαζόμενη που ο σεξισμός θα πατήσει κάτω, είναι η σύντροφος που θα φοβηθεί να καταδώσει γιατί δεν θα την πιστέψουν και που, στην προκειμένη, η φωνή της χάνει οποιαδήποτε ισχύ, από τη στιγμή που βρίσκεται παράνομα στη χώρα. Όσο καταπατάται το δικαίωμα στην αυτοάμυνα και όσο καταστέλλουν τις φωνές που αγωνίζονται, τόσο ο σεξισμός και η πατριαρχία θα ριζώνουν και θα συνεχίζουν να αναπαράγονται.
-Απαιτούμε την αναγνώριση του δικαιώματος στην αυτοάμυνα στις κακοποιημένες γυναίκες και κυρίως την αναγνώριση των σεξιστικών κινήτρων στη βία κατά των γυναικών.
-Στεκόμαστε αλληλέγγυες σε οποιαδήποτε γυναίκα αγωνίζεται για το δικαίωμα στην αυτοάμυνα, ανεξαρτήτως χρώματος, σεξουαλικής ταυτότητας, έθνους, κοινωνικού στρώματος, δεν διακρίνουμε νόμιμες και παράνομες μετανάστριες.
