Μετά από τρία χρόνια υποταγής στις κοινοβουλευτικές και τις κυβερνητικές αυταπάτες και ουσιαστικής συνθηκολόγησης με το Κεφάλαιο που εκφράστηκε μέσω της εντελώς αδικαιολόγητης εμπιστοσύνης στο πολιτικό προσωπικό της αριστεράς, το εργατικό κίνημα βγαίνει στο δρόμο, χωρίς πια την παραμικρή ψευδαίσθηση ότι στα κοινοβουλευτικά έδρανα και τα υπουργικά γραφεία συχνάζουν σύμμαχοι που θα υπερασπιστούν τα εργατικά δικαιώματα ή έστω «κυανόκρανοι» που θα εμποδίσουν την ολοκλήρωση της καταστροφής της εργατικής δύναμης.
Λιγότερο από 10 μήνες από τότε που πρωτοβρέθηκε στην εξουσία με εντολή «να σκίσει τα μνημόνια» η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, έχει αναβαθμίσει ποιοτικά την βαρβαρότητα της επίθεσης που έχει εξαπολύσει το Κεφάλαιο ενάντια στην Εργασία τα τελευταία πέντε χρόνια, επιχειρώντας να περάσει από την κοινωνία μέτρα που οι προηγούμενες κυβερνήσεις δεν θα τολμούσαν ποτέ. Ανάμεσά τους, οι κατασχέσεις της πρώτης κατοικίας για χρέη στις ανακεφαλαιοποιημένες τράπεζες, η κατάργηση των επικουρικών συντάξεων, ο υπερδιπλασιασμός των ασφαλιστικών εισφορών για κάποια στρώματα, οι αυξήσεις στα όρια ηλικίας, η ολική ανατροπή στη λογική του ασφαλιστικού συστήματος, που σηματοδοτεί την οριστική εξαφάνιση του κοινωνικού κράτους.
Ανεξάρτητα από την εξαπάτηση των εργαζομένων από την αριστερή κυβέρνηση του Κεφαλαίου –που ήταν άλλωστε αναμενόμενη για όποιον δεν έχει διάθεση να πιστεύει στον Άγιο Βασίλη- η τριετία της μονομερούς κοινωνικής ανακωχής που κήρυξε το εργατικό κίνημα εν αναμονή της υπήρξε καταστροφική για τα εργατικά δικαιώματα και την εργατική δύναμη. Η ανεργία πολλαπλασιάστηκε, με το ποσοστό των μαζικών απολύσεων να μεγαλώνει δραματικά, το εργατικό εισόδημα ακόμα και όσων έχουν δουλειά μειώθηκε απελπιστικά –άλλοτε από μειώσεις μισθών και ατομικές συμβάσεις και άλλοτε από εξαναγκαστικούς δανεισμούς των εργοδοτών που γεμίζουν φέσια τους εργαζόμενους-, οι συλλογικές συμβάσεις καταργήθηκαν πλήρως, οι κοινωνικές υπηρεσίες καταστράφηκαν ή συρρικνώθηκαν. Όλα αυτά υπό το απλανές βλέμμα της γραφειοκρατίας του κρατικού συνδικαλισμού και την ανοχή της ρεφορμιστικής του αντιπολίτευσης, που ανέμεναν άβουλες και μοιραίες τους εξ αριστερών σωτήρες.
Το τέλος των ψευδαισθήσεων και η βίαιη πτώση των προσωπείων αφήνει την εργατική τάξη πιο αδύναμη και έναν αχανή στρατό ανέργων, επισφαλώς εργαζόμενων και φτωχών, που αδυνατεί να οργανωθεί. Όμως, το τέλος των ψευδαισθήσεων αποτελεί και μια δυνατότητα για το εργατικό κίνημα, που δεν πρέπει αυτή τη φορά να τη χάσει. Τώρα που το πτώμα της αυταπάτης βρώμισε, είναι ευκαιρία να βγούμε στο δρόμο για να αναπνεύσουμε καθαρό αέρα.
Η διπλή μάχη που οφείλει στον εαυτό του ο κόσμος της Εργασίας, ενάντια στο Κεφάλαιο και την κυβέρνησή του, οφείλει να δοθεί και θα δοθεί, με γνώση πλέον ότι κανένας πέρα από εμάς τους ίδιους δεν πρόκειται να μας δώσει όσα μας αποστέρησαν όλα αυτά τα χρόνια. Κι ακόμα περισσότερο ότι έξω από τις ίδιες τις δικές μας δυνάμεις δεν υπάρχει κανένας άλλος κόσμος, στον οποίον δεν θα είμαστε τα διαρκή θύματα των εκβιασμών του Κεφαλαίου, ως προϋπόθεση για να ζήσουμε.
Η αναδιοργάνωση του κόσμου της Εργασίας, εργαζομένων, ανέργων, επισφαλών, εκπαιδευόμενων και απόμαχων της δουλειάς, πρέπει να ξεκινήσει άμεσα, τόσο σε εργασιακό όσο και σε τοπικό επίπεδο. Η αξιοποίηση κάθε δομής ομοσπονδιακής συνένωσης της εργατικής τάξης στην ολότητά της είναι το δικό μας προαπαιτούμενο, προκειμένου να άρουμε τη διάλυση και την απομόνωση των χρόνων της κρίσης και να περάσουμε στην αντεπίθεση. Σωματεία και συνδικάτα που διατηρούν τον ταξικό τους χαρακτήρα, σχήματα, εργασιακές και απεργιακές επιτροπές, μετωπικές και θεματικές εργατικές πρωτοβουλίες, μπορούν και πρέπει να γίνουν τα κύτταρα της νέας φεντεραλιστικής οργάνωσης της τάξης μας ως τάξης για τον εαυτό της.
Η απεργία της 12ης Νοέμβρη, δεδομένων των εγγενών αδυναμιών στην οργάνωσή της, λόγω του πλήρους εκφυλισμού των σωματείων, της μηδενικής διασύνδεσής τους με τον στρατό των ανέργων αλλά ακόμα και των νέων εργαζόμενων και την απροθυμία να δουλευτεί σοβαρά μέσα στους χώρους δουλειάς, είναι υπό αυτή την έννοια ένας πρώτος σταθμός στην ανασυγκρότηση της εργατικής ανεξαρτησίας, μια πρώτη ανάσα καθαρού οξυγόνου για το εργατικό κίνημα.
Στο χέρι μας είναι να την κάνουμε σημείο εκκίνησης για την εργατική αντεπίθεση, ενάντια στο Κεφάλαιο και τους εκπροσώπους τους, ενάντια σε κάθε κομπογιαννίτη απατεώνα που αξιώνει να μας σώσει. Στο πλευρό κάθε καταπιεσμένου στρώματος που πλήττεται, σε ντόπιους, μετανάστες ή πρόσφυγες –ζήτημα το οποίο δε μπορεί παρά να βρίσκεται στην προμετωπίδα κάθε εργατικής διεκδίκησης και αγώνα.
Τη μέρα αυτή κανένας/ καμία εργαζόμενος/η δεν πρέπει να βρεθεί στη δουλειά.
Η θέση μας είναι στον δρόμο. Για να αναδείξουμε τη συλλογική μας δύναμη και να προετοιμάσουμε την ταξικά αντεπίθεση.
Προσυγκεντρώσεις της Αναρχοσυνδικαλιστικής Πρωτοβουλίας Ροσινάντε για τη σημερινή απεργία:
10:30 Μουσείο (Αθήνα)
10:30 Παράρτημα (Πάτρα)
-ΚΑΜΙΑ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΑΝΟΧΗ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ
-ΟΡΓΑΝΩΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ – ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΟΥΜΕ ΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΤΟΥ – ΧΤΙΖΟΥΜΕ ΤΗ ΝΕΑ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣ
-ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΜΙΣΘΟΥΣ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ – ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΩΝ ΧΡΟΝΩΝ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ – ΜΕΙΩΣΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΕΡΓΑΣΙΑΣ – ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ/ΕΣ
-ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ – ΔΗΜΕΥΣΗ ΤΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΗΡΟΥΝ ΤΙΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ – ΕΡΓΑΤΙΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΜΟΜΙΑ
-ΝΑ ΓΚΡΕΜΙΣΤΕΙ ΤΟ ΤΕΙΧΟΣ ΤΟΥ ΕΒΡΟΥ – ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ/ΕΣ ΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ
-ΓΕΝΙΚΗ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ
