Από τον περασμένο Ιούνη, εδώ και εννιά μήνες, ένα δικαστικό πραξικόπημα έχει αφαιρέσει την ελευθερία δυο ανθρώπων με τρόπο που ακόμα και για ένα δυστοπικό μυθιστόρημα θα θεωρούταν εξωπραγματικός. Η Ηριάννα και ο Περικλής, απροκάλυπτα στοχοποιημένοι για τις πολιτικές τους αντιλήψεις και τις κοινωνικές τους σχέσεις, φυλακισμένοι εξαιτίας στοιχείων που πατάνε στον αέρα όπως ένα ταξίδι στην Βαρκελώνη (!) και απειροελάχιστα δείγματα DNA, αποτελούν τα πιο τρανταχτά θύματα του τρομονόμου (187Α). Η υπόθεσή τους αναδεικνύει στο έπακρο τον παραλογισμό του εν λόγω νομικού πλαισίου αλλά ταυτόχρονα, αποτελεί και μια εικόνα από το μέλλον.
Η αστική δικαιοσύνη και ο κόσμος του αγώνα άλλωστε θα είναι πάντα δυο κόσμοι σε ανειρήνευτη σύγκρουση μεταξύ τους. Οι προσπάθειες των δικαστηρίων να στενέψουν το πλαίσιο της κίνησης του κοινωνικού κινήματος δεν θα τελειώσουν ποτέ: αυτή είναι η βασική δουλειά τους. Η διαμόρφωση του νόμου με τέτοιο τρόπο ώστε να στοχοποιεί ανθρώπους και να τους χρησιμοποιεί παραδειγματικά απέναντι σε όποιον αντιστέκεται δεν θα μπορούσε παρά να αποτελεί δομικό κομμάτι της λειτουργίας του.
Και αν η αστική δικαιοσύνη, που παραδοσιακά κορδώνεται πως δεν «διώκει ιδέες αλλά πράξεις» δει πως δεν της βγαίνει το αφήγημα, δεν έχει κανένα πρόβλημα να προσαρμοστεί και να πολιτικοποιήσει απροκάλυπτα τις αποφάσεις της αν έτσι εξυπηρετούνται τα σχέδια της. Η υπόθεση άλλωστε του Περικλή και της Ηριάννας, που έχουν ακούσει το δικαστήριο να εξηγεί με αμιγώς πολιτικά επιχειρήματα γιατί φυλακίζονται, που έχουν βιώσει την υποτίμηση του νόμου από το ίδιο το δικαστήριο προκειμένου να μπουν φυλακή, είναι ενδεικτική της αληθινής σχέσης ανάμεσα στο κίνημα και τη δικαιοσύνη. Τα αστικά δικαστήρια και οι αγωνιστές δεν είναι απλά νομικοί αντίδικοι αλλά αξιακοί αντίπαλοι και το δικαστήριο με χαρά θα αποδεχθεί αυτή την πραγματικότητα την κρίσιμη στιγμή και με βάση αυτή θα δράσει.
Φυσικά, ο δομικός ρόλος της δικαιοσύνης δεν μπορεί να σχετικοποιήσει ούτε στο ελάχιστο τις ειδικές ευθύνες της κυβέρνησης, που υπήρξε άξια συνεχίστρια της διαδικασίας αυταρχοποίησης της δικαιοσύνης που ξεκίνησε από τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ κράτησε ανέπαφη μια «αντιτρομοκρατική» νομοθεσία που μοναδικός λόγος ύπαρξής της είναι η καταστολή των αντιστάσεων και η ποινικοποίηση των κινημάτων και κόσμος της Εργασίας οφείλει να το θυμάται: η πολιτική του οικονομικού στραγγαλισμού μιας ολόκληρης τάξης δεν μπορεί παρά να πηγαίνει χέρι-χέρι με την πολιτική της καταστολής και του αυταρχισμού. Η προάσπιση των κοινωνικών δικαιωμάτων και των ταξικών μας συμφερόντων είναι δυο αλληλένδετες, παράλληλες καταστάσεις και ως τέτοιες πρέπει να αντιμετωπιστούν.
Στις 21 Μάρτη διεξάγεται το εφετείο της υπόθεσης της Ηριάννας και του Περικλή. Το κίνημα αλληλεγγύης μπορεί και πρέπει να ανατρέψει στο δρόμο τις δικαστικές αποφάσεις εναντίον τους, μπορεί και πρέπει να επιβάλει την αληθινή, κοινωνική δικαιοσύνη, μπορεί και πρέπει να γίνει η συνθήκη της απελευθέρωσης των δύο άδικα φυλακισμένων νέων. Η Αναρχοσυνδικαλιστική Πρωτοβουλία Ροσινάντε στηρίζει και συμμετέχει στη διαδήλωση αλληλεγγύης στην Ηριάννα και τον Περικλή, για την υπεράσπιση των κοινωνικών ελευθεριών και δικαιωμάτων, την Πέμπτη 15 Μαρτίου, με συγκέντρωση στα Προπύλαια στις 18.00.
