Η παγκόσμια οικονομική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος απαντήθηκε από το Κράτος και το Κεφάλαιο με μια ολοένα πιο σκληρή επίθεση στην εργατική τάξη, με στόχο να μεταφέρουν την κρίση στους ώμους της τελευταίας. Στα πλαίσια αυτής της επίθεσης τα εναπομείναντα ψήγματα του επονομαζόμενου «κοινωνικού κράτους» ή «κράτους πρόνοιας» αφανίζονται, υπό την ασφυκτική πίεση των αφεντικών, για άμεση αποκατάσταση των αυξανόμενων ρυθμών της κερδοφορίας τους, καθιστώντας ακόμα και την πρόσβαση σε υπηρεσίες, όπως η στέγαση, η παιδεία και η υγεία, ζητούμενο για τις κατώτερες κοινωνικά τάξεις, σε βαθμό που πλέον τίθεται υπό αμφισβήτηση το πώς και με τι όρους πρόκειται να επιβιώσουν στο παρόν και στο μέλλον.
Έτσι αυτή η ταξική επίθεση του Κράτους και των αφεντικών στοχεύει άμεσα και τα άτομα με αναπηρίες, τους χρονίως πάσχοντες και τις οικογένειές τους. Για το Κεφάλαιο, ιδίως μέσα σε περίοδο κρίσης, αυτό το κομμάτι του πληθυσμού, είναι ένα βάρος, ένα πλεονάζον, μη παραγωγικό για το ίδιο, εργατικό δυναμικό που το πετάει στο περιθώριο. Ακριβώς γι’ αυτό τα τελευταία χρόνια γινόμαστε μάρτυρες μιας κατακόρυφης πτώσης του βιοτικού μας επιπέδου, μέσα από μια σειρά αλλεπάλληλων πληγμάτων, τα οποία αφορούν από το ύψος των αναπηρικών συντάξεων, την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης των αναπήρων εργαζομένων, την περικοπή επιδομάτων, το κλείσιμο ειδικών σχολείων και δομών. Όσους και όσες από μας ανήκουμε στην εργατική τάξη ή γενικότερα στα φτωχότερα στρώματα του πληθυσμού, το οικονομικό βάρος των απαραίτητων θεραπειών, των τεχνικών βοηθημάτων και των φαρμάκων είναι συχνά τόσο δυσβάστακτο που θέτει σε κίνδυνο ακόμα και την ίδια μας τη ζωή.
Οι επιδιώξεις του Κράτους είναι πλέον εμφανείς μέσω της ίδρυσης και της λειτουργίας των ΚΕΠΑ (Κέντρων Πιστοποίησης Αναπηρίας) και των Υγειονομικών Επιτροπών Προσδιορισμού Ποσοστών αναπηρίας, που σπεύδουν τελευταία να μειώσουν τα ποσοστά αναπηρίας των ατόμων που εξετάζουν ή αν είναι δυνατόν ακόμα και να τα «αποχαρακτηρίσουν», προκειμένου να λαμβάνουν χαμηλότερες αναπηρικές συντάξεις κι επιδόματα ή καθόλου. Από την άλλη οι δομές του αναπηρικού κινήματος, όπως η ΕΣΑΜΕΑ, αρκούνται κατά κανόνα σε επετειακές κινητοποιήσεις με μετριοπαθή αιτήματα.
Η παραπάνω ζοφερή πραγματικότητα επηρεάζει αναπόφευκτα και αποφασιστικά το σύνολο των εργαζομένων στους κλάδους Υγείας και Πρόνοιας, ιδίως όσων εργάζονται στις δομές αποκατάστασης των ατόμων με αναπηρία ή στην ειδική αγωγή. Σε καθημερινή βάση, στους χώρους εργασίας μας, ερχόμαστε σε επαφή με μια σειρά ανθρώπων –είτε πρόκειται για τα ίδια τα άτομα με αναπηρίες, είτε για τις οικογένειες αυτών– τους οποίους αδυνατούμε να περιθάλψουμε ικανοποιητικά, ελλείψει υλικών, φαρμάκων, κατάλληλου εξοπλισμού ή και χρόνου, καθώς τα κενά σε προσωπικό είναι τεράστια. Αφετέρου, πολλοί από εμάς έχουμε βιώσει μεγάλες μειώσεις στους μισθούς μας ή έχουμε χάσει τη δουλειά μας, λόγω της απόφασης Κράτους και Κεφαλαίου να καταργήσουν οργανικές θέσεις ή να καταργήσουν τις δομές που, άλλοτε, εργαστήκαμε. Η ανάγκη δημιουργίας μιας μαχητικής και οριζόντιας συνδικαλιστικής δομής των εργαζομένων στους αντίστοιχους τομείς της παραγωγής αυτών των υπηρεσιών είναι επιτακτική.
Ως Κλαδική Ένωση Υγείας της Αναρχοσυνδικαλιστικής Πρωτοβουλίας Ροσινάντε, στην οποία συμμετέχουν ισότιμα εργαζόμενοι στον τομέα της υγείας και της πρόνοιας και άτομα με αναπηρία και χρόνιοι χρήστες υπηρεσιών υγείας (αποκλεισμένες/οι από την εργασία), συμμετέχουμε και στηρίζουμε το πανελλαδικό, παν-αναπηρικό συλλαλητήριο, που διοργανώνεται στα πλαίσια της Εθνικής και Παγκόσμιας Ημέρας Ατόμων με Αναπηρία μία μέρα νωρίτερα, στις 2 Δεκέμβρη και 10:00 π.μ., στην Ομόνοια.
-
Όχι στις περικοπές των αναπηρικών συντάξεων κι επιδομάτων
-
Πλήρη κάλυψη του κόστους των ειδικών θεραπειών, τεχνικών βοηθημάτων και φαρμάκων
-
Όχι στο κλείσιμο των δομών φιλοξενίας, απασχόλησης, αποκατάστασης κι εκπαίδευσης ατόμων με αναπηρίες
-
Μόνιμες προσλήψεις στους τομείς Υγείας και Πρόνοιας, καθώς και στην Ειδική Εκπαίδευση
-
Μόνο κριτήριο για την παροχή επιδομάτων και συντάξεων οι πραγματικές ανάγκες των ατόμων με αναπηρία και των οικογενειών τους
