Ανακοίνωση της Α.Π. – Ροσινάντε, που μοιράστηκε στην απεργιακή πορεία της Πρωτομαγιάς
Μπαίνουμε στον 4o χρόνο κατά τον οποίον η οικονομική και πολιτική κατοχή της Εργασίας από το Κεφάλαιο έχει λάβει χαρακτήρα ολοκληρωτικού πολέμου. Η διάλυση κάθε προστασίας της Εργασίας, οι μαζικές απολύσεις, η απαξίωση της εργατικής δύναμης, η φτώχεια, η παρατεταμένη ανεργία είναι η ημερήσια διάταξη που οδηγεί την εργατική τάξη στην αναξιοπρέπεια και την ταπείνωση. Είναι η συνθήκη που οδηγεί τις ζωές εκατομμύριων ανθρώπων στην καταστροφή και τη ματαίωση.
Η εργατική τάξη βρέθηκε από τη συγκρότησή της κιόλας αρκετές φορές αντιμέτωπη με ανάλογους πολέμους. Η ζωή της είναι συνυφασμένη με τις διαρκείς απόπειρες του Κεφαλαίου να την υποτιμήσει. Και πάντοτε όρθωνε τις δικές της δομές, την οργάνωση και την αλληλεγγύη της για να πολεμήσει τον Καπιταλισμό. Η εξέγερση του Σικάγου το 1886, η Κομμούνα του Παρισιού, η γέννηση των Σοβιέτ στη Ρωσία, η επανάσταση του 1936 στη Βαρκελώνη, είναι μερικές μόνο από τις μεγάλες μάχες αυτού του πολέμου. Ενός πολέμου που συνεχίζεται καθημερινά στον δρόμο, στο αμφιθέατρο και σε κάθε εργασιακό χώρο.
Σε αυτές τις μάχες η τάξη μας, η εργατική τάξη, απέδειξε ότι κυοφορεί μέσα της το σπόρο μια άλλης κοινωνίας, βασισμένης στην ισότητα, τη δικαιοσύνη και την αλληλεγγύη. Οι οργανώσεις και οι δομές της, οι εξεγέρσεις και οι επαναστάσεις της ήταν εικόνες από αυτή τη νέα κοινωνία, είχαν ήδη διαμορφωμένα τα χαρακτηριστικά της.
Η τάση αυτή, η ελευθεριακή κομμουνιστική τάση, πολεμήθηκε άγρια από το Κράτος και το Κεφάλαιο. Πολεμήθηκε όμως επίσης από τον κρατικό συνδικαλισμό, τους ευαγγελιστές της κοινοβουλευτικής σωτηρίας, τους επίδοξους κυανόκρανους θιασώτες μιας τάχα μεταρρυθμιστικής εξουσίας.
Στις σημερινές συνθήκες του ολοκληρωτικού πολέμου, οφείλουμε να αναγεννήσουμε αυτό το επαναστατικό πνεύμα της τάξης μας, να την καταστήσουμε ξανά δημιουργό και πλάστη μιας νέας ζωής, μιας άλλης κοινωνίας. Να αρνηθούμε την ιεραρχία, την ανάθεση, τον κοινοβουλευτισμό, τη διαμεσολάβηση, συνθήκες που ανήκουν στην κοινωνία που μας καταπιέζει. Να αντιπαραβάλουμε την άμεση διαχείριση και οργάνωση, την άμεση δράση, τον φεντεραλισμό, την αλληλεγγύη.
Με μέσο τον αναρχοσυνδικαλισμό, με όπλο την αλληλεγγύη μας, ξαναπιάνουμε το νήμα της αντικαπιταλιστικής ελευθεριακής επανάστασης. Είναι η προϋπόθεση για να ξαναδώσουμε στη ζωή μας τη χαμένη της αξιοπρέπεια.