«…Νέκρωσε η οικοδομή σε ολόκληρη τη χώρα…», φώναζε από το βήμα της απεργιακής συγκέντρωσης ο πρόεδρος της ομοσπονδίας οικοδόμων, Γ. Πάσουλας στις 24 του Ιούνη που πέρασε, θέλοντας να παρουσιάσει ως επιτυχημένη την απεργία-τουφεκιά. Η αλήθεια είναι πως τα γιαπιά, τα εργοτάξια και οι μάντρες έχουν βάλει λουκέτο εδώ και μήνες. Λόγω της ανεργίας όμως και όχι εξαιτίας σκληρών απεργιακών κινητοποιήσεων του κλάδου.
Η ατμομηχανή του καπιταλισμού στην Ελλάδα, οι κατασκευές, έχουν δεχτεί ένα ολοκληρωτικό και δύσκολα αναστρέψιμο χτύπημα σε όλους τους τομείς. Η κατασκευαστική δραστηριότητα συνεχίζει με τον ίδιο ξέφρενο ρυθμό την πτωτική της πορεία (υπολογίζεται ότι έχει πέσει κατά 20% στο πρώτο 6μηνο του 2009) εκτοξεύοντας την ανεργία στα ύψη και δημιουργώντας στρατιές εξαθλιωμένων εργατών, που συνωστίζονται στις πιάτσες για ένα μεροκάματο. Η πλειονότητα των οικοδόμων δεν εργάζεται πλέον ή υποαπασχολείται ενώ σε κάποιες περιπτώσεις εγκαταλείπει τη χώρα (πρόκειται για μετανάστες νεαρής κυρίως ηλικίας, χωρίς οικογένεια και αυξημένες υποχρεώσεις).
Οι εταιρίες και οι εργολάβοι εκμεταλλεύονται στο έπακρο την αυξημένη ζήτηση και ανάγκη για δουλειά χτυπάνε τα μεροκάματα προς τα κάτω (σε πολλές περιπτώσεις και κάτω από τη σύμβαση) και κλέβουν τα ένσημα εφαρμόζοντας στην πράξη ένα νέο εργασιακό καθεστώς απλήρωτης και μαύρης εργασίας που ήρθε για να μείνει. Χιλιάδες οικοδόμοι οδηγούνται στην παρανομία (μετανάστες που δεν μπορούν να συμπληρώσουν τον απαιτούμενο αριθμό ενσήμων για την άδεια παραμονής στη χώρα) ή μένουν εκτός ασφάλισης.
Η εντατικοποίηση της δουλειάς για την αύξηση του κέρδους, σε συνδυασμό με την έλλειψη στοιχειωδών μέτρων ασφάλειας, έχει ως αποτέλεσμα τη μετατροπή των οικοδομών σε σύγχρονα Νταχάου και εν δυνάμει φέρετρα. Ήδη ο κλάδος θρηνεί 10 νεκρούς οικοδόμους από την αρχή του έτους.
Οι αντιστάσεις μειώνονται κάτω από την απειλή της απόλυσης και όποιος αποφασίζει να σηκώσει το κεφάλι, πρέπει να σκεφτεί καλά πως θα τα βγάλει πέρα τον επόμενο μήνα…τουλάχιστον.
Οι μετανάστες αφού χρησιμοποιήθηκαν για να αναπτυχθεί ο ελληνικός καπιταλισμός ειδικά την περίοδο των ολυμπιακών έργων, τώρα πετιούνται σαν λεμονόκουπες για να τους μαζέψει η κατασταλτική σκούπα.
Θα περίμενε κανείς πως αυτή η ζοφερή πραγματικότητα, μπορεί να αποτελέσει αφετηρία κλιμάκωσης της πάλης για την απόκρουση έστω της επίθεσης που δέχεται ο κλάδος και μάλιστα λίγες μέρες πριν την υπογραφή της νέας κλαδικής σύμβασης. Κάθε άλλο όμως!
Το συνδικαλιστικό κενό που έχει δημιουργηθεί στην οικοδομή μοιάζει σήμερα δύσκολο να αναστραφεί. Η ηγεσία του κλάδου πλειοδοτεί σε επαναστατικές κορώνες, ασκώντας μια μερική αλλά σωστά στοχευμένη κριτική στη ΓΣΕΕ σε σχέση με τη σύμβαση που υπογράφει και την προσκόλλησή της στο άρμα της καπιταλιστικής ανάπτυξης, αλλά αρνείται να κινηθεί σε αγωνιστική κατεύθυνση η ίδια μέσα στον κλάδο. Με ξαφνικές ανοργάνωτες απεργίες από τα πάνω, χωρίς συνελεύσεις στους χώρους δουλειάς και πλατιές εξορμήσεις στα γιαπιά και τις πιάτσες, χωρίς να εντάσσει στην καθημερινή ατζέντα τα άμεσα προβλήματα που καίνε τον οικοδόμο, χωρίς να έχει ανοίξει ένα μέτωπο τα τελευταία χρόνια σε κάποιο εργοτάξιο, προσπαθεί ανεπιτυχώς να δικαιολογήσει τον… «ιστορικό» της ρόλο.
Η αντικειμενική αδράνεια που εμφανίζει σήμερα η διοίκηση του συνδικάτου και της ομοσπονδίας είναι αποτέλεσμα μιας φθίνουσας πορείας που ξεκίνησε ουσιαστικά στις αρχές της δεκαετίας του 1990, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν υπάρχουν σοβαρές ευθύνες για την κατεύθυνση την προηγούμενη περίοδο.
Η πλήρης υποτίμηση της μάχης για τα σύγχρονα δικαιώματα και τις ανάγκες της τάξης με όρους νίκης και η υπαγωγή όλων στη μάχη για την ανατροπή της πολιτικής, στην αίθουσα του κοινοβουλίου προφανώς, η απαξίωση και αδιαφορία προς τους μετανάστες από το 1990 μέχρι το 1995, που ήταν κυριολεκτικά πρόβατα για σφαγή και θύματα του κάθε μικροεργολάβου, η κοινοβουλευτικοποίηση των διαδικασιών του συνδικάτου, η επικράτηση των μικροαστικών στρωμάτων (μικροεργολάβοι) στο συνδικάτο, είναι τα βασικά σημεία που σκιαγραφούν την εικόνα της σημερινής συνδικαλιστικής πραγματικότητας στον κλάδο.
Αυτή η πολιτική και γενικότερη στάση έχει δημιουργήσει ένα αγεφύρωτο χάσμα ανάμεσα στην ηγεσία και τη βάση των οικοδόμων, έχει απομακρύνει τους εργάτες από το συνδικαλισμό έχει αφήσει μακριά τους μετανάστες.
Απέναντι στην αλαζονεία και ασυδοσία των κατασκευαστών απαιτείται η επαναπροσέγγιση της συνδικαλιστικής δράσης, η οργάνωση του αγώνα με βάση τις πραγματικές ανάγκες και με προοπτικές νίκης, το άνοιγμα των συνδικαλιστικών διαδικασιών προς τη βάση με γενικές συνελεύσεις αποφασιστικού χαρακτήρα, το άνοιγμα του μετώπου σε μεγάλα εργοτάξια και γιαπιά, το μπόλιασμα του λόγου με την καθημερινή εμπειρία του κάθε οικοδόμου, η ένταξη των μεταναστών στη συνδικαλιστική ζωή μετά από συγκεκριμένες πρωτοβουλίες, η υπεράσπιση της κάθε πιάτσας μεταναστών, το τσάκισμα κάθε φασιστικής και ξενοφοβικής αντίληψης μεταφορικά και κυριολεκτικά, η αλλαγή των συσχετισμών στην κατεύθυνση της ριζικής αλλαγής στην αντίληψη, την πολιτική και τις δομές του συνδικάτου για τη μετατροπή του σε πραγματική οργάνωση της βάσης των εργατών.
Η σύμβαση αποτελεί μια μάχη-σταθμό για τον κλάδο. Τώρα είναι η ευκαιρία να μπουν στην προμετωπίδα όλα τα αιτήματα των οικοδόμων για αύξηση στα μεροκάματα, μέτρα για την ανεργία και για τις συνθήκες ασφάλειας, κατάργηση των αντιασφαλιστικών νόμων, απελευθέρωση των μεταναστών από την ιδιότυπη κρατική ομηρία.
Τάσος ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
