Η ανεπανάληπτης έντασης επίθεση των δυνάμεων του Κεφαλαίου στον κόσμο της Εργασίας που εξελίσσεται τα τελευταία εφτά χρόνια έχει αποκτήσει χαρακτηριστικά κανονικότητας: όλο και περισσότεροι/ες εργάτες/τριες συνηθίζουν σε ένα εργασιακό κλίμα ανασφάλειας και ανύπαρκτων δικαιωμάτων και πολλά μέλη της εργατικής τάξης εισάγονται από την πρώτη μέρα της δουλειάς τους σε ένα τέτοιο περιβάλλον.
Παρά το γεγονός ότι μεμονωμένοι αγώνες ξεσπούν σε εργασιακούς χώρους και εργατικές διεκδικήσεις σχηματοποιούνται σποραδικά σε κλάδους, η έλλειψη ενός εργατικού κινήματος με σαφή προσανατολισμό, ξεκάθαρα χαρακτηριστικά και συγκεκριμένη ατζέντα διεκδικήσεων έχει καταστήσει την απάντηση της εργατικής τάξης αναντίστοιχη της επίθεσης που βιώνει.
Σε μια περίοδο που τα εργατικά δικαιώματα χτυπιούνται με συντεταγμένο τρόπο από το πλέγμα Κράτους και Κεφαλαίου, οι μεμονωμένες αντιστάσεις και η έλλειψη ενιαίας μορφής για το εργατικό κίνημα καθιστά αντικειμενικά αδύνατη τη διαμόρφωση ευνοϊκών συσχετισμών δύναμης για την εργατική τάξη. Παρ’ όλα αυτά, η καρδιά των ταξικών αγώνων δεν έχει πάψει να χτυπάει.
Παρά την έλλειψη συνολικής απάντησης, κοινωνικές αντιστάσεις συνεχίζουν να δομούνται. Οι επισφαλείς εργαζόμενοι της εποχής συλλογικοποιούνται έστω και σποραδικά, μικρές διεκδικήσεις ανέργων παίρνουν σάρκα και οστά στους τοπικούς ΟΑΕΔ. Τη στιγμή που ο φασιστικός κίνδυνος απειλεί ολόκληρη την Ευρώπη, το κίνημα αλληλεγγύης στους πρόσφυγες υψώνει αποφασιστικά ένα πέπλο προστασίας από πάνω τους και μπλοκάρει στην πράξη τις φασιστικές διαθέσεις. Η αναγκαία επανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος δεν θα έρθει εκ του μηδενός, αντίθετα καλείται να δομηθεί πάνω σε μια πραγματική κίνηση που παρά την ηττοπάθεια και το αρνητικό κλίμα της εποχής επιμένει να συντελείται.
Η εργατική Πρωτομαγιά έρχεται και φέτος να υπενθυμίσει εκείνο που σε αυτά τα τελευταία χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης και της βαθιάς όξυνσης της επίθεσης του Κεφαλαίου ξεχάστηκε χαρακτηριστικά από τις οργανωμένες δυνάμεις της κοινωνικής αντιπολίτευσης: η απελευθέρωση της εργατικής τάξης θα προκύψει από την ίδια τη δραστηριότητά της ή δεν θα πραγματωθεί. Πέρα και έξω από τα επίπλαστα δίπολα που εγκλώβισαν τη δράση των εργατών και των εργατριών τα προηγούμενα χρόνια, η τάξη οφείλει να στήσει τις δικές της δομές και να παραγάγει πολιτική με τη δράση της η οποία θα αντιστοιχεί στις δικές της ανάγκες.
Ο τρόπος που θα το πετύχει περνάει αναγκαστικά μέσα από την απελευθέρωσή της από τη ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, τα όργανα του κρατικού συνδικαλισμού που ειδικά το τελευταία διάστημα έχουν απεκδυθεί το όποιο φιλεργατικό προσωπείο και έχουν καταστεί συνοδοιπόροι του ΣΕΒ και της άγριας μνημονιακής πολιτικής της κυβέρνησης. Η απουσία οποιασδήποτε αντίδρασης σε πρόσφατα μέτρα που η κυβέρνηση «αναγκάστηκε» να αποδεχτεί, όπως η μείωση του αφορολόγητου και η μετονομασία τεράστιου όγκου εργαζομένων σε «ελεύθερους επαγγελματίες», με τη συνακόλουθη καταλήστευσή τους από εργασιακά δικαιώματα μαζί με την απαλλαγή των εργοδοτών από τα αντίστοιχα βάρη για τους ίδιους, δεν αφήνουν αμφιβολίες επ’ αυτού.
Η Αναρχοσυνδικαλιστική Πρωτοβουλία Ροσινάντε καλεί και συμμετέχει στην πρωτομαγιάτικη απεργιακή διαδήλωση, την Δευτέρα (01/05) στο Μουσείο στις 11.00.
-Ζήτω η εργατική Πρωτομαγιά! Ζήτω το παγκόσμιο προλεταριάτο!
-Καμία υποχώρηση από τα ασφαλιστικά μας δικαιώματα. Λιγότερη δουλειά, δουλειά και περίθαλψη για όλους. Κανένας στη δουλειά μετά τα 55. Ενάντια στη βαρβαρότητα της κυβέρνησης και του παγκόσμιου καπιταλισμού.
-Ανυποχώρητα στο πλευρό των οικονομικών και πολιτικών προσφύγων και στον αγώνα για ανοιχτά σύνορα, σίτιση, στέγαση, άσυλο και πλήρη δικαιώματα.
-Κάτω όλοι οι αντεργατικοί νόμοι των τελευταίων ετών.
-Συμβάσεις με βάση τις σύγχρονες ανάγκες μας.
-Για τον ελευθεριακό κομμουνισμό, για έναν κόσμο χωρίς τάξεις, χωρίς Κράτος, χωρίς φτώχεια και χωρίς εκμετάλλευση.
