Aνακοίνωση της Ένωσης Χανίων της Α. Π. Ροσινάντε σχετικά με τις καραβιές προσφύγων στη Κρήτη και την αντιμετώπιση που είχαν από τις αρχές.
Τις τελευταίες εβδομάδες εμφανίστηκαν μετά από καιρό, σημαντικές αφίξεις καραβιών με μετανάστες και πρόσφυγες προς το νησί της Κρήτης.
Στο Ηράκλειο 70 άνθρωποι, ανάμεσα τους μεγάλος αριθμός παιδιών προσφυγικών οικογενειών, αντιμετωπίστηκαν με το γνωστό ρεπερτόριο της αστυνομικής διαχείρισης και των παραβιάσεων των δικαιωμάτων τους όπως καταγγέλλουν ανεξάρτητοι θεσμοί δικαιωμάτων, κινήματα και οργανώσεις αλληλεγγύης. Οι προσφυγικές οικογένειες επαναπροωθήθηκαν βίαια, χωρίς να τηρηθούν οι κανόνες αξιοπρεπούς υποδοχής, νομικής ενημέρωσης των δικαιωμάτων ασύλου και μετάφρασης. Υπάρχουν ακόμα και καταγγελίες ότι ανήλικα παιδιά μεταφέρθηκαν με χειροπέδες στην Κω σε κέντρα ακατάλληλα για προσφυγικές οικογένειες.
Στα Χανιά πρόσφυγες που φιλοξενούταν στον Καλαθά μεταφέρθηκαν και αυτοί στην Κω χωρίς να προϋπάρξει σοβαρή νομική ενημέρωση τους για το τι τους περιμένει, ενώ στο Ρέθυμνο φιλοξενούνται αυτή τη στιγμή πρόσφυγες και μετανάστες κάτω από απαράδεκτες συνθήκες, σε υποδομές, ενώ για άλλη μία φορά στερούνται σοβαρής νομικής ενημέρωσης/ υποστήριξης, παρά τα ανακριβή δημοσιεύματα στον τύπο της Κρήτης.
Και στις τρεις πρόσφατες περιπτώσεις οι περισσότερες υπηρεσίες (μετάφραση και υγειονομική προστασία) ήταν αποτέλεσμα δράσεων εθελοντών ή/ και τοπικών κινήσεων αλληλεγγύης.Αυτό σε συνδυασμό με όλα τα παραπάνω κάνει ξεκάθαρο πως η υποδοχή των προσφύγων έγινε στα πλαίσια αστυνομικής διαχείρισης
Ζούμε σε μια περίοδο που οι πιθανότητες ασφαλούς επιστροφής στον τόπο από όπου διέφυγαν οι προσφυγικές οικογένειες είναι οι χειρότερες μετά το Β’ παγκόσμιο, ενώ οι θεσμικές διακρατικές συμφωνίες προστασίας, δικαιωμάτων, υποδοχής και ασύλου των προσφύγων βρίσκονται σε σταθερή πορεία απαξίωσης και εσκεμμένης ανεπάρκειας. Αντίθετα, οι διακρατικοί θεσμοί του «δόγματος της ασφάλειας» εξοπλίζονται καθώς ο στρατιωτικός και ο τεχνολογικός έλεγχος της ανθρώπινης μετακίνησης θεμελιώνεται στις διακρατικές συμφωνίες διαχείρισης της ανθρώπινης μετακίνησης ως η απόλυτη λύση για την ανθρώπινη κινητικότητα της τεχνητά και ταξικά παρανομοποιημένης μετακίνησης.
Στο δημόσιο λόγο, επικρατούν όροι, όπως «ανθρώπινες ροές» ή «παράνομοι μετανάστες» που υποστηρίζουν ιδεολογικά την «από-ανθρωποίηση» και την υποτίμηση της ζωής και της εργασίας των προσφυγικών και μεταναστευτικών ομάδων και οικογενειών. Για άλλη μια φορά, παρά τις τραγικές συνέπειες σε ανθρώπινες ζωές, η ανθρώπινη μετακίνηση αντιμετωπίζεται (στην Αυστραλία, την Ευρώπη, την Αφρική, στον Ατλαντικό, στα σύνορα ΗΠΑ – Μεξικού και σήμερα κυρίως στη Μεσόγειο) ως μια απειλή για την ασφάλεια και τα διαταξικά προνόμια των πρωτοκοσμικών υπηκόων. Η αντιστροφή αυτή της πραγματικότητας, η παρουσίαση του θύματος ως θύτη, έχει ως στόχο – στις «ανεπτυγμένες» και τις «αναπτυσσόμενες» χώρες – την υποτίμηση της μεταναστευτικής ζωής και της εργασίας της μέσα από τις ρατσιστικές πολιτικές και τον αποκλεισμό από τα ανθρώπινα, τα εργατικά και τα πολιτικά δικαιώματα.
Τις δεκαετίες του ΄80 και του ΄90, με ευθύνες των αφεντικών αλλά και του δυτικού εργατικού κινήματος, το ιδεολόγημα της ασφάλειας θα χρησιμοποιηθεί για την σταδιακή κατάργηση μιας σειράς θεσμικών υποχρεώσεων προστασίας της ανθρώπινης μετακίνησης. Η ζωή και η εργασία των μεταναστών και των προσφύγων θα βρεθεί στο κέντρο του πολέμου των αφεντικών μέσα και από τη δημιουργία νέων στρατιωτικών και αστυνομικών θεσμών.Οι αλλαγές στις πολιτικές ασφάλειας, ασύλου και μετανάστευσης στις διακρατικές συμφωνίες των ευρωπαϊκών χωρών, ανάμεσα στις οποίες σημαντικότατο ρόλο παίζει η Ελλάδα και ο στρατός της, οι πόλεμοι στην περιοχή όπως και η παράλληλη συνεργασία ευρωπαϊκών κρατών με το τουρκικό κράτος και τα πρώην και νυν απολυταρχικά καθεστώτα της Βόρειας Αφρικής για τον έλεγχο της μετακίνησης προς την ευρωπαϊκή ήπειρο, θα οδηγήσουν στην ένταση της παρανομοποίησης της μεταναστευτικής ζωής και εργασίας.
Ο στρατιωτικός και τεχνολογικός έλεγχος ενάντια στη μεταναστευτική ζωή, την προσφυγιά και την εργασία της είναι πόλεμος ενάντια στη διεθνή εργατική τάξη. Είναι επίσης πόλεμος ενάντια στις ηθικές αρχές της αλληλοβοήθειας ως τον βασικό παράγοντα της συναισθηματικής και κοινωνικής εξέλιξης, πόλεμος ενάντια στους αγώνες για οικονομική και πολιτική ισότητα και πόλεμος ενάντια στα δίκτυα συνεργασίας των κοινωνικών κινημάτων και των καταπιεσμένων.
Οι επαναπροωθήσεις προσφύγων σε μη ασφαλείς χώρες, τα ναυάγια και δολοφονίες λόγω του «πολέμου ενάντια στη μετανάστευση», η άρνηση τήρησης των δικαιωμάτων ασύλου, οι βασανισμοί, οι παράνομοι εγκλεισμοί ακόμα και ανηλίκων μεταναστών, οι εξαναγκαστικές επαναπροωθήσεις και φυλακίσεις, όπως και οι αρνήσεις στην παραχώρηση ίσων πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων στην πρώτη και τις επόμενες γενιές μεταναστών και προσφύγων που κατοικούν στις δυτικές χώρες είναι τα μεγάλα εγκλήματα της εποχής μας. Προμετωπίδα της ρατσιστικής πολιτικής που το ελληνικό κράτος εφαρμόζει πλήρως είναι η συμφωνία ντροπής Ε.Ε.-Τουρκίας.
Η ευθύνη για αυτά τα εγκλήματα κατά της ανθρώπινης ζωής είναι συλλογική και βαραίνει τη μνήμη και την ιστορία όλων των κοινωνιών στις οποίες ζούμε.
Σήμερα,η υποδοχή των καραβιών των προσφύγων στο νησί θα πρέπει να υποστηριχτεί ακόμα περισσότερο από τα κινήματα αλληλεγγύης ώστε να περιοριστούν οι παραβιάσεις, οι κακοποιήσεις, οι εγκλεισμοί και οι παράνομες επαναπροωθήσεις, όπως και ο αποκλεισμός δικαιωμάτων στα ζητήματα της παραμονής και εργασίας των μεταναστών και μεταναστριών. Το ζήτημα ανοιχτών κοινωνικών και όχι στρατοπεδικών υποδομών και αξιοπρεπούς υποδοχής και νομικής/ κοινωνικής υποστήριξης των προσφύγων παραμένει ανοιχτό, ενάντια στην αστυνομική διαχείριση.
Καλούμε σε άμεση κινητοποίηση των συλλογικοτήτων του κινήματος αλληλεγγύης ενάντια στην αστυνομική διαχείριση των ανθρώπινων ζωών που βρίσκονται σε κίνδυνο.
Ένωση Χανίων της Α. Π. Ροσινάντε
