H ρουτίνα της διογκούμενης ελληνικής κρατικής βαρβαρότητας απέναντι στους πρόσφυγες επεκτάθηκε αυτή τη φορά στο ζήτημα της στέγασης. Χειροτερεύοντας την ήδη άθλια νομοθεσία της αριστερής κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, η δεξιά κυβέρνηση της ΝΔ περιόρισε από τους έξι στον ένα μήνα το δικαίωμα των ανθρώπων που λαμβάνουν άσυλο στο να φιλοξενούνται εκεί που διαμένουν, είτε πρόκειται για διαμερίσματα είτε ξενώνες και καμπ. Ο νόμος αυτός συνεπάγεται την εκδίωξη 11.000 ανθρώπων από τα σπίτια τους μέσα στον Ιούνιο. Καθώς αναφερόμαστε σε ανθρώπους που έλαβαν άσυλο –κάτι το οποίο δε γίνεται εύκολα στο ελληνικό κράτος- μιλάμε προφανώς για μια ομάδα στην πλειονότητά της εξαιρετικά ευάλωτων ανθρώπων, ασθενών, εγκύων, μωρομανάδων και βρεφών, ο οποίες/οι πετιούνται στον δρόμο ή στην καλύτερη περίπτωση καθίστανται άτομα εντελώς εξαρτημένα από τις διαθέσεις του ελληνικού κράτους και ζουν μέσα στην απόλυτη ανασφάλεια.
Η απόφαση αυτή έρχεται σε συνέχεια της ρητής πολιτικής του ελληνικού κράτους να δυσκολεύει τη ζωή των μεταναστών/ριών και των προσφύγων που φτάνουν στην επικράτειά του, προκειμένου να τους/τις αποτρέπει από το να το δοκιμάσουν. Σε αυτή την πολιτική εντάσσονται οι αναρίθμητοι θάνατοι κατατρεγμένων ανθρώπων στα νερά του Αιγαίου, τα σύνορα του Έβρου και τα στρατόπεδα του αίσχους, αλλά και η απελπιστική διαβίωσή τους στις σπαρμένες ανά την Ελλάδα Μόριες, που αποτελούν επί της ουσίας πρακτικές βασανισμού.
Η εικόνα της πλατείας Βικτωρίας γεμάτης από κυνηγημένους ανθρώπους που είχαν διωχθεί από τα καταλύματά τους και δέχθηκαν για αυτό και την επέμβαση των ΜΑΤ είναι χαρακτηριστική της απανθρωπιάς που διακρίνει το ελληνικό κράτος απέναντι στους πρόσφυγες.
Την ίδια στιγμή που ασκεί αυτές τις πολιτικές, το ελληνικό κράτος δίνει το σύνθημα στην κοινωνία να στραφεί ενάντια στους πρόσφυγες και τους μετανάστες και τις μετανάστριες, αποκαλώντας τους πότε «εισβολείς» και πότε «λαθραίους» και επινοώντας και διαφημίζοντας νέα εθνικά έπη για την αντιμετώπισή τους –τα οποία μετατρέπονται σε αστείες άτακτες υποχωρήσεις όταν τη θέση των γυναικόπαιδων στα σύνορα παίρνουν κανονικοί στρατοί.
Αυτή η ρατσιστική πολιτική του ελληνικού κράτους πρέπει να βρει απέναντί της ένα συντονισμένο κίνημα προσφύγων και ντόπιων, το οποίο θα απαιτήσει ισότητα δικαιωμάτων, ικανοποίηση των άμεσων αναγκών των μεταναστών/ριών και αιτούντων άσυλο και εξασφάλιση στέγασης, εκπαίδευσης, υπηρεσιών υγείας για όλους και όλες.
Να μην αφήσουμε το ελληνικό κράτος να δημιουργήσει κοινότητες παριών για να θρέψει τον ρατσισμό και την καταστολή.
Η Αναρχοσυνδικαλιστική Πρωτοβουλία Ροσινάντε συμμετέχει και καλεί στη διαδήλωση υπεράσπισης των προσφύγων και μεταναστών/ριών, το Σάββατο 20/6 στις 2 μμ στην Ομόνοια.
-Πλήρη δικαιώματα στέγασης σε πρόσφυγες και μετανάστες/ριες μέσα στον αστικό ιστό, πλάι στους ντόπιους
-Καμία έξωση πρόσφυγα με βάση τον άθλιο νόμο του Μηταράκη
-Κανένα στρατόπεδο κλειστό ή «ανοιχτό» ποτέ και πουθενά – Ελεύθερη μετακίνηση για όλους/ες
-Καμία απέλαση, ταξιδιωτικά έγγραφα και χαρτιά παραμονής σε όσους τα ζητάνε
-Μηδενική ανοχή στον ρατσισμό και κάθε εκφραστή του, κρατικό ή «κοινωνικό»
-Κάτω το τείχος του Έβρου, κάτω η ρατσιστική ευρω-τουρκική συμφωνία
