«Ένα κράτος, εξ’ ορισμού, δεν μπορεί να έχει καμία ηθική. Το περισσότερο που μπορεί να έχει ένα κράτος, είναι μια αστυνομία». Αλμπέρ Καμί
Η κατασταλτική μανία της ελληνικής κυβέρνησης, που ξεδιπλώνεται κάθε μέρα και με κάθε αφορμή μέσω των λυμένων σκυλιών του αστυνομικού σώματος, άγγιξε ταβάνι το πρωί της Τετάρτης (18/12), όταν μια διμοιρία μπάτσων, στην προσπάθειά της να προσεγγίσει κατειλημμένο κτίριο στο Κουκάκι, μπούκαρε με πρωτοφανή τσαμπουκά μέσα σε γειτονικό σπίτι. Παραβιάζοντας απροκάλυπτα το οικιακό άσυλο, η διμοιρία προέβη σε ξύλο και συλλήψεις εναντίον των μελών της οικογένειας, όταν οι τελευταίοι εξέφρασαν την -παράλογη για την ελληνική αστυνομία- αντίθεσή τους στην αδικαιολόγητη εισβολή. Στη συνέχεια, φέρνοντας εις πέρας το συνεχιζόμενο σχέδιο της κυβέρνησης για καταστολή κάθε ζωτικού χώρου μέσα στην πόλη, οι μπάτσοι εκκένωσαν άλλη μια κατάληψη. Οι καταγγελίες δε για μεταφορά των συλληφθέντων στη ΓΑΔΑ με κουκούλες στα κεφάλια, θα προκαλούσαν εντύπωση σε κάποιο δυστοπικό μυθιστόρημα αλλά στην δημοκρατία του Χρυσοχοΐδη και των μπάτσων του, τέτοιες εικόνες είναι απλά τμήμα της κανονικότητας.
Οι θρασύτατες δηλώσεις από την πλευρά των συνδικαλιστικών οργάνων της αστυνομίας, που όχι απλά επικροτούν και υπερασπίζονται το περιστατικό αλλά αναποδογυρίζουν και την πραγματικότητα προκειμένου να τη φέρουν στα μέτρα τους ορίζοντας με σοβαρότητα το σπίτι «ως δημόσιο χώρο» (άλλωστε είναι γνωστό πως στους δημόσιους χώρους οι μπάτσοι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν χωρίς να δίνουν λογαριασμό πουθενά) έχουν το ενδιαφέρον τους από μια σουρεαλιστική σκοπιά: τελικά, τα σπίτια των ανθρώπων δεν τα κρατικοποίησαν οι κομμουνιστές, τους πρόλαβαν οι μπάτσοι. Αποτελούν ωστόσο και την ανάδειξη μιας βαθύτερης ουσίας πίσω από τον φόβο και την παράνοια που μέρα με τη μέρα εδραιώνονται στους δρόμους της χώρας: οι πράξεις της ελληνικής αστυνομίας επιχειρείται να αντιμετωπίζονται ως τμήμα μιας καθημερινής κανονικότητας, ως κανόνες καθαυτοί και όχι ως αυθαιρεσίες ή εκτροπές από τους νόμους ακόμα και του ίδιου του συστήματος.
Όλα αυτά δεν προκαλούν ιδιαίτερη εντύπωση: για τα καθεστώτα που βασίζουν την ισχύ τους στην καταστολή και τον φόβο, ο μιθριδατισμός και οι πολιτικές κατάστασης εξαίρεσης είναι οι αυτονόητοι δρόμοι προς τη διατήρηση της εξουσίας. Όμως κόντρα στις αυταπάτες του συρφετού από μπάτσους, υπουργούς, βουλευτές, δημοσιογράφους και διάφορων άλλων θλιβερών υπάρξεων που προσπαθούν μέρα-νύχτα να πείσουν την κοινωνία πως όλα αυτά γίνονται για το καλό της, η κοινωνική συμφιλίωση από τα κάτω δεν θα έρθει ποτέ, θα χαλάει πάντα το αφήγημα της κανονικότητας.
Στην αξίωση της κυβέρνησης πως απέναντι σε μια πολιτική στρατηγική που ορίζει τα καταπιεσμένα τμήματα της κοινωνίας ως εχθρούς και τις κοινωνικές ελευθερίες ως περιττές, η στάση των υπηκόων της θα είναι να την παρακολουθούν με σταυρωμένα χέρια, οφείλουμε να σηκώσουμε το γάντι και να απαντήσουμε με τα πιο δυνατά όπλα που έχουμε στα χέρια μας: την αλληλεγγύη και την κουλτούρα συνύπαρξης.
Οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες, οι πρόσφυγες και οι ντόπιοι, εκείνοι και εκείνες που γνωρίζουμε πως η καμία κυβερνητική κανονικότητα δεν μας χωράει, πως η βελτίωση της ζωής μας είναι μια συνθήκη που είτε θα αντιπαρατεθεί με τον αυταρχισμό και την καταστολή είτε δεν θα έρθει ποτέ, θα αντιπαρατάξουμε απέναντι στην βία των καπιταλιστών το συλλογικό πνεύμα της αλληλεγγύης, θα χτίσουμε και θα υπερασπιστούμε νέους χώρους συνύπαρξης, θα νικήσουμε τα ορκ του Χρυσοχοΐδη.
-Να οργανωθούμε και να αντισταθούμε στον κρατικό αυταρχισμό και τις επιδιώξεις για την μετατροπή της κοινωνίας σε στρατώνα.
-Αλληλεγγύη στις καταλήψεις, στους κοινωνικούς χώρους και σε κάθε εστία αντιστασης. -Ενάντια στον ανταγωνισμό, η αλληλεγγύη!
