Πάντα μας γεμίζει οργή η είδηση κάθε βιασμού.
Πάντα μας γεμίζουν οργή οι «ερμηνείες» και η παρουσίαση του βιασμού από την πλειοψηφία των συστημικών ΜΜΕ, που απ’ τη μια μυθοποιούν το έγκλημα επιδιώκοντας να του δώσουν μεταφυσικές διαστάσεις, ότι δήθεν γίνεται από «τέρατα», «δράκους», «ανώμαλους» και από την άλλη, με έναν καλυμμένο τρόπο, αναζητούν δήθεν στοιχεία που ενοχοποιούν όμως στην ουσία το θύμα όπως «πως βρισκόταν εκεί», «γιατί δεν σκέφτηκε τι μπορεί να συμβεί». Συχνά μέρος των αφηγήσεων και της περιγραφής του βιασμού αποτελούν ακόμα και τα ρούχα που φόραγε το θύμα, η ώρα που βρισκόταν έξω από το σπίτι αν ήταν βράδυ ή μέρα, ο τρόπος που διασκέδαζε και διάφορα παρόμοια «επιβαρυντικά».
Αυτές οι περιγραφές βρίσκουν δυστυχώς ακροατές, βρίσκουν τα πρόθυμα αυτιά όσων ποτέ δεν μπήκαν στο κόπο, από αδυναμία ή από επιλογή, να σκεφτούν τις πραγματικές αιτίες άσκησης βίας πάνω στα σώματα κυρίως των γυναικών.
Οι δικές μας ερμηνείες δεν έχουν ούτε δράκους ούτε μας κάνουν να πέφτουμε από τα σύννεφα.
Ξέρουμε καλά ότι καμιά γυναίκα δεν προκαλεί τον βιασμό. Τον βιασμό τον προκαλεί ο βιαστής. Αυτός ευθύνεται και ποτέ το θύμα. Ευθύνεται κι ένα μέρος της κοινωνίας που ανέχεται ή δικαιολογεί τον βιασμό. Ευθύνεται η κουλτούρα του βιασμού.
Ξέρουμε καλά ότι κάθε μεταφυσική προσέγγιση στο θέμα του βιασμού εμμέσως τον δικαιολογεί και έχει σκοπό να μας παραπλανήσει και να θολώσει το τοπίο.
Ξέρουμε καλά ότι τα στερεότυπα, ο σεξισμός, η πατριαρχία είναι από τα δομικά συστατικά του καπιταλιστικού συστήματος που παράγει ανισότητα, γεννά εξουσιαστικές λογικές, γεννά βιαστές. Την περίοδο αυτή μάλιστα της κρίσης του καπιταλισμού, η εκμετάλλευση και ο κοινωνικός αποκλεισμός εντείνονται σε βάρος των καταπιεσμένων και η άσκηση βίας γίνεται ολοένα και μεγαλύτερη περιθωριοποιώντας συνεχώς τα πολλαπλά καταπιεσμένα υποκείμενα.
Ο πρόσφατος βιασμός της 22χρονης φοιτήτριας και εργαζόμενης στη Δάφνη, που βιάστηκε μέσα στο χώρο εργασίας της από τον εργοδότη της, από μέρος της κοινωνίας παρουσιάστηκε μέσα από τον παραμορφωτικό φακό του ρατσισμού, επιδιώκοντας να τον «εξηγήσουν». Όμως είναι σίγουρο, ότι δεν έχει καμία παραπάνω σημασία, αν ο συγκεκριμένος άντρας-εργοδότης είναι υπέρβαρος και τυφλός, αν είχε ερωτική ζωή ή ότι άλλο ειπώθηκε ως χαρακτηριστικό του. Είναι μόνο βιαστής. Βίασε γιατί ο σεξισμός που αναπαράγεται από την κουλτούρα του βιασμού και συμπληρώνεται από τους στερεοτυπικούς ρόλους των φύλων, σε συνδυασμό με την υποτίμηση της εργατικής δύναμης της γυναίκας, πήρε σάρκα και οστά πάνω στο σώμα της κοπέλας αυτής. Βίασε γιατί απλά μπορούσε να το κάνει υπό το εργασιακό καθεστώς που είχε διαμορφώσει με τους όρους που τον συνέφεραν, εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου, με όρους γαλέρας! Το θύμα, σύμφωνα με τα σχέδιά του, θα μπορούσε να ήταν αόρατο.
Οι συνθήκες δουλειάς των οικιακών βοηθών και όλων των κατ’ οίκον υπηρεσιών, στα πλαίσια της υποτίμησης της εργατικής μας δύναμης, είναι πέρα για πέρα σε καθεστώς δούλων! Δεν υπάρχει καμία προστασία γιατί απλά δεν φαίνονται πουθενά, δεν έχουν νομική υπόσταση, δεν είναι εργαζόμενοι/ες για τον κόσμο της αγοράς και του ανταγωνισμού. Από τύχη μπορούν να αποδείξουν την εργοδοτική τρομοκρατία που υφίστανται ακόμη και τον βιασμό τους όπως ακριβώς και η 22χρονη κοπέλα. Αν δεν ήταν οι γονείς της, αν δεν είχε υποστεί κάποιο εμφανές τραύμα, αν ο βιαστής δεν πιανόταν την ώρα του εγκλήματος έτσι ώστε να πειστεί το άθλιο δικαστικό σύστημα ότι βιάστηκε, πιθανόν να μην μπορούσε να αποδείξει τίποτα περνώντας παράλληλα έναν δεύτερο δικαστικό Γολγοθά, όπως και η πρόσφατη υπόθεση βιασμού στην Ξάνθη που ο βιαστής αθωώθηκε. Και αυτά γιατί πολύ απλά δεν θα υπήρχαν αποδείξεις ότι βρισκόταν εκεί, στον χώρο δουλειάς της. Αυτή είναι η βαρβαρότητα που ζουν οι οικιακοί βοηθοί και οι κατ’ οίκον «αόρατες», εργαζόμενες γυναίκες κυρίως, αφού τα πατριαρχικά στερεότυπα για τον ρόλο των φύλων την καθιστούν «βασίλισσα» της καθαριότητας και της φροντίδας (παιδιών, ηλικιωμένων, ασθενών κλπ).
Να μην ανεχτούμε αυτές τις συνθήκες ζωής.Να μην ανεχτούμε άλλο να παίζουν τα αφεντικά το παιχνίδι με τους όρους που τους συμφέρουν. Να βάλουμε μπροστά τα δικά μας συμφέροντα και να συναντηθούμε στους δρόμους του αγώνα για ένα κόσμο δίκαιο, χωρίς εκμετάλλευση, χωρίς ταπείνωση.
Να μην ανεχτούμε ποτέ και πουθενά τον σεξισμό, αντιπαλεύοντας την κουλτούρα του βιασμού σε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας, βάζοντας ένα τέρμα πια στους μηχανισμούς καταπίεσης, τις εξουσιαστικές σχέσεις, την βία και την εξαθλίωση. Να παραμερίσουμε τον φόβο και την ντροπή και να μιλήσουμε αποδομώντας τα στερεότυπα και την πατριαρχία.
Να αλλάξουμε την συνείδηση μέρους της κοινωνίας απέναντι στην σεξουαλική και κάθε άλλη μορφή βίας, απέναντι στην εξόντωση του διαφορετικού.
Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός: ένας κόσμος ελευθερίας, αξιοπρέπειας, ισότητας, αλληλεγγύης, ένας κόσμος που ονειρευόμαστε και που θα αξίζει να τον ζούμε.
