Οι προκλητικές δικαστικές αποφάσεις, που καταδικάζουν σε 23 μήνες φυλάκιση με τριετή αναστολή τρεις συνδικαλιστές για την συμμετοχή τους στην απεργία των εργατών της Χαλυβουργίας, έρχονται “να χτυπήσουν το καμπανάκι” σε ολόκληρο το εργατικό κίνημα.
Ο συμβολισμός σε αυτή την πρωτοφανή απόφαση είναι ξεκάθαρος. Πρόκειται για μια παραδειγματική καταδίκη, που στόχο έχει να στείλει μήνυμα σε όποιον εργάτη τολμά να αντιστέκεται στα σχέδια του Κράτους και του Κεφαλαίου αντί να σκύβει το κεφάλι μπροστά στα νέα εργασιακά καθεστώτα. Πρόκειται για την επιβεβαίωση της εκδικητικότητας της αστικής τάξης απέναντι σε όσους επιχειρούν να αγωνιστούν ενάντια στις επιβολές της. Ταυτόχρονα, αποτελεί την επιβεβαίωση της φύσης της δικαιοσύνης, η οποία είναι ξεκάθαρα ταξική και υπάρχει μόνο και μόνο για να ρυθμίζει υπέρ των ισχυρών την σύγκρουση ανάμεσα στο Κεφάλαιο και την Εργασία και να αποτελεί την προέκταση των κρατικών επιβολών.
Η ειρωνία είναι πως η απόφαση αυτή ανακοινώθηκε την ημέρα της απεργίας, που είχε κυρηχθεί από την ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ. Σε ημέρα απεργιακής κινητοποίησης, η δικαιοσύνη δεν δυσκολεύτηκε καν να ανακοινώσει μια αντεργατική απόφαση, προφανώς διότι η κατ’ επίφαση πανεργατική απεργία δεν ήταν ικανή ούτε στο ελάχιστο να δημιουργήσει συνθήκες πίεσης στο δικαστήριο και να οικοδομήσει ένα κλίμα ταξικής αλληλεγγύης. Πρόκειται για το ολοκληρωτικό ξεγύμνωμα του κρατικού συνδικαλισμού και για την επιβεβαίωση των σχεδιασμών ήττας, που κάνουν πάνω στα κεφάλια της εργατικής τάξης οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Ταυτόχρονα όμως, πρόκειται και για την ανάδειξη του χρέους που έχει το ίδιο εργατικό κίνημα μπροστά σε αυτή την κατάσταση.
Ο απεγκλωβισμός του συνδικαλισμού από τα κρατικά δεσμά, η σύγκρουση με την γραφειοκρατία και η οικοδόμηση ενός σχεδίου που θα οδηγήσει τον κόσμο της Εργασίας σε πραγματικά συνδικαλιστικές και εργατικές δομές, αποτελούν αναγκαιότητες που δεν μπορούν να υποβιβάζονται άλλο. Η συλλογική δύναμη της εργατικής τάξης πρέπει να βρει χώρο έκφρασης αντί να υποκαθιστάται από βαρετούς, εθιμοτυπικούς περιπάτους στο κέντρο της Αθήνας. Η δικαστική απόφαση στην υπόθεση της Χαλυβουργίας καταδεικνείει από μόνη της αυτή την πραγματικότητα.
Η καταδίκη των τριών συνδικαλιστών έρχεται να “δέσει” με το συνηθισμένο πλέον φαινόμενο των απαγορευμένων διαδηλώσεων και το όργιο καταστολής που επικρατεί σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής. Έρχεται να συμβάλει στην παρανομοποίηση του ίδιου του συνδικαλισμού. Άμεσα, πρέπει να βάλουμε τέλος σε αυτά τα σχέδια. Κανένας νόμος δεν μπορεί να επιβληθεί μπροστά στην ενότητα της εργατικής τάξης, κανένα καπιταλιστικό σχέδιο δεν μπορεί να υλοποιηθεί αν βρει απέναντι του ένα πραγματικό εργατικό κίνημα. Αυτό το κίνημα καλούμαστε να οικοδομήσουμε σήμερα.