Μέσα στις σύγχρονες συνθήκες της εργασιακής πραγματικότητας, της προσφυγικής και μεταναστευτικής κρίσης, τιμούμε ξανά φέτος τον μεγάλο αγώνα των εργατριών στα εργοστάσια κλωστοϋφαντουργίας της Νέας Υόρκης το 1857, εφαλτήριο στους αγώνες για τη γυναικεία χειραφέτηση. Οι εξεγερμένες εργάτριες διεκδικούσαν καλύτερες συνθήκες εργασίας, διεύρυνση των δικαιωμάτων τους, ίσους μισθούς με τους άντρες συναδέλφους τους και ίση μεταχείρισή. Από τότε μέχρι σήμερα έχουν μεσολαβήσει εμβληματικοί αγώνες για το γυναικείο ζήτημα, από τις «σουφραζέτες» μέχρι τις Mujeres Libres (Ελεύθερες Γυναίκες) της Ισπανίας και τα σύγχρονα φεμινιστικά κινήματα, τους οποίους καλούμε να συνεχίσουμε στην κατεύθυνση μίας νέας κοινωνίας.
Καθημερινά, εμείς οι γυναίκες, έχουμε να αντιμετωπίσουμε την αποπομπή μας από την παραγωγή στην απόφαση μας να γίνουμε μητέρες, το φόρτο του οικογενειακού βίου, την υποτίμηση της εργατικής μας δύναμης, τα σεξιστικά στερεότυπα και τις καθημερινές σεξουαλικές παρενοχλήσεις. Οι εργασιακές συνθήκες που επιβάλλονται από το Κεφάλαιο σε συνδυασμό με τις ανύπαρκτες κρατικές υποδομές (φύλαξη παιδιών, ηλικιωμένων, ΑμεΑ) και την αναπαραγωγή σεξιστικής συμπεριφοράς από μεγάλο κομμάτι του κοινωνικού συνόλου μετακυλούν δυσβάσταχτο φορτίο στις πλάτες μας και ταπεινώνουν την αξιοπρέπεια μας.
Αυτός ο διπλός ρόλος στο σπίτι (αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης) και στην εργασία συνοδεύεται από την ευρύτερη επίθεση προς την τάξη μας. Η θεαματική αύξηση της ανεργίας και η υποκατάσταση της εργασίας από απασχόληση με συμβάσεις εργασίας – σκουπίδια, ο αποκλεισμός κυρίως των γυναικών που ασχολούνται με το σπίτι , η αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, η επισφάλεια και η αδήλωτη εργασία, ο περιορισμός των συνδικαλιστικών δράσεων διαμορφώνουν ένα πλαίσιο που αναπαράγει και διαιωνίζει την καταπίεσή μας.
Ακόμα και αν τα πατριαρχικά πρότυπα παρουσιάζουν την γυναίκα ως ένα άβουλο πλάσμα, πάντα παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στην κοινωνική αλλαγή. Πάντα έπαιρνε θέση στους ταξικούς αγώνες απαιτώντας τα δικά της ιδιαίτερα δικαιώματα σε σχέση με του άντρα. Θέλει ίσους μισθούς, αποφόρτιση από τα βάρη του σπιτιού, να περπατάει στον δρόμο ελεύθερη, να είναι οικονομικά ανεξάρτητη από τον άνδρα, να μπορεί να έχει την πλήρη αυτοδιάθεση του σώματος της και να αναδεικνύει όπως εκείνη επιθυμεί την σεξουαλικότητα της.
Τους τελευταίους μήνες βιώνουμε μία αναγέννηση του φεμινιστικού κινήματος με μεγάλες κινητοποιήσεις από την Πολωνία μέχρι την Αργεντινή και τις ΗΠΑ, από την Κένυα μέχρι την Ελλάδα. Η κήρυξη απεργιών ενάντια στην διπλή καταπίεση αποδεικνύουν ότι αυτή η αναγέννηση αποκτά ταξικά χαρακτηριστικά, προτάσσοντας μία ενιαία εργατική τάξη ενάντια σε κάθε διαχωρισμό που επιβάλει η καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Η Ομάδα Γυναικών της Αναρχοσυνδικαλιστικής Πρωτοβουλίας Ροσινάντε στις 8 του Μάρτη θα βρίσκεται στο δρόμο. Καλούμε κάθε γυναίκα, κάθε εργάτρια και τελικά κάθε καταπιεσμένο άνθρωπο στη συγκέντρωση που θα πραγματοποιηθεί στην πλατεία Κλαυθμώνος στις 19:00.
-ΧΩΡΙΣ ΤΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΚΑΜΙΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΗ
-ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΞΗ ΜΑΣ ΠΑΛΕΥΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΦΥΛΟ ΜΑΣ.
