Ανακοίνωση του φοιτητικού τμήματος της Κλαδικής Εκπαίδευσης της Αναρχοσυνδικαλιστικής Πρωτοβουλίας Ροσινάντε.
Τον τελευταίο χρόνο γίνεται όλο και πιο αισθητή η απόπειρα αναδιάρθρωσης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, μέσα από μια σειρά διαβουλεύσεων του υπουργείου παιδείας και των πρυτανικών αρχών με αφετηρία την ψήφιση του νόμου Γαβρόγλου. Η πρακτική εφαρμογή των προεκτάσεων του νόμου Γαβρόγλου αλλάζει το τοπίο συγχωνεύοντας σχολές και τμήματα σε μια κατεύθυνση είτε υποτιθέμενης «πανεπιστημιοποίησής» τους, είτε εικονικής «εξυγίανσης» τους. Παράλληλα λειτουργεί ως προσοδοφόρο έδαφος για την περαιτέρω είσοδο της ιδιωτικής πρωτοβουλίας στα ιδρύματα, ενδυναμώνοντας με αυτόν τον τρόπο τη σύνδεση της εκπαιδευτικής διαδικασίας με τις ανάγκες της αγοράς.
Χαρακτηριστικά, τις τελευταίες ημέρες έληξε η δημόσια διαβούλευση του νομοσχεδίου για τη συγχώνευση του Πανεπιστημίου με το ΤΕΙ Θεσσαλίας όπως και η ένταξη του ΤΕΙ Στερεάς Ελλάδας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, στο ΕΚΠΑ και το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Από την αρχή του καλοκαιριού ήδη προτάθηκε η αντίστοιχη συγχώνευση στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, στο Πανεπιστήμιο Ιονίων Νήσων όπως και στο ΤΕΙ Ηπείρου.
Οι εξαιρετικά αρνητικές συνέπειες των αλλαγών στον χάρτη της τριτοβάθμιας διακρίνονται ήδη από τη συγχώνευση λόγω της οποίας προέκυψε το νεοσύστατο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής. Η έλλειψη εκπαιδευτικού προσωπικού -αφού δεν ανανεώθηκαν οι συμβάσεις στα 2/3 των εκτάκτων-, το ανακάτεμα των γνωστικών αντικειμένων, η υπερσυσσώρευση των φοιτητών/ριών στα νέα τμήματα, η δημιουργία νέων διετών προγραμμάτων σπουδών, οι πρόχειρες μεταβολές που έγιναν με όρους διεκπεραίωσης στα προγράμματα σπουδών και η μηδενική αναφορά στο ζήτημα των φοιτητικών παροχών, σίγουρα δε διασφαλίζουν την εύρυθμη ή την οποιαδήποτε λειτουργία του νέου ιδρύματος.
Οι ανάγκες τόσο των φοιτητών/ριών όσο και των εργαζομένων, παραδοσιακά, δεν απασχολούν την κυβέρνηση και το Κράτος. Η πολιτική που ασκεί το υπουργείο παιδείας, σταθεροποιεί την οικονομική δυσλειτουργία των ιδρυμάτων μεταφέροντας την χρηματοδότηση στις εταιρείες, οπότε αφήνει τον έλεγχο των σχολών και του γνωστικού αντικειμένου της κάθε σχολής στη διακριτική ευχέρεια κάθε επιχείρησης που σχετίζεται με το τάδε ή το δείνα αντικείμενο.
Μια ακόμη έκφανση της αναδιάρθρωσης που συντελείται αυτή τη στιγμή παρουσιάζεται στη Φιλοσοφική Σχολή Αθήνας. Το τμήμα της Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας επιχειρείται να διασπαστεί σε δύο νέα τμήματα Φιλοσοφίας και Εκπαίδευσης Ενήλικων ενώ ο τομέας Ψυχολογίας να υπαχθεί στο ήδη υπάρχον τμήμα Ψυχολογίας. Όσον αφορά τη συζήτηση για το τμήμα Εκπαίδευσης Ενηλίκων, πέραν του κενού νοήματος και της ασάφειας που το χαρακτηρίζουν ως προς το επιστημονικό αντικείμενο, διακυβεύεται η παροχή παιδαγωγικής και διδακτικής επάρκειας των φοιτητών και των φοιτητριών όχι μόνο της Φιλοσοφικής Σχολής αλλά και όλων των καθηγητικών σχολών του ΕΚΠΑ. Αντίστοιχα επηρεάζεται και το μέλλον των αδιόριστων και αναπληρωτών/ριών εκπαιδευτικών, που διεκδικούν μόνιμη και σταθερή δουλειά και αιτούνται μαζικούς και μόνιμους διορισμούς όσο το Κράτος δεν αποκρίνεται και επιδιώκει τη μείωση του εργατικού δυναμικού στον κλάδο της εκπαίδευσης. Με την αφαίρεση της διδακτικής επάρκειας από τα πτυχία βασικού κύκλου σπουδών, γίνεται πιο φανερή μια προσπάθεια μετατροπής της δωρεάν φοίτησης σε σπουδές επί πληρωμή, καθώς μεταπτυχιακά προγράμματα με δίδακτρα έρχονται να καλύψουν τα κενά που δημιουργούνται στα προπτυχιακά.
Αυτό το μοντέλο εκπαιδευτικής διαδικασίας δεν παρουσιάζεται για πρώτη φορά μέσα στα πανεπιστήμια. Για χρόνια, τμήματα σχολών όπως και ολόκληρα ιδρύματα αποτελούσαν «πρότυπο» μέσω της αντιδραστικής αναδιαμόρφωσης των προγραμμάτων σπουδών, εξειδικεύοντας τα γνωστικά αντικείμενα, εισάγοντας δίδακτρα στα μεταπτυχιακά και προωθώντας μια κανονικοποιημένη κατάσταση εντατικοποίησης της καθημερινότητας, με εργασίες, υποχρεωτικές παρακολουθήσεις, δίχως να αφήνεται περιθώριο συλλογικοποίησης προκειμένου να μην υπάρχει ο φοιτητικός συνδικαλισμός.
Η υπεράσπιση της αντιδραστικής κατεύθυνσης που παίρνει η τριτοβάθμια είναι αδιανόητη, τουλάχιστον όσον αφορά τον κόσμο της Εργασίας μέσα στις σχολές, ενώ στον ίδιο χρόνο οι εστίες σε πανελλαδικό επίπεδο βρίσκονται σε σημείο που οριακά θεωρούνται κατάλληλες για διαμονή. Το πιο πρόσφατο σχετικό παράδειγμα αποτελούν οι εστίες στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, που είχαν να συντηρηθούν από το 2011 και λόγω της κατάστασης τους ξέσπασε πυρκαγιά που έθεσε σε κίνδυνο την ζωή των φοιτητών/ριών που διέμεναν εκεί. Οι φοιτητικές παροχές, όπως και συνολικά οι ανάγκες των φοιτητών/ριών, βρίσκονται στο τέλος της αλυσίδας προτεραιοτήτων που θέτει η κυβέρνηση.
Απέναντι σε όλο αυτό το μεταρρυθμιστικό πακέτο που επιβάλλεται, ορισμένοι φοιτητικοί σύλλογοι που βιώνουν τη βίαιη αλλαγή των καθημερινών συνθηκών φοίτησης και της αλλοίωσης της εκπαιδευτικής διαδικασίας, προχώρησαν σε μαζικές γενικές συνελεύσεις και σε καταλήψεις των σχολών τους, όπως στο Φυσικό και στη Φιλοσοφική του ΕΚΠΑ για την απόσπαση της διδακτικής επάρκειας ή στην αρχιτεκτονική της Πάτρας που ξεκίνησαν τη νέα χρονιά με τους μισούς καθηγητές από πέρυσι. Οι νικηφόροι αγώνες του παρελθόντος, όπως η πρωτοβουλία που είχαν πάρει οι εστιακοί/ες φοιτητές/ριες την περασμένη χρονιά με την κατάληψη του ΙΝΕΔΙΒΙΜ και τις καταλήψεις μηχανισμών ΕΛΚΕ και πρυτανειών διάφορων ιδρυμάτων, δείχνει πως οι διάφορες κινήσεις μπορούν να συνδεθούν και να τοποθετηθούν αντιπαραθετικά της κυβερνητικής πολιτικής που εναρμονίζεται με τα συμφέροντα του Κεφαλαίου.
Το φοιτητικό κίνημα οφείλει να αντισταθεί στις διαφορετικές εκφάνσεις της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης και να μπλοκάρει με πραγματικούς όρους την εφαρμογή του Νόμου Γαβρόγλου και των παραγώγων του. Είναι επίδικο της επόμενης περιόδου το φοιτητικό κίνημα να πατήσει πάνω στις κινήσεις που αναπτύσσονται, να εξελίξει τη δυναμική αυτών των αγώνων και να αυξήσει την εμβέλεια του. Είναι χρέος μας να απαντήσουμε αγωνιστικά με καταλήψεις διαρκείας, να παραγάγουμε μια διαφορετική κουλτούρα μακριά από συντεχνιακές και σεχταριστικές λογικές, ενδυναμώνοντας τις συλλογικές διαδικασίες. Απέναντι στον κόσμο που προδιαγράφουν υπουργείο, εταιρείες, πρυτάνεις και το αστικό μπλοκ μέσα στις σχολές, να παραθέσουμε τον κόσμο που χτίζουμε ως καταπιεσμένοι/ες μέσα από τη δράση μας. Απέναντι στην ενιαία επίθεση που δέχεται ο κλάδος της εκπαίδευσης, να οργανώσουμε συνθετικά τη συλλογική απάντησή μας.
-Να μπλοκάρουμε την εφαρμογή του Νόμου Γαβρόγλου
-Οχι στις συγχωνεύσεις σχολών και στις διασπάσεις τμημάτων που νοσταλγούν το σχέδιο “ΑΘΗΝΑ”
-Καμία ανοχή στην απόπειρα απόσπασης της παιδαγωγικής και διδακτικής επάρκειας
-Κοινός αγώνας φοιτητών/ριών και εργαζομένων στο κλάδο της εκπαίδευσης
-Οι μαζικές συλλογικές διαδικασίες και οι καταλήψεις να ανθίσουν σε κάθε σχολή
