Εδώ και αρκετό καιρό οι έγκλειστες μετανάστριες στο κέντρο κράτησης Ελληνικού διεκδικούν με κάθε μέσο να σταματήσει αυτή η ελεεινή πολιτική του Κράτους απέναντι στις ζωές τους. Ερχόμενες στην Ελλάδα προσμένοντας ένα καλύτερο μέλλον, όπως όλοι και όλες όταν μεταναστεύουμε σε άλλες χώρες, πέφτουν πάνω στις μαύρες τρύπες του ρατσισμού, του σεξισμού, των αδιανόητων κριτηρίων για νομιμοποίηση και άδεια παραμονής με τελικό προορισμό τον εγκλεισμό τους σε έναν βρώμικο χώρο χωρίς ιατρική περίθαλψη, χωρίς νομική υποστήριξη με άθλιες συνθήκες διαβίωσης. Τώρα μάλιστα αποφάσισαν να τους απαγορεύσουν και κάθε επικοινωνία με αλληλέγγυο κόσμο που βρίσκεται όλο αυτό το καιρό δίπλα τους.
Η κυβέρνηση, που συνυπέγραψε την συμφωνία της ντροπής ΕΕ-Τουρκίας, έφερε πάλι και νέα εργασιακά μέτρα που σκοτεινιάζουν ακόμα περισσότερο τον κόσμο της εργασίας ντόπιους και μετανάστες/τριες. Έτσι, απαιτεί και από τους πρόσφυγες, τους μετανάστες και τις μετανάστριες να πληρούν κάθε απίθανο κριτήριο για άδεια παραμονής και νομιμοποίηση που προβλέπει το ελληνικό εργασιακό πλαίσιο. Αν λοιπόν οι μετανάστες/τριες δεν εξασφαλίσουν τα ένσημα που προβλέπονται για την άδεια παραμονής και συλληφθούν οδηγούνται στα μπουντρούμια κράτησης. Η σκανδαλώδης αυτή πολιτική, η οποία είναι και ο μόνος δρόμος που ακολουθεί το ελληνικό κράτος σε πλήρη σύμπνοια με την Ε.Ε, έχει φέρει τραγικές συνέπειες που αντανακλώνται από την Μόρια μέχρι το Ελληνικό και από το Αιγαίο μέχρι τους δρόμους της Αθήνας, ανοίγοντας ταυτόχρονα τον δρόμο διάπλατα σε κάθε φασιστοειδές να πραγματοποιήσει την όποια ρατσιστική φαντασίωσή του.
Οι ενέργειες του Κράτους στην αντιμεταναστευτική πολιτική που εφαρμόζει, δεν έχουν τελειωμό. Προσπαθούν λοιπόν να καταστείλουν και κάθε προσπάθεια των ανθρώπων που στέκονται δίπλα τους όπως πρόσφατα αυτές της Lola Gutierez, που βοήθησε πρόσφυγα να πάει στη Βαρκελώνη και την οδήγησαν στα κρατητήρια του Ελληνικού θεωρώντας την επικίνδυνη για την δημόσια τάξη και ασφάλεια, όπως των Μπενόγια Ουάρτε και Μικέλ Σουλοάγα που επίσης βοήθησαν να περάσουν τα σύνορα οκτώ πρόσφυγες, εκ των οποίων μία έγκυος γυναίκα, όπως και τώρα με την βίαιη απαγόρευση κάθε επικοινωνίας των μεταναστριών στο Ελληνικό με άλλους ανθρώπους ακόμα και από τα παράθυρα των κελιών τους.
Οι έγκλειστες μετανάστριες όμως δεν κάθονται με σταυρωμένα τα χέρια περιμένοντας να αλλάξει πολιτική η κυβέρνηση. Εδώ και δύο χρόνια έχουμε δει να χρησιμοποιούν όποιο μέσο αγώνα μπορούν πετυχαίνοντας κάποιες φορές την απελευθέρωση μερικών από τις συγκρατούμενές τους. Με απεργίες πείνας, ανυπακοή στο πρόγραμμα του εγκλεισμού τους αγωνίζονται αρνούμενες να παραμείνουν αόρατες, όπως το Κράτος επιδιώκει. Και πρόσφατα πάλι βγήκαν έξω από τα κελιά αρνούμενες να μπουν πάλι μέσα και διαμαρτύρονταν για την άδικη κράτησή τους, την αδικαιολόγητη παράτασή της περισσότερο από το όριο των τριών μηνών, τον εξαναγκασμό σε υπογραφή αμετάφραστων εγγράφων που μιλούν για απέλαση. Διαμαρτύρονταν ενάντια σε κάθε συνθήκη κράτησης που φέρει σε κίνδυνο τις ζωές τους, όπως μας πληροφορούν οι αλληλλέγγυες/οι που έρχονται σε επαφή μαζί τους. Τον Νοέμβριο ενημέρωσαν τον κόσμο που τις επισκέφθηκε, ότι απαγορεύεται να ξανάρθουν, κάτι το οποίο έρχεται σε αντίθεση με το βασικό δικαίωμα των κρατουμένων να δέχονται επισκέψεις. Οι μετανάστριες τότε βγήκαν στα παράθυρα των κελιών τους και φώναζαν freedom για πάρα πολύ ώρα.
Η Ομάδα Γυναικών της Αναρχοσυνδικαλιστικής Πρωτοβουλίας Ροσινάντε στηρίζει τον αγώνα τους και συμμετέχει στη πορεία στις 14 Γενάρη. Προσυγκέντρωση στις 12 μ.μ στην πλατεία Σουρμένων (κεντρική πλατεία Ελληνικού-Ιασωνίδου&Χρυσάνθου Τραπεζούντος) πλησίον Μετρό Ελληνικού.
-ΜΗΔΕΝΙΚΗ ΑΝΟΧΉ ΣΤΙΣ ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΈΣ ΚΑΙ ΣΕΞΙΣΤΙΚΈΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ.
-ΑΞΙΟΠΡΕΠΗΣ ΣΤΕΓΑΣΗ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΔΙΑΜΟΝΗΣ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΩΝ/ΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ.
-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΚΑΘΕ ΚΙΝΗΣΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΝΥΠΑΚΟΗΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΤΩΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΕΝΤΡΩΝ ΚΡΑΤΗΣΗΣ.
