Περισσότερα από 9 χρόνια από τότε που η κρίση του Κεφαλαίου γέννησε τις πιο βάρβαρες επιθετικές πολιτικές από την πλευρά του, πολιτικές που διέλυσαν κατακτήσεις αιώνων όχι μόνο της εργατικής τάξης, αλλά και συνολικά του ανθρώπινου πολιτισμού, οι εργαζόμενοι/ες καλούμαστε να αναγνωρίσουμε τη φτώχεια, την παθητικότητα, την εξάρτηση ως τη νέα κανονικότητα.
Να αναγνωρίσουμε ότι η αξίωση για μια πλήρη και σταθερή απασχόληση που θα μας επιτρέπει να ζούμε από αυτήν, με μισθούς στο ύψος των αναγκών μας και με ελεύθερο χρόνο, ανήκει σε ένα μακρινό και ξεπερασμένο παρελθόν και πρέπει να θαφτεί, μαζί με την παλιά αξίωση μιας άλλης κοινωνίας χωρίς τάξεις και αφεντικά, μιας κοινωνίας όπου οι άνθρωποι θα διαχειρίζονται την εργασία και τη ζωή τους ελεύθερα, μετατρεπόμενοι από παραγωγοί σε δημιουργοί. Να συνηθίσουμε στην ιδέα ότι η νέα κανονικοποίηση είναι η πλήρης εξάρτηση από το Κράτος και το Κεφάλαιο.
Η πολυπόθητη ανάπτυξη που καρτερικά περιμένουν και υπόσχονται, είναι η ζοφερή πραγματικότητα του 28 % άνεργων εργαζομένων, του 48% της κοινωνίας το οποίο ζει σε συνθήκες φτώχειας, της πλειονότητας που εργάζεται με συμβάσεις μερικής απασχόλησης, αυτών που δε βγάζουν πάνω από 300 ευρώ το μήνα, των εκατοντάδων χιλιάδων που πληρώνονται με δόσεις, των ανασφάλιστων, των «αόρατων» μεταναστών και μεταναστριών, των θυμάτων της καθημερινής εργοδοτικής τρομοκρατίας στους χώρους δουλείας.
Η σύγχρονη καπιταλιστική Ελλάδα, δεν είναι άλλη από αυτή των 74 νεκρών εργατών (επίσημα στοιχεία του 2017) και των χιλιάδων θυμάτων των «εργατικών ατυχημάτων», του σμπαραλιασμένου και λεηλατημένου ασφαλιστικού συστήματος και της απαξιωμένης δημόσιας υγείας, της αμφισβήτησης του δικαιώματος στη στέγη, του ρατσισμού και του φασισμού.
Σε αυτή του την προσπάθεια το Κεφάλαιο έχει αρωγό την θλιβερή γραφειοκρατία που ηγείται της ΓΣΕΕ, η οποία αφού οργάνωσε την υποταγή και την άτακτη υποχώρηση του εργατικού κινήματος την περίοδο της κινηματικής αναγέννησης 2008-2013, σήμερα εξαντλεί την προσπάθειά της στο να διατηρεί τα οφίτσιά της, μέσω στημένων συνεδρίων και ανύπαρκτων σωματείων, έχοντας ως ισχύ την αγάπη των εργοδοτών. Όχι χωρίς επιτυχία μάλιστα, αν αναλογιστεί κανείς ότι από το ξεκίνημα της κρίσης, ο αγλαός Γιάννης Παναγόπουλος είναι ο μόνος θεσμικός υπάλληλος του Κεφαλαίου που δεν έχασε το πόστο του.
Όμως, ο εργοδοτικός συνδικαλισμός της τριτοβάθμιας οργάνωσης, απλώνει τα πλοκάμια του σε όλο το μήκος και το πλάτος του οργανωμένου εργατικού κινήματος. Μια σειρά από ομοσπονδίες, αλλά και πρωτοβάθμια σωματεία, συντηρούν και τροφοδοτούν εδώ και δεκαετίες την πέμπτη φάλαγγα της ΓΣΕΕ. Αυτή η κατάσταση δεν ανατρέπεται με επικλήσεις και καταγγελίες, ούτε με συμμετοχή στις διορισμένες διοικήσεις. Τον εργοδοτικό συνδικαλισμό τον τσακίζεις, δεν περιμένεις να αλλάξουν οι συσχετισμοί, καλλιεργώντας αυταπάτες στον κόσμο της εργασίας.
Μακριά όμως από οδυρμούς και νοσταλγικούς θρήνους για αυτά που πέρασαν και χάθηκαν για πάντα, οι εργαζόμενοι/ες, οι άνεργοι/ες, τα υποκείμενα της επισφάλειας, έχουμε μπροστά μας ανοιχτό έναν άλλο δρόμο. Τον δρόμο της άμεσης οργάνωσης και δράσης, για την διεκδίκηση των αναγκών μας, έξω από τις πεθαμένες γραφειοκρατίες, πέρα από τις πολιτικές αυταπάτες και χωρίς την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να υπάρξει η παραμικρή παραχώρηση από το Κεφάλαιο χωρίς να την κερδίσουμε εμείς με την πάλη μας.
Τον δρόμο αυτόν τον χαράσουμε δημιουργώντας εργασιακές και απεργιακές επιτροπές μέσα σε κάθε χώρο δουλειάς, συνδικαλιστικά σχήματα σε αντίθεση με τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, με δράση μέσα στα υπάρχοντα σωματεία, αλλά σε αγωνιστική απειθαρχία και οργανωτική αποδρομή από αυτά, στην κατεύθυνση δημιουργίας ενός άλλου, αντικαπιταλιστικού συνδικαλισμού και των ομοσπονδιακών οργάνων του.
Ενός συνδικαλισμού που θα προετοιμάζει μια διαφορετική κοινωνία, μέσα από την πάλη για τις κατακτήσεις μας στη σημερινή, συνενώνοντας άνδρες και γυναίκες, «ντόπιους» και μετανάστες σε μια ελευθεριακή συνομοσπονδία των αναγκών μας.
Η Αναρχοσυνδικαλιστική Πρωτοβουλία καλεί και συμμετέχει στην πρωτομαγιάτικη απεργιακή συγκέντρωση, στο Μουσείο, στις 10:30 π.μ
-Ζήτω η Εργατική Πρωτομαγιά! Ζήτω οι αγώνες του παγκόσμιου προλεταριάτου!
-Να πάρουμε στα χέρια μας, τον πλούτο που παράγουμε
-Συμβάσεις εργασίας στο ύψος των αναγκών μας. Σταθερή δουλειά για όλους/ες – Αυξήσεις στους μισθούς – Μείωση των ωρών εργασίας
-Έξω οι εργοδότες και το κράτος από τα σωματεία
-Οργανωτική διάσπαση από τη ΓΣΕΕ και το σύνολο του εργοδοτικού συνδικαλισμού
