Η φωτιά που ξέσπασε τα ξημερώματα στο στρατόπεδο προσφύγων της Μόριας έπειτα από εξέγερση των προσφύγων που διέμεναν εκεί και κατέστρεψε ολοκληρωτικά τη δομή είναι μια εξέλιξη που έρχεται ως αποκορύφωμα και ταυτόχρονα, ως αυτονόητη απάντηση σε μια εγκληματικής, κρατικής πολιτικής μακράς διαρκείας εις βάρος χιλιάδων προσφύγων που έχουν στοιβαχτεί εδώ και χρόνια στον εν λόγω χώρο, ζώντας παρατημένοι από κάθε θεσμική μέριμνα και σε άθλιες συνθήκες. Εδώ και πέντε χρόνια, η Μόρια έχει υπάρξει το συνώνυμο της κρατικής βαρβαρότητας, το απόλυτο σύμβολο του ελληνικού ρατσισμού, το μέρος αποθήκευσης χιλιάδων ψυχών: υπό άλλες συνθήκες, το ολοκληρωτικό κάψιμο αυτού του ντροπιαστικού χώρου θα μπορούσε να είναι μια λυτρωτική εξέλιξη αν σήμερα το πρωί δεν βρισκόντουσαν στον δρόμο χιλιάδες άνθρωποι χωρίς καμία εγγύηση για το μέλλον τους.
Το ξέσπασμα της πανδημίας του κορωνοϊού ήρθε τους τελευταίους μήνες να αναβαθμίσει καθοριστικά την απάνθρωπη φύση της Μόριας. Τα στρατόπεδα των προσφύγων εξαιρέθηκαν από κάθε μέτρο προστασίας με προκλητικό τρόπο από το ελληνικό κράτος, η κυβέρνηση αντιμετώπισε τους πρόσφυγες με τον ίδιο τρόπο που τους αντιμετωπίζει εδώ και πέντε χρόνια: ως μη ανθρώπους, ως παράσιτα, ως κάποιους που η ζωή τους δεν έχει καμία αξία. Ενώ σε όλη την χώρα τα μέτρα αναφορικά με τον κορωνοϊό καθόριζαν την καθημερινότητα των Ελλήνων, οι πρόσφυγες των στρατοπέδων συνέχιζαν να στοιβάζονται σε αντίσκηνα, χωρίς παρουσία γιατρών ανάμεσά τους, χωρίς ίχνος προστασίας.
Ενδεικτικό της ρατσιστικής πολιτικής που σαν πέλεκυς πέφτει πάνω στις ζωές των προσφύγων είναι πως πρόσφατα, ο Δήμος Μυτιλήνης στοχοποίησε ως αυθαίρετο χτίσμα την δομή περίθαλψης των «Γιατρών χωρίς Σύνορα» που στήθηκε δίπλα στο στρατόπεδο, την τάραξε στα πρόστιμα για «πολεοδομικούς λόγους» και εν τέλει, η μοναδική σοβαρή προσπάθεια υγειονομικής περίθαλψης για τους εγκλωβισμένους πρόσφυγες του στρατοπέδου, καταστάλθηκε με πρωτοφανές κυνισμό. Η εκτόξευση των κρουσμάτων κορωνοϊού (μέσα σε λιγότερο από μία εβδομάδα έφτασαν τα 35!) ήταν η αναμενόμενη εξέλιξη μιας πολιτικής συνεχόμενου κοινωνικού παραγκωνισμού των προσφύγων.
Η εικόνα μικρών παιδιών που στη θέα του φλεγόμενου στρατοπέδου φώναζαν γελώντας «Goodbye Moria» αποχαιρετώντας το κολαστήριο στο οποίο μεγάλωσαν τα προηγούμενα χρόνια είναι ένα στιγμιότυπο βγαλμένο από το μέλλον. Απέναντι στις ρατσιστικές ιαχές των ντόπιων Ελληναράδων που βγαίνουν από τις τρύπες τους κάθε φορά που μυρίζονται προσφυγικό αίμα, το ρεύμα αλληλεγγύης της ελληνικής κοινωνίας οφείλει να γίνει η συνθήκη απεγκλωβισμού των προσφύγων από τις φυλακές τους, σε πείσμα κάθε ξενοφοβικής αντίληψης να κάνει τα πάντα για να ζουν αυτοί οι άνθρωποι ως άνθρωποι, σε κανονικά σπίτια, με αληθινά δικαιώματα, να ζουν μια ζωή που θα κάνει τα στρατόπεδα να φαντάζουν ένα μακρινό στιγμιότυπο μιας σκοτεινής εποχής.
Η Αναρχοσυνδικαλιστική Πρωτοβουλία Ροσινάντε στέκεται αδιαπραγμάτευτα στο πλευρό των προσφύγων και απέναντι σε κάθε φωνή που με πρόσχημα τη φωτιά στη Μόρια ψάχνει να βρει αφορμή για να απελευθερώσει εκ νέου το δηλητήριο του φασισμού. Μέχρι κάθε πρόσφυγας να ζει ως ίσος προς ίσο με κάθε ντόπιο, μέχρι τα στρατόπεδα προσφύγων να εξαφανιστούν από προσώπου γης, οι εξεγέρσεις των προσφύγων θα είναι γεγονότα που κάνουν τον κόσμο να κινείται.
