Στην απεργία στις 28 Φλεβάρη η ΓΣΕΕ δεν συμμετείχε, πιστή στη διαλυτική και αποδυναμωτική για το εργατικό κίνημα τακτική της. Επέλεξε να κηρύξει απεργία στις 17 Απρίλη, χωρίς την ΑΔΕΔΥ, τεμαχίζοντας τον κόσμο της εργασίας και αφήνοντας να εκτονωθεί η όποια δυναμική του. Παρ’ όλα αυτά κάθε απεργιακή κινητοποίηση είναι ζωτική ευκαιρία για την τάξη μας να βάλει με τους δικούς τους όρους τα επίδικα των διεκδικήσεών της. Έτσι στις 17 Απρίλη όλοι κι όλες στον ιδιωτικό τομέα απεργούμε και συμμετέχουμε στην απεργιακή πορεία. Ζητάμε αυξήσεις στους μισθούς, λιγότερη δουλειά, συλλογικές συμβάσεις, κατάργηση των αντεργατικών-αντισυνδικαλιστικών νόμων Χατζηδάκη, Γεωργιάδη.
Έχουμε όλους τους λόγους αυτού του κόσμου για να απεργήσουμε με επόμενο απεργιακό σταθμό την πρωτομαγιά. Δεν είναι άλλωστε μόνο οι ανωτέρω διεκδικήσεις. Η εργατική τάξη έχει βιώσει μια επίθεση από το Κεφάλαιο σε βαθμό παροξυσμού τουλάχιστον τα τελευταία 15 χρόνια. Η αντίστασή της σ’ αυτές ήταν μαζική και πάντα παρούσα, αλλά όχι επιτυχής σε βαθμό να την αναστείλει. Στον κλάδο της υγείας, τόσο στο δημόσιο, όσο και στον ιδιωτικό τομέα δόθηκαν αγώνες εν μέσω της πανδημίας με όρους κοινωνικού συνδικαλισμού καθώς το ΕΣΥ κατέρρεε με εκατόμβες θυμάτων. Και σήμερα συνεχίζεται η ίδια επίθεση στη δημόσια υγεία με τη διάλυσή της, με το κλείσιμο-συγχώνευση κλινικών και νοσοκομείων ή την ιδιωτικοποίησή τους, την έλλειψη προσωπικού που οδηγεί σε απίστευτη εντατικοποίηση και την εξώθηση εργαζομένων σε παραίτηση, τα απογευματινά χειρουργεία που αποτελειώνουν το δημόσιο χαρακτήρα του ΕΣΥ θεσμοθετώντας το «φακελάκι». Η δυστοπία και η βαρβαρότητα που μεθοδεύουν απέναντι στην εργατική τάξη, βαθαίνει σε κάθε επίπεδο, καθώς οι πολιτικές επιλογές της κυβέρνησης έφτασαν στο σημείο της υπογραφής μνημονίου συνεργασίας του υπουργείου υγείας, με επικεφαλής ένα ακροδεξιό και χυδαίο υποκείμενο που κάποτε δήλωνε ανερυθρίαστα αντισημίτης, με το ομώνυμο ισραηλινό, εν μέσω της γενοκτονίας των Παλαιστινίων στη λωρίδα της Γάζας από το ισραηλινό κράτος.
Οι εργαζόμενες και εργαζόμενοι στον κλάδο της υγείας, σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, σε θέση μόνιμου προσωπικού ή συμβασιούχου-επικουρικού, βιώνουν μαζί με την υπόλοιπη εργατική τάξη την μείωση των πραγματικών μισθών μέσω της ακρίβειας, αλλά και μέσω της διάλυσης των υπηρεσιών που αποτελούσαν τον κοινωνικό μισθό. Ο κλάδος της υγείας ως κομμάτι αυτού του κοινωνικού μισθού για όλη την τάξη, ήταν και είναι ο πρώτος που δέχτηκε τις μεγαλύτερες επιθέσεις από τις κρατικές, μνημονιακές και κυβερνητικές επιλογές προς εξυπηρέτηση των στρατηγικών αναγκών του καπιταλισμού.
Οι εργαζόμενοι/ες στον ιδιωτικό τομέα της υγείας, στις 28 Μάρτη με την 24ωρη απεργία τους, άνοιξαν ένα δρόμο που στις 17 Απρίλη έχουν την ευκαιρία να συνεχίσουν, ενώ οι ομοσπονδίες του κλάδου στο δημόσιο σύστημα υγείας, παρά τη μη συμμετοχή της ΑΔΕΔΥ, μπορούν να κηρύξουν και να προετοιμάσουν με τη σειρά τους 24ωρη απεργία την ίδια μέρα για να ενωθούν οι εργαζόμενες/οι σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, καθώς έχουν κοινό συμφέρον, κοινές διεκδικήσεις και επίδικα απέναντι στο κράτος, κάθε εργοδότη/τρια και τις πολιτικές τους επιλογές σε κάθε επίπεδο.
- Υπογραφή κλαδικής συλλογικής σύμβασης εργασίας στο ύψος των αναγκών μας
- Μείωση του εργάσιμου χρόνου – 5νθήμερο-6ωρο
- Επαναλειτουργία όλων των κλειστών νοσοκομείων – καμιά συγχώνευση – ενίσχυση με μαζικές προσλήψεις της δημόσιας υγείας – κατάργηση του νόμου για το «νέο ΕΣΥ»
- Ένταξη στα ανθυγιεινά επαγγέλματα όλων των υγειονομικών
ΚΛΑΔΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΥΓΕΙΑΣ ΑΝΑΡΧΟΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΡΟΣΙΝΑΝΤΕ
