Για κάποιες γυναίκες το «μένουμε σπίτι» σημαίνει εγκλεισμός σε έναν χώρο βασανισμού. Κατά την πανδημία του COVID-19, όπως και σε όλες τις κρίσεις, η σεξιστική βία αυξάνεται (40%Βραζιλία, 30%Κίνα, 30% Κύπρο, 30% Γαλλία, 20% Ισπανία) με τις γυναίκες να μένουν χωρίς καμία προστασία.
Ο θυμός μας δεν μπαίνει σε καραντίνα, απαιτούμε:
Πλήρη προστασία των θυμάτων (γυναίκες, λοατκι+, παιδιά) από το κράτος παρέχοντας πλήρη οικονομική και ψυχολογική στήριξη.
Συγκεκριμένα: στέγαση σε δομές φιλοξενίας ειδικά διαμορφωμένες για θύματα σεξιστικής, ομοφοβικής, τρανσφοβικής βίας, επίδομα σε περίπτωση που το θύμα χρήζει οικονομικής ανεξαρτησίας ή χρειαστεί να απουσιάσει από την εργασία του λόγω σωματικών ή ψυχικών τραυμάτων, κανένα θύμα να μην αποχωρήσει από το σπίτι του αν δεν το θέλει, να αποχωρήσει ο κακοποιητής, δωρεάν ψυχολογική στήριξη.
Επικοινώνησε:
-στο 15900 αν είσαι θύμα σεξιστικής βίας
-στο 11528 αν είσαι θύμα ομοφοβικής/τρανσφοβικής βίας
-Επικοινωνούμε και για αλληλεγγύη
Ακολουθούν τα λόγια μιας συντρόφισσας που νίκησε το τέρας του σεξισμού, προσφέροντας μία νίκη σε όλες μας.
«Είμαι θύμα κακοποίησης. Είμαι θύμα κακοποίησης από έναν άντρα που είχα ερωτευθεί πολύ. Είμαι θύμα κακοποίησης που βρήκε το κουράγιο και έφυγε από τη σχέση. Είμαι θύμα κακοποίησης που ευτυχώς επέζησε. Εδώ και αρκετό καιρό, προσπαθώ να μαζέψω το μυαλό μου, να σταματήσω να κατηγορώ τον εαυτό μου για την επιλογή μου, γιατί άργησα να φύγω, γιατί το άφησα να μου συμβεί… γιατί… γιατί… Πίνω χάπια για να καταφέρω να κοιμηθώ τα βράδια. Για να πέφτω σε βαθύ ύπνο και να μην έρχεται στον ύπνο μου. Για να μην βλέπω ξανά και ξανά αυτόν να με φτύνει, να με χαστουκίζει, να μου ρίχνει γροθιές στο πρόσωπο και τα πλευρά, να με αρπάζει από το λαιμό, να με κλωτσάει. Για να σταματήσω να σκέφτομαι.
Τις τελευταίες μέρες είμαι και εγώ σπίτι μαζί με το παιδί μου. Στην ηρεμία και την ασφάλεια του σπιτιού μου. Επικοινωνώ με τους αγαπημένους μου ανθρώπους, με τους ανθρώπους που με στήριξαν και με στηρίζουν. Την προηγούμενη εβδομάδα ανακοινώθηκε ο περιορισμός κυκλοφορίας. Εκείνο το βράδυ κατά την προσπάθεια μου να κοιμηθώ μου ήρθε στο μυαλό η σκέψη… πώς θα ήμουν, αν ήμουν ακόμη ζωντανή, πώς θα περνούσα τον καιρό της καραντίνας στο σπίτι μαζί του. Πώς θα περνούσαν όλες αυτές οι ώρες, οι μέρες μαζί του. Με την ψυχολογική πίεση για τα μηνύματα που θα έρχονταν στο κινητό, στα social media. Με τις παράλογες σκέψεις που θα του περνούσαν από το μυαλό. Αποκομμένη καιρό από όλους τους δικούς μου ανθρώπους. Πώς θα τα κατάφερνα να τον έχω ήρεμο, να μην προκαλέσει κάτι, οτιδήποτε, την βίαιη αντίδρασή του. Σφίχτηκε το στήθος μου. Δεν μπορούσα να αναπνεύσω από την αγωνία. Πήγα και έκλαψα στο μπάνιο, να μην με ακούσει το παιδί. Πήρα βαθιές ανάσες και άρχισα να λέω στον εαυτό μου ότι έχω φύγει από όλο αυτό. Έχω γλιτώσει. Ναι έχω γλιτώσει. Και στο σπίτι είμαι μόνο εγώ και το παιδί μου. Οι δυο μας. Ασφαλείς.
Λίγες μέρες μετά, διάβασα για τη γυναίκα που πήγε στο Αστυνομικό Τμήμα και δεν δέχτηκαν τη μήνυσή της. Μετά θυμήθηκα πως κάπου διάβασα ότι στη Γαλλία, υπάρχει ειδικό μήνυμα για να το χρησιμοποιούν οι γυναίκες που έχουν υποστεί κακοποίηση και χρειάζονται βοήθεια, που το απευθύνουν στο φαρμακείο δήθεν ζητώντας μάσκες, και οι φαρμακοποιοί καταλαβαίνουν και ειδοποιούν τις αρχές. Σκέφτομαι αυτές τις γυναίκες που είναι ακόμη εκεί. Που δεν πρόλαβαν να φύγουν. Που δεν μπόρεσαν να φύγουν. Καμία δεν θέλει να είναι εκεί. Καμία δεν θέλει να σκέφτεται πως να αποφύγει το επόμενο χαστούκι, την επόμενη μπουνιά.
Σκέφτομαι την αγωνία τους. Σκέφτομαι τον πόνο τους. Αυτές τις μέρες, αυτές οι γυναίκες είναι μόνες τους. Και αγωνίζονται για την επιβίωσή τους. Μην σας φαίνεται πολύ βαρύ αυτό. Έτσι είναι. Ποτέ δεν ξέρεις πού θα σε χτυπήσει την επόμενη φορά. Πόσο δυνατά. Να έχουμε το νου μας και σε αυτές τις γυναίκες. Να βρούμε έναν τρόπο να τις βοηθήσουμε. Να μην κλείσουμε τα αυτιά μας στις φωνές που θα ακούσουμε από το διπλανό διαμέρισμα.
Σας παρακαλώ. Μην τις αφήσετε μόνες τους. Μην τις αφήσουμε μόνες τους.
Δεν έχει σημασία το όνομά μου. Μία επιζήσασα»
Ομάδα Γυναικών, Α.Π. Ροσινάντε
