Κείμενο που μοιράστηκε στην ταξική συγκέντρωση της πορείας της ΔΕΘ
«Δεν μας τρομάζει η ιδέα να παραλάβουμε μια χώρα γεμάτη ερείπια. Πάντοτε σε τρώγλες ζούσαμε άλλωστε, θα αντέξουμε για λίγο καιρό ακόμη. Μην ξεχνάτε όμως, ότι οι εργάτες ξέρουμε και να χτίζουμε. Εμείς φτιάξαμε όλα τα παλάτια και τα μέγαρα, εδώ, στην Αμερική και παντού, και θα τα ξαναφτιάξουμε ακόμα πιο όμορφα. Γιατί εμείς θα κληρονομήσουμε τη Γη, μην έχετε καμία αμφιβολία για αυτό.
Η αστική τάξη ας γκρεμίσει λοιπόν τον κόσμο της, πριν αποχώρήσει από το προσκήνιο της ιστορίας.
Εμείς κουβαλάμε έναν καινούριο κόσμο, εδώ, στις καρδιές μας. Κι ο κόσμος αυτός μεγαλώνει κάθε στιγμή. Μεγαλώνει και τούτη τη στιγμή ακόμα που σας μιλάω»
(Μπουεναβεντούρα Ντουρούτι)
Η επίθεση των αφεντικών στην εργατική τάξη μέσω της κυβέρνησης παίρνει ολοένα και πιο άγρια χαρακτηριστικά, με αποτέλεσμα η καθημερινή επιβίωση να μοιάζει από μόνη της αντικείμενο αγώνα. Η οικονομική και πολιτική δικτατορία που έχει επιβληθεί τα τελευταία τρία χρόνια και οι κρατικές μεθοδεύσεις ενάντια σε Εργασία και κεκτημένα δεκαετιών φανερώνουν τα καταστροφικά τους αποτελέσματα για την κοινωνία βυθίζοντάς την στην φτώχια και την απόγνωση.
Η εκτόξευση της ανεργίας σε τεράστια ύψη, οι διαρκείς περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, η υποτίμηση της υγείας και της εκπαίδευσης, η ουσιαστική παρανομοποίηση του συνδικαλισμού είναι μερικά από τα πιο βασικά στοιχεία της ταξικής επίθεσης που βρίσκεται σε εξέλιξη και φαίνεται με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο πως αν δεν αποκρουστεί όσο πιο άμεσα γίνεται από το εργατικό κίνημα, τότε θα διαλύσει τα πάντα στο πέρασμά της.
Αν υπάρχει κάτι που να καθορίζει την περίοδο, τόσο σε επίπεδο κεντρικής πολιτικής σκηνής όσο και αναφορικά με τις «ανάγκες» της αστικής τάξης, αυτό δεν είναι άλλο από την εξώφθαλμη αδυναμία της εξουσίας να επιβληθεί χωρίς να προκαλέσει κοινωνική δυσαρέσκεια. Το Κράτος γνωρίζει πολύ καλά πως δεν μπορεί να αποτρέψει την έκφραση αυτής της δυσαρέσκειας και το μόνο που του απομένει να κάνει είναι να την διαχειριστεί. Βγάζει λοιπόν από το οπλοστάσιό του το όπλο του φασισμού και το στρέφει προς την κοινωνία.
Μέσα από τον βίαιο και εν εξελίξει εκφασισμό της κοινωνίας, η αστική τάξη και η «πρόθυμη» κυβέρνησή της επιχειρούν να αποπροσανατολίσουν την εργατική τάξη από τον πραγματικό της εχθρό και να την διαιρέσουν με βάση επίπλαστους διαχωρισμούς. Επιχειρούν να κάνουν την κοινωνική δυσαρέσκεια να εκφραστεί ενδοταξικά και όχι από κάτω προς τα πάνω. Πρέπει να τους σταματήσουμε!
Κανένας εργαζόμενος δεν είναι περιττός όπως προσπαθούν να μας πείσουν. Περιττό είναι μόνο το ίδιο το σύστημα εξουσίας και η συλλογική δύναμη της εργατικής τάξης το μοναδικό μέσο που μπορεί να το στείλει μια και καλή εκεί όπου ανήκει: Στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, το εργατικό κίνημα πρέπει να απεγκλωβιστεί από τις υποταγμένες και ξεπουλημένες ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Να δημιουργήσει τις δικές του δομές, ανεξάρτητες από πολιτικά γραφεία και κομματικούς σχεδιασμούς, και μέσα από αυτές να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Να μεταφέρει την μάχη στο πεδίο του ταξικού ανταγωνισμού, εκεί δηλαδή όπου οφείλει να δίνεται, και να «τελειώσει» μια και καλή με παραμύθια και αυταπάτες περί θεσμικών λύσεων για την κρίση είτε με αριστερό προσωπείο είτε με οτιδήποτε άλλο.
Με όπλο την αντικαπιταλιστική, γενική απεργία διαρκείας και με στόχο την διάχυση του αγώνα σε κάθε χώρο δουλειάς και από εκεί σε κάθε γειτονιά, η εργατική τάξη οφείλει να οργανώσει, επιθετικά ως προς την εξουσία, τις ανάγκες της, να μεταφέρει τον αγώνα από το μερικό στο ολικό και τελικά να ωθήσει την αστική τάξη στο να αποχωρήσει μία ώρα αρχύτερα από το προσκήνιο της ιστορίας…
ΟΡΓΑΝΩΝΟΜΑΣΤΕ ΣΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ ΜΑΣ
ΑΠΟΚΡΟΥΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ
ΚΑΙ ΤΣΑΚΙΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ
ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΠΟΙΟΥΜΑΣΤΕ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΗΝ ΤΑΞΙΚΗ ΜΑΣ ΘΕΣΗ
ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΕΠΙΠΛΑΣΤΟΥΣ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΥΣ
ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΕΝΙΚΗ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ
