Το διάστημα που ακολούθησε από τις απεργιακές κινητοποιήσεις του περασμένου Νοέμβρη μέχρι σήμερα κατέδειξε την ανάγκη για κλιμάκωση του αγώνα και αποφασιστική ρήξη με την εργοδοσία για υπογραφή συλλογικής σύμβασης στο κλάδο. Μετράμε ήδη αρκετούς μήνες διαπραγματεύσεων χωρίς λευκό καπνό, με τους εργοδοτικούς φορείς να κωλυσιεργούν τις διαδικασίες ακόμα και μέσα από αντιπροτάσεις που θίγουν τον ίδιο τον χαρακτήρα της συλλογικής σύμβασης.
Στους μηχανικούς, η αντιπρόταση των κατασκευαστών εξαιρεί από την ισχύ της σύμβασης τους συνάδελφους/-ισσες με “μπλοκάκι”. Επιπλέον, ρίχνει κατά πολύ τα μισθολογικά όρια, πιο κάτω ακόμα και από αυτά της σ. σύμβασης που είχε υπογραφεί το 2008, παρά τον αυξανόμενο πληθωρισμό και τη διαρκή άνοδο του κλάδου με νέα έργα μετά το ξεπέρασμα της κρίσης και της πανδημίας. Η πρόταση των κατασκευαστών είναι προκλητική, καθώς αποκλείει μια τεράστια μερίδα μηχανικών που εργάζονται σε μόνιμη σχέση εργασίας χωρίς δικαιώματα μισθωτού, ενώ ταυτόχρονα δεν ανταποκρίνεται ούτε στο ελάχιστο στις σημερινές ανάγκες ενός/μιας εργαζόμενου/-ης. Οι συζητήσεις έχουν παγώσει εδώ και περίπου ένα χρόνο χωρίς κάποια εξέλιξη.
Στην οικοδομή για άλλη μια χρονιά παρατηρείται αύξηση της δραστηριότητας σε ποσοστό που υπερβαίνει το 10%, οι εταιρίες και οι εργολάβοι θησαυρίζουν, το ανεκτέλεστο των μεγάλων ομίλων αγγίζει τα 17δις, ενώ μια σειρά μέτρων κι ελαφρύνσεων, όπως η πρόσφατη μείωση των εργοδοτικών εισφορών στα ταμεία μας, έχουν διαμορφώσει ένα τοπίο πλήρους εργοδοτικής ασυδοσίας, εντατικοποίησης και άγριας εκμετάλλευσης. Το 8ωρο έχει αντικατασταθεί με 10ωρα και 12ωρα κυρίως στα μεγάλα έργα, ενώ στη συμβατική οικοδομή και το μικρό έργο, ακόμα κι αν τηρείται το ωράριο, οργιάζει η ανασφάλιστη εργασία και η δουλειά τα Σάββατα και τις Κυριακές. Αποτέλεσμα της συγκεκριμένης κατάστασης είναι και οι δεκάδες σακατεμένοι και νεκροί συνάδελφοί μας.
Οι κατασκευαστές αρνούνται να συζητήσουν ακόμα και τις ελάχιστες αυξήσεις που κατέθεσε ως πρόταση η Ομοσπονδία οικοδόμων.
Η κλιμάκωση του αγώνα πρέπει να συντελεστεί εδώ και τώρα, με ορίζοντα την κλαδική απεργία της 22ης Γενάρη. Η επιτυχία αυτής της απεργίας θα γείρει τους συσχετισμούς υπέρ μας και θα δώσει το μήνυμα στην εργοδοσία ότι η υπομονή μας εξαντλείται. Δεν δίνουμε άλλη πίστωση χρόνου στους εργοδότες να εξετάσουν μέσα απολογιστικές αναλύσεις τι τους συμφέρει και τι όχι, όταν εμείς οριακά βγάζουμε το μήνα. Δεν θα δεχτούμε κανένα ψαλίδισμα στα μισθολογικά όρια, πόσο μάλλον δε όταν αυτά που προτείνονται στο σχέδιο της σ.σ. κινούνται ήδη σε μετριοπαθή επίπεδα δεδομένων των εξόδων που καλούμαστε να καλύψουμε στη καθημερινότητά μας. Να τους γίνει σαφές ότι είναι αδιαπραγμάτευτο για εμάς η κάλυψη των εργαζομένων με ΔΠΥ, όπως και η κατοχύρωση του 7ώρου.
Η κλαδική απεργία της 22ης Γενάρη να μετατραπεί σε μια αποφασιστική δήλωση προς την εργοδοσία.
Δεν κάνουμε πίσω σε κανένα από τα αιτήματά μας!
Όλα τα παραπάνω προϋποθέτουν την ενεργοποίηση του κλάδου μέσα σε χώρους δουλειάς, στα εργοτάξια, στα τεχνικά γραφεία, στη συμβατική οικοδομή. Μόνο όταν οι εργαζόμενοι-ες πλαισιώνουν μαζικά τις συνελεύσεις τους, προετοιμάζουν αποφασιστικά τις απεργιακές τους δυνάμεις και διευρύνουν τον αγώνα τους έχουν να κερδίσουν κάτι. Σε πλήρη αντίθεση, όταν οι κινητοποιήσεις ανακοινώνονται από δευτεροβάθμια συνδικαλιστικά όργανα με τη μορφή ντιρεκτίβας κάποιας πεφωτισμένης και πρωτοπόρας ηγεσίας, τότε είναι καταδικασμένες να αποτύχουν. Το τελευταίο αναδεικνύει την έλλειψη προετοιμασίας και αγωνιστικής διάθεσης από τη βάση, μια συνθήκη που βάζει de facto τους εργαζόμενους σε θέση να σέρνονται πίσω από αποφάσεις για τις οποίες δεν έχουν κανένα λόγο και συμμετοχή. Κάτι αντίστοιχο είδαμε να γίνεται και στο τρόπο που διαμορφώθηκαν τα αιτήματα της σ.σ. στους μηχανικούς για τα οποία δεν άνοιξε καμία ουσιαστική κουβέντα στις συνελεύσεις του σωματείου, ιδιαίτερα σε αυτές των παραρτημάτων στη περιφέρεια.
Η κρισιμότητα της επόμενης περιόδου και ο κομβικός ρόλος που θα παίξει η κλαδική απεργία της 22ης Γενάρη θα διαμορφώσουν τους όρους εργασίας στο κλάδο για τα επόμενα τουλάχιστον 2 χρόνια. Πρέπει να βγούμε ενισχυμένοι από αυτή τη μάχη και αμέσως μετά την έκβασή της να προχωρήσουμε σε εκ νέου συναντήσεις με την εργοδοσία για να απαιτήσουμε:
- Nα συμπεριληφθούν στη σ. σύμβαση οι συνάδελφοι/-ισσες μηχανικοί με “μπλοκάκι”
- Kατοχύρωση του 7ώρου-5ήμερου-35ωρου
- Ελάχιστο μισθό στα 1250€ και ημερομίσθιο στα 60€ (καθαρά)
- Αναγνώριση όλων των επιδομάτων όπως ακριβώς έχουν κατατεθεί στο σχέδιο της σ.σ.
Να διεκδικήσουμε ακόμα:
- Το κόστος ασφάλισης να πληρώσει η εργοδοσία και το κράτος
- Ενεργοποίηση των ελεγκτικών μηχανισμών
- Μέτρα ασφαλείας και υγιεινής όπως ακριβώς τα έχουμε ορίσει μέσα από τα σωματεία μας
- Ηλεκτρονική καταγραφή των εργαζομένων στην οικοδομή
- Αναγνώριση και διανομή των υπέρ αγνώστων ενσήμων
