Απεργούμε επειδή:
- Πρέπει να μπει ένα τέλος στην αντεργατική επίθεση, την εντατικοποίηση, την τρομοκρατία, την εκμετάλλευση. Οι χώροι δουλειάς έχουν μετατραπεί σε άβατα εργοδοτικής αυθαιρεσίας και ομηρίας.
- Δεν ανεχόμαστε να δουλεύουμε με «ευελιξία» 6 και 7 μέρες 10 και 12 ώρες για να καλυφθούν οι ανάγκες των επιχειρήσεων να αυξηθεί η παραγωγή και τα κέρδη των αφεντικών, ενώ οι πραγματικοί μισθοί μας είναι καθηλωμένοι σε προ κρίσης επίπεδα.
- Δεν πάει άλλο με την ακρίβεια που χτυπάει κόκκινο, ενώ δεν μπορούμε να διαχειριστούμε τις ανάγκες μας.
- Κάθε τρεις μέρες χάνουμε κι έναν συνάδελφό μας στο πεδίο της αιματοβαμμένης ανάπτυξής τους, ως αποτέλεσμα της διάλυσης των ελεγκτικών μηχανισμών, της έλλειψης μέτρων υγιεινής και ασφάλειας αλλά και της ίδιας της καπιταλιστικής οργάνωσης της παραγωγής.
- Οι συλλογικές συμβάσεις δεν καλύπτουν την πλειονότητα των μισθωτών, ελάχιστες είναι υποχρεωτικές και καθολικές και όλες κάτω από τις πραγματικές ανάγκες της τάξης μας.
- Συνεχίζεται το τσάκισμα της ασφάλισης με την μείωση των εργοδοτικών εισφορών, τη ληστεία του μεικτού μισθού μας και την είσοδο των ιδιωτικών εταιριών στην υγεία.
Καθημερινά αναμετρώνται δύο κόσμοι εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους. Από τη μια είναι ο κόσμος των εργοδοτών, αυτών που καρπώνονται τα κέρδη της δικής μας δουλειάς, των τραπεζών που είχαν κέρδη 23 δις το πρώτο εξάμηνο του 2024 και των εισηγμένων εταιριών στο χρηματιστήριο που είχαν κέρδη 21 δις. Από την άλλη είμαστε εμείς, ο κόσμος που παράγει και ζει μέσα στην ανέχεια.
Ο ΣΕΒ δίνει τις εντολές, θέτει το πλαίσιο λειτουργίας της αγοράς, διαμορφώνει το εργασιακό τοπίο. Το κεφάλαιο απαιτεί και κερδίζει ελαφρύνσεις, φοροαπαλλαγές, χρηματοδότηση. Το παιχνίδι παίζεται με τους δικούς του όρους.
Αυτή η εργασιακή πραγματικότητα δεν παίρνει μικροδιορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί κι αυτό δε γίνεται με ευχολόγια ούτε φυσικά με μπροστάρηδες τις ηγεσίες είτε του εργοδοτικού είτε του ρεφορμιστικού συνδικαλισμού. Το πρόβλημα με τη ΓΣΕΕ και τις δυνάμεις της σε ομοσπονδίες και σωματεία αλλά και του ΠΑΜΕ είναι βαθύ και ουσιαστικό τόσο σε οργανωτικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο στόχων, περιεχομένου, μορφών πάλης.
Oι απεργιακές κινητοποιήσεις δεν μπορούν και δεν πρέπει να είναι άσφαιρες τουφεκιές προσαρμοσμένες στην εργοδοτική ατζέντα, ούτε το τελευταίο συμπλήρωμα στις αντιλήψεις περί ορίων στους αγώνες. Η πραγματικότητα και οι κινητοποιήσεις σε κλάδους όπως οι κούριερ και οι οικοδόμοι στην υπο κατασκευή γραμμή 4 του Μετρό, απέδειξαν ότι μπορούμε να υπερβούμε τα όρια να διεκδικήσουμε και να κερδίσουμε.
Η απάντηση βρίσκεται στην ενεργοποίηση της εργατικής βάσης. Η απεργία στις 20 Νοέμβρη να γίνει υπόθεση κάθε χώρου δουλειάς, με ζωντανές διαδικασίες και συνελεύσεις αποφασιστικού χαρακτήρα, με αιτήματα που θα απαντούν στα πραγματικά προβλήματα θα εμπνέουν και θα κινητοποιούν τον κόσμο της δουλειάς.
Η απεργία αυτή να μην κλείσει, αντίθετα να ανοίξει έναν κύκλο αγωνιστικής κλιμάκωσης και νέας απεργιακής μάχης.
Στην επίθεσή τους να απαντήσουμε με επίθεση.
- Συλλογικές Συμβάσεις
- Πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς – μείωση του χρόνου εργασίας.
- Κατάργηση όλων των ευέλικτων μορφών εργασίας.
- Κατάργηση της εργατικής εισφοράς. Το κόστος ασφάλισης σε κράτος κι εργοδοσία.
- Κατάργηση των αντεργατικών νόμων των τελευταίων ετών.
- Όχι στην ποινικοποίηση του συνδικαλισμού.
