Ανακοίνωση της Ομάδας Περιβάλλοντος της Αναρχοσυνδικαλιστικής Πρωτοβουλίας Ροσινάντε σχετικά με τις καταστροφικές πυρκαγιές στην Αυστραλία.
Η Αυστραλία βιώνει μια από τις μεγαλύτερες οικολογικές καταστροφές στην ιστορία της, λόγω των ανεξέλεγκτων πυρκαγιών που εδώ και βδομάδες πλήττουν την χώρα, δίχως προηγούμενο. Χαρακτηριστικά, υπολογίζεται πως μέχρι στιγμής έχουν καεί πάνω από 6 εκατομμύρια εκτάρια γης, τεράστιο μέρος των τροπικών δασών έχει ήδη εξαφανιστεί και πάνω από μισό δισεκατομμύριο άγρια ζώα έχουν απανθρακωθεί μαρτυρικά στο έλεος της μαζικής καταστροφής. Δημιουργώντας τον κίνδυνο ολικού εξαφανισμού ορισμένων ειδών ζώων και φυτών, ενώ σημειώνονται θερμοκρασίες και δείκτες μόλυνσης του αέρα που δεν έχουν καταγραφεί ως τώρα. Καπνός και στάχτες από τις πυρκαγιές έχουν φτάσει μέχρι την Νέα Ζηλανδία, όπου εκφράζονται φόβοι για λιώσιμο των παγετώνων κατά 20-30%.
Ταυτόχρονα, μέχρι στιγμής έχουν ανακοινωθεί 25 θύματα, με πολλούς ακόμα να παραμένουν αγνοούμενοι ή σε κρίσιμη κατάσταση, ενώ ο αριθμός των ανθρώπων που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους αυξάνεται ολοένα και περισσότερο. Διάφορες ευπαθείς ομάδες αυτής της υποηπείρου παραμένουν επί μέρες χωρίς ηλεκτροδότηση και τηλεπικοινωνίες και δίχως δείγματα άμεσης βοήθειας. Υπολογίζεται μάλιστα ότι πάνω από το ένα τρίτο των κατοίκων της Αυστραλίας έχουν πληγεί από τις πυρκαγιές.
Ενώ λοιπόν ζούμε μια κολοσσιαία καταστροφή, η πολιτική ηγεσία της Αυστραλίας φαίνεται να αντιμετωπίζει με «ανεξήγητη» κωλυσιεργία την κατάσταση. Συγκεκριμένα, ο πρωθυπουργός Σκότ Μόρρισον βρέθηκε στο στόχαστρο, καθώς ενόσω οι πυρκαγιές ήταν εκτός ελέγχου, ο ίδιος απολάμβανε τις διακοπές του στη Χαβάη. Όταν τελικά αποφάσισε να κάνει δηλώσεις, χαρακτήρισε το φαινόμενο ως μια συνηθισμένη καταστροφή. Ο συντηρητικός πρωθυπουργός, γνωστός πλέον για τις αυταρχικές τακτικές του, όπως η απάνθρωπη μεταναστευτική πολιτική του ως πρώην υπουργός μετανάστευσης, τα αντεργατικά μέτρα της κυβέρνησής του κατά συνδικάτων και πολιτικών οργανώσεων, αλλά και το απαράδεκτο νομοσχέδιο κατά το οποίο διαδηλωτές για την περιβαλλοντική κρίση αντιμετωπίζουν μέχρι και 21 χρόνια φυλάκισης, μας επιδεικνύει πέραν της ξεκάθαρης ταξικής του κατασταλτικής πολιτικής, την πλήρη αδιαφορία του για το περιβάλλον.
Η στάση όμως αυτή του Μόρρισον δεν είναι ούτε ανεξήγητη, ούτε τυχαία. Την στιγμή που περιβαλλοντικοί επιστήμονες προειδοποιούν χρόνια για τις βαριές επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής, οι κυβερνήσεις της Αυστραλίας τις τελευταίες δεκαετίες παλεύουν σταθερά ενάντια σε διεθνείς συμφωνίες για την κλιματική αλλαγή, με στόχο την υπεράσπιση των βιομηχανιών ορυκτών καυσίμων της χώρας, υπενθυμίζοντάς μας την άμεση συσχέτιση μεταξύ των καπιταλιστικών συμφερόντων με την οικολογική κρίση. Πιο συγκεκριμένα, δεν είναι καθόλου τυχαίο που η βιομηχανία εξόρυξης άνθρακα προωθείται από πολιτικούς και ΜΜΕ ως η κύρια πηγή ευημερίας και οικονομικής ανάπτυξης της Αυστραλίας, ενώ είναι ο μεγαλύτερος εξαγωγέας άνθρακα και φυσικού αερίου στο κόσμο. Ο ίδιος ο Μόρρισον οφείλει την νίκη του στις περσινές εκλογές εν μέρει στο δισεκατομμυριούχο επιχειρηματία και πολιτικό Κλάιβ Πάλμερ, o οποίος μετά την εκλογική νίκη του Μόρρισον ανακοίνωσε την κατασκευή του «China First» στο Κουίνσλαντ, του μεγαλύτερου ανθρακωρυχείου στην Αυστραλία. Παρ’ όλα αυτά δεν είναι μόνο ζήτημα διαπλεκόμενων συμφερόντων επιχειρηματιών και συγκεκριμένων πολιτικών παρατάξεων, αλλά εγγενώς μεταξύ καπιταλιστικού κέρδους και εθνικών και διακρατικών πολιτικών. Απλά όπως και στην περίπτωση του Αμαζονίου το προηγούμενο καλοκαίρι υπό την διακυβέρνηση Μπολσονάρο, η σύγχρονη συντηρητική παράταξη εκφράζει κυνικότατα τα αστικά κοινωνικά και πολιτικά συμφέροντα.
Οι παγκόσμιοι μηχανισμοί που θέτουν την καπιταλιστική ανάπτυξη σε πρώτο πλάνο σε βάρος της κοινωνίας και της φύσης, είτε μέσω της συστηματικής άρνησης της σοβαρότητας του φαινομένου της κλιματικής αλλαγής και των συνεπειών της, είτε ρίχνοντας την ευθύνη ατομικά σε κάθε άνθρωπο και μετά γενικά σ’ όλους/ες μαζί ως απλοϊκό άθροισμα καταναλωτών, θα μας βρίσκουν πάντα εναντίον τους! Είναι ξεκάθαρο πως η ανεξάντλητη λεηλασία της φύσης και η μαζικότατη οικολογική κρίση δεν είναι αποτέλεσμα της αποτυχίας του ανθρώπου ως είδος αφηρημένα ή ζήτημα ατομικής ευθύνης όπως αναπαράγουν διάφορες αστικές γραφικότητες. Είναι η ωμή εικόνα της επέλασης του Κεφαλαίου και της ιδιοκτησίας του πάνω στο φυσικό περιβάλλον, ως μια πηγή ‘‘ανεξάντλητης’’ συσσώρευσης κέρδους με οποιοδήποτε κόστος. Μια εικόνα που συνεχώς μας υπενθυμίζει πως πρέπει να ξεφύγουμε από το ρόλο του παρατηρητή, περνώντας στην κοινωνική οργάνωση της τάξης μας και την άμεση δράση, πόσο μάλλον που ζούμε εδώ υπό έναν ανάλογο κυβερνητικό κυνισμό.
Να αποτελέσουμε κομμάτι των περιβαλλοντικών και κοινωνικών κινημάτων που παγκοσμίως δείχνουν την αλληλεγγύη τους προς τους πληγέντες από τις πυρκαγιές, στηρίζουν τα καταφύγια και τις δομές που περιθάλπουν πάνω από εκατό χιλιάδες τραυματισμένα ζώα και απαιτούν τη λήψη άμεσων μέτρων κατά της κλιματικής αλλαγής.
