Στη συναυλία Punk Against Capitalism που διοργανώναμε στις 10 Σεπτεμβρίου ένα θλιβερό και εξοργιστικό περιστατικό έλαβε χώρα. Μια αντιπαράθεση που σύντομα κλιμακώθηκε σε συμπλοκή κατέληξε στον σοβαρό τραυματισμό ενός ατόμου. Κατόπιν αυτού αποφασίσαμε ότι η προφανής ενέργεια για εμάς ήταν η άμεση διακοπή της συναυλίας και η κλήση για εκκένωση του χώρου, με σκοπό να μην κλιμακωθεί περαιτέρω η ένταση, να διασφαλιστεί κατά το δυνατόν η ασφάλεια των παρευρισκόμενων και να δημιουργηθεί επαρκής χώρος για διέλευση ασθενοφόρου.
Πέρα από τους τυπικούς και πρακτικούς λόγους, η λήξη της συναυλίας έχει φυσικά και κοινωνικό-πολιτικό σκεπτικό. Αφορά την αντίληψή μας για τις εκδηλώσεις που διοργανώνουμε και την κουλτούρα που επιθυμούμε να φέρουμε στο προσκήνιο μέσω αυτών. Αντικατοπτρίζεται από τον ίδιο τον τίτλο που έχουμε δώσει στις δύο συναυλίες αυτού που χαρακτήρα που έχουν διοργανωθεί. Το ονομάζουμε Punk Against Capitalism γιατί διεκδικούμε την επαναπολιτικοποίηση των μουσικών μας σκηνών, ώστε να τονίσουμε ότι στα εν λόγω πλαίσια δεν μας αφορά η απολίτικη συγκεχυμένη διασκέδαση. Λειτουργεί ως μια μόνιμη υπενθύμιση ότι το μουσικό είδος της Punk γεννήθηκε από τα σπάργανα της εργατικής τάξης και των καταπιεσμένων, ότι στον πυρήνα της σχηματίστηκε ως μουσική διαμαρτυρία. Δεν ξεχνάμε ότι ο θυμός που φέρει ως μουσική δεν μπορεί να είναι παρωχημένος γιατί αυτό θα τον καταδικάσει στη μετατροπή του σε τυφλή και αντιδραστική βία. Αντιθέτως είναι ένας βαθιά κοινωνικός θυμός που οφείλει να μετασχηματιστεί σε αλληλεγγύη, αλληλοβοήθεια, κοινωνική οργάνωση και δράση και αυτό είναι το επίκεντρο των συναυλιών που διοργανώνουμε.
Η ελευθεριακή κουλτούρα με την οποία θέλουμε να χρωματίσουμε τις εκδηλώσεις μας ήρθε σε ευθεία σύγκρουση με τα βίαια περιστατικά που έλαβαν χώρα και οδήγησαν στον σοβαρό τραυματισμό. Ως εκ τούτου η συνέχιση της συναυλίας θα σήμαινε συνολική παραίτηση από τον στόχο της, χάριν του θεάματος. Δεν θα συζητήσουμε τις λεπτομέρειες της συμπλοκής και ούτε θα προσπαθήσουμε να ακριβολογήσουμε αναφορικά με τα γεγονότα. Κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε με απόπειρα να νοηματοδοτήσουμε, και κατ’ επέκταση κατά κάποιο τρόπο να δικαιολογήσουμε, τέτοιες μορφές δολοφονικής βίας. Μορφές βίας που όχι απλά μας προκαλούν αποστροφή γενικά, αλλά προσθέτουν και απέχθεια όταν χυδαία χρησιμοποιούν αυτοοργανωμένες εκδηλώσεις οι οποίες διακηρυγμένα προωθούν την αλληλεγγύη και την αλληλοβοήθεια, για να μεταφέρουν την κουλτούρα της βίας που μας φοράει ο καπιταλισμός στη χειρότερη μορφή της ακόμα και στους χώρους που κατασκευάζουμε για να νιώσουμε ασφαλείς.
Αντιλαμβανόμαστε ότι κατά την κοινωνική κίνηση των αντιθέσεων και των συνθέσεων, το νέο φέρει πάντα υπολείμματα του παλιού. Δεν τρέφουμε ψευδαισθήσεις για «κοινωνίες αγγέλων» και γνωρίζουμε πολύ καλά ότι δεν είναι δυνατόν να απεκδυθούμε πλήρως των παθογενειών του καπιταλισμού από τη μια στιγμή στην άλλη, και δη όσο ο καπιταλισμός παραμένει κραταιός. Όμως, η άνευ όρων παράδοση στην κουλτούρα του ανταγωνισμού και της βίας και η ακέραιη μεταφορά τους σε συναυλίες που προωθούν την αλληλεγγύη μεταξύ καταπιεσμένων αφορά άτομα των οποίων η αντίληψη δεν συνάδει ούτε καθ’ υπερβολή με τα οράματα των χώρων στους οποίους επιμένουν να παρουσιάζονται. Στην πραγματικότητα αυτός ο εσμός λειτουργεί ως εμπόδιο στο απελευθερωτικό όραμα, απορροφάται από την κακώς εννοούμενη αλητεία από την οποία γεννιέται και στην οποία αυτοαναφορικά καταλήγει και περιφέρεται επιδεικνύοντας προκλητικά την ανεκδιήγητη τσογλανιά του, ταυτίζοντας το δίκαιο με την ισχύ, περήφανος για τις πρωτοφασιστικές του αντιλήψεις. Αποτελείται από άτομα που έχουν ενσωματώσει τόσο βαθιά και τόσο ολοκληρωτικά την καπιταλιστική ηθική που αντιλαμβάνονται τον σεβασμό μόνο μέσω της επιβολής, εισάγοντας από το παράθυρο τη λογική της επιτήρησης και της καταστολής. Σε αυτή τη λογική αρνούμαστε να μπούμε. Δεν θα απορροφηθούμε από τις θλιβερές συζητήσεις, όχι για περιφρούρηση από εξωτερικούς κινδύνους, αλλά κατ’ αποκλειστικότητα από τα ίδια τα άτομα που υποτίθεται συμμετέχουν, θέτοντας ως προϋπόθεση διοργάνωσης εκδηλώσεων τη σύσταση σωμάτων καταστολής εσωτερικού εχθρού, με λίγα λόγια μπάτσους χωρίς στολή.
Το φίδι δεν γεννήθηκε από το πουθενά τώρα. Αντίστοιχα περιστατικά έχουν συμβεί στο παρελθόν σε εκδηλώσεις και πάρτυ οργανώσεων, στεκιών και συλλογικοτήτων. Δυστυχώς η συνέχιση αυτού του φαινομένου και σε αυτοοργανωμένες συναυλίες ελεύθερης οικονομικής ενίσχυσης αποτελεί φυσικό επακόλουθο και αυτή η αλητεία οφείλει οπωσδήποτε να περιοριστεί και να πάψει, προτού μας καταπιεί η δίνη του κανιβαλισμού. Ας μην κανονικοποιήσουμε τη δολοφονική βία με κανέναν τρόπο στις εκδηλώσεις του κινήματος. Ας συνεχίσουμε να καλπάζουμε προς την κοινωνική απελευθέρωση, όχι μαζί με τα άτομα που αναπαράγουν την αντικοινωνική βία, αλλά παρά αυτά.
