Η αιφνιδιαστική απόφαση της κυρα-Γιάννας Αγγελοπούλου ότι αποφάσισε να βάλει λουκέτο στον Ελεύθερο Τύπου (και μάλιστα από την ίδια την ημέρα της ανακοίνωσης στις 23 Ιουνίου) δημιούργησε ένα μικρό σοκ στον πολιτικό κόσμο και στον κόσμο των mass media. Ο πρόεδρος της Βουλής Δημήτρης Σιούφας δήλωσε ότι κάθε εφημερίδα που κλείνει αποτελεί και ένα πλήγμα στη Δημοκρατία (sic), o θυρωρός της δεξιάς πολυκατοικίας Καρατζαφέρης βρήκε ευκαιρία να παραστήσει τον αγωνιστή της παρατάξεως, προτείνοντας στους παλιούς διευθυντές της εφημερίδας να κάνουν κονσόρτιουμ μαζί του για να την ξαναβγάλουν, η «Απογευματινή» διαμαρτυρήθηκε έντονα για τον χαρακτηρισμό του Ελεύθερου Τύπου ως «ναυαρχίδας της συντηρητικής παράταξης», απαντώντας ότι η ίδια αποτελεί το «πυρπολικό» της, η «Ελευθεροτυπία» ανέφερε ότι δεν πρέπει να παίζονται πολιτικά παιχνίδια με τα ΜΜΕ και ότι μια επιχείρηση Τύπου είναι διαφορετική από τα καράβια, ο Αλαφούζος απάντησε στην «Καθημερινή» ότι μια χαρά είναι τα πολιτικά παιχνίδια με τα ΜΜΕ και να αφήσουν τα καράβια ήσυχα και πάει λέγοντας.
Κάπου στις υποσημειώσεις όλων αυτών, μπορούσε κανείς να διακρίνει και μια ασήμαντη λεπτομέρεια. Ότι, δηλαδή, το λουκέτο που έβαλε η κυρα-Γιάννα στον Ελεύθερο Τύπο και στον ραδιοφωνικό σταθμό City 99.5, άφησε στο δρόμο περισσότερους από 450 εργαζόμενους. Ανάμεσά τους, άνθρωποι που εργάζονταν στην εφημερίδα πολύ πριν αποφασίσει η κυρα-Γιάννα να παίξει μαζί της, άλλους που πήραν «μεταγραφή» στον «Ελεύθερο Τύπο» με δέλεαρ αμοιβές λίγο πάνω από τη σύμβαση έχοντας όμως υποχρεωθεί να υπογράψουν συμφωνίες «αποκλειστικής απασχόλησης» και αρκετά ζευγάρια που δούλευαν μαζί στην εφημερίδα και βρέθηκαν ξαφνικά σε καθεστώς οικογενειακής ανεργίας. Από αυτούς φυσικά πρέπει να εξαιρεθούν όλα τα καθάρματα που προσέλαβε η Γιάννα ως «δημοσιογράφους»-μάνατζερ για να της κάνουν την δουλειά, αμοίβονταν με μηνιάτικα πολλών δεκάδων χιλιάδων ευρώ, συμμετείχαν ελάχιστα στην παραγωγή της εφημερίδας και φυσικά θα συνεχίσουν την καριέρα τους ως golden boys σε κάποιον άλλον (ή στον ίδιο, αφού έτσι κι αλλιώς δεν έχουν καμία σκοτούρα να είναι δημοσιογράφοι) αφέντη. Οι περισσότεροι από αυτούς έσπευσαν τις επόμενες από το κλείσμο του Ελεύθερου Τύπου ημέρες, να αποστείλουν στις άλλες εφημερίδες υμνητικές προς την Αγγελοπούλου επιστολές, την οποία παρουσίασαν ως ηρωίδια που με τα «δικά της λεφτά» προσπάθησε να σώσει την εφημερίδα, ενώ δεν έλειψαν εκείνοι που συνδύασαν την ανακοίνωση του κλεισίματος με θερμές ευχαριστίες προς το ζεύγος Αγγελοπούλου. Ανάμεσά τους, ο διευθυντής Σ. Κοτρώτσος (επιχείρησε να βγάλει απεργοσπαστικό και υμνητικό προς την κυρα-Γιάννα φύλλο), ο «γνωστός» Θ. Πάγκαλος, ο Γ. Προβής (με πολυετή «καριέρα» στην… εξωκοινοβουλευτική Αριστερα), ο Μ. Κωττάκης, ο Γ. Λακόπουλος κ.ά. Τιμητικές εξαιρέσεις, η Λιάνα Κανέλη και ο Τζίμης Πανούσης που συμμετείχαν (και ο δεύτερος συμμετέχει) στις συνελεύσεις των εργαζομένων και στηρίζουν την κινητοποίηση.
Ο αγώνας των εργαζομένων στον Ελεύθερο Τύπο είναι μέχρι στιγμής, υποδειγματικός. Δημοσιογράφοι, τεχνικοί και κλητήρες, αντέδρασαν άμεσα, πιέζοντας και κατορθώνοντας να κερδίσουν την άμεση 24ωρη απεργία σε όλον τον Τύπο, εμποδίζοντας την έκδοση απεργοσπαστικού φύλλου και καταλαμβάνοντας τις εγκαταστάσεις του εκδοτικού ομίλου. Από την επόμενη ημέρα ξεκίνησαν απεργιακό πρόγραμμα στον City, ενώ έχουν αποκρούσει και κάθε απόπειρα να γίνει πολιτικό παιχνίδι στο κουφάρι τους. Η δήλωση της Αγγελοπούλου ότι προτίθεται να τους παραδώσει τη συχνότητα του City μαζί με τις εγκαταστάσεις του είναι αποτέλεσμα αυτής της άμεσης πίεσης. Είναι επίσης θετικό ότι εγκαίρως οι εργαζόμενοι διέβλεψαν την πρόθεση της Αγγελοπούλου, μέσω της διαδικασίας «λύσης και εκκαθάρισης» της εταιρείας, να πουλήσει τον «τίτλο» του «Ελεύθερου Τύπου», χωρίς τις συμβάσεις και τους εργαζομένους του και απάντησαν άμεσα ότι δεν θα επιτρέψουν καμία μεταβίβαση που δεν θα περιλαμβάνει τους εργαζόμενους.
Γιάννης ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗΣ
